Χορός μεταμφιεσμένων

Ή αλλιώς, αποκριάτικο πάρτυ. Πολλά απ’ αυτά θα πραγματοποιηθούν τις επόμενες μέρες. Αρκετοί φίλοι, ενεργοποιούν τη μηχανή αναζήτησης κάποιας ευφάνταστης και πρωτότυπης στολής. Τα μαγαζιά έχουν ήδη ξεκινήσει να πουλάνε στολές και πολλά είδη όπως μάσκες και περούκες που αποτελούν απλά ωδή στη χαμηλή αισθητική και την επιτήδευση.

Όταν ήμουν μικρή, μου άρεσαν οι κλόουν που έβλεπα στα πάρτυ που πήγαινα, με εντυπωσίαζαν τα μαγικά, διάφορα τρικ που έκαναν και φυσικά ότι έκαναν όλους να γελάνε. Ήθελα να ντύνομαι κλόουν, τη στολή του οποίου φόρεσα 3 συναπτά έτη. Μετά έπρεπε να κάνω την αλλαγή. Δανείστηκα μία στολή πριγκίπισσας από την ξαδέρφη μου. Στη φωτογραφία βέβαια που έχω, είμαι με μαυρισμένο μάτι. Δεν θυμάμαι, αν τσακώθηκα μαζί της για τη στολή, ή αν απλά με ντύσανε με το ζόρι. Στη συνέχεια, με το ύψος να παραμένει περίπου στα σημερινά επίπεδα και το βάρος μου να αυξάνεται, σκέφτηκα να ντυθώ σεφ (πολύ μπροστά για την εποχή μου, οι εκπομπές μαγειρικής δεν υπήρχαν ούτε σα σκέψη). Έχοντας λοιπόν τα προσόντα για να υπηρετήσω το ρόλο του σεφ, πήρα και τα απαραίτητα σύνεργα: κουτάλες, ποδιά κτλ, και εννοείται πως όταν όλοι χόρευαν, εγω έκανα τη γευσιγνώστρια.

Ο καθένας λοιπόν ψάχνει να βρει, τη στολή που του ταιριάζει, τη μάσκα που τον κρύβει και παράλληλα προκαλεί το ενδιαφέρον. Το μυστήριο πάντοτε γοητεύει την ανθρώπινη φύση, αρκεί να υφίσταται. Στην ζωή μας, άλλοτε ως πρωταγωνιστές, άλλοτε ως θεατές και πολλές φορές ως μάσκα, υπηρετούμε ρόλους. Ένας λόγος που το θέατρο λατρεύτηκε από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι και γιατί παρέχει ένα ευρύ ρεπερτόριο ρόλων για να μιμηθούμε και για να ντυθεί η γύμνια του ανασφαλούς Εγώ.

Ντυνόμαστε ρόλους που ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των άλλων, την εικόνα που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς και φυσικά τη φτιασιδωμένη εικόνα που έχουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Αρχίζει ο χορός της σύμβασης και το γαϊτανάκι των παρεξηγήσεων. Ανάμεσα σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που θέλουμε να δείχνουμε, τον εαυτό μας και την εικόνα μας, το πρόσωπο και το προσωπείο. Κάποιοι ακολουθώντας το επαγγελματικό τους όνειρο ή στερεοτυπικές μορφές ζωής, ασυνείδητα, στέρησαν μεγάλα ταλέντα στο χώρο της υποκριτικής. Το ψεύδος και η νοθευμένη έκφραση έχουν γίνει οι σερπαντίνες της καθημερινότητας. Διασκεδάζουμε εντυπώσεις.

Γινόμαστε ψιμυθιολόγοι του εαυτού μας. Μόνο που το βάψιμο είναι για να τονίζουμε τα χαρακτηριστικά μας, όχι για να τα αλλοιώνουμε. Αναλώνουμε τη ζωή μας σε αρνητικές σκέψεις, άγχη, εφήμερες και κυνικές καταστάσεις. Κάτω από τις μάσκες, τους ρόλους, τις κοινωνικές επιταγές, τις συνακόλουθες ομοιόμορφες βλέψεις και πεποιθήσεις και τη στολή του δισταγμού, βρίσκεται ο εαυτός μας. Μέσα του υπάρχει ελευθερία, δύναμη, αυθορμητισμός, δημιουργικότητα, γνησιότητα επιθυμιών και αισθημάτων. Μήπως να μασκαρευτούμε αυτό που πραγματικά είμαστε; Να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό, τις δυνατότητές μας και την προοπτική προόδου που πάντα υπάρχει; Το να τα βρούμε με τον εαυτό μας αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στο παζλ της ευτυχίας.