Από την επικαιρότητα...

Παραθέτω άρθρο από την Καθημερινή της Κυριακής με το οποίο συμφωνώ απόλυτα... όποιος επιθυμεί ας καταθέσει την άποψη του στα σχόλια...


Η παραλία της μιζέριας...

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ενας ξένος φίλος που αγαπάει την Ελλάδα προσπαθούσε την περασμένη εβδομάδα να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί με τον «σάλο» για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. «Αυτό που δεν καταλαβαίνετε», μου έλεγε, «εσείς οι Ελληνες είναι τι πλούτο έχετε στα χέρια σας που μπορείτε να τον αξιοποιήσετε ή και να τον πουλήσετε χωρίς ποτέ να φύγει ως αξία από τη χώρα σας. Το αντίθετο». Κοιτάζω τώρα έξω από το παράθυρό μου και βλέπω τον πλούτο: μια εκπληκτική παραλία σ’ ένα από τα πιο μαγικά σημεία του κόσμου, η οποία παραμένει, βασικά, αναξιοποίητη. Αλλοτε καταλαμβάνεται από καταυλισμούς τσιγγάνων, συνήθως είναι βρώμικη και εγκαταλελειμμένη.
Προσπαθώ, λοιπόν, να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημά μας. Προτιμούμε να μένουν το Ελληνικό, η παραλία του Νέου Φαλήρου και άλλα κομμάτια πολύτιμης ελληνικής γης μίζερα, καταπατημένα, κακοφροντισμένα από τους δήμους μόνο και μόνο γιατί πιστεύουμε ότι έτσι «η Ελλάδα μένει στους Ελληνες»; Λες και αν πουλήσεις τον Αγιο Κοσμά θα τον πάρει κάποιος με ρυμουλκό, θα βάλει ξένη σημαία και θα τον αποσπάσει από την ελληνική κυριαρχία. Ο,τι και να αξιοποιηθεί, ό,τι και να πουληθεί εδώ θα μείνει, θα δώσει δουλειές σε Ελληνες, θα φέρει φόρους και άλλα έσοδα στον ελληνικό κορβανά που είναι άδειος και την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Και μη μου πείτε ότι το Δημόσιο, είτε αυτό είναι δήμος είτε κεντρικό κράτος είτε οτιδήποτε άλλο, φροντίζει και περιφρουρεί τον θησαυρό της πατρίδας μας καλύτερα από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Πηγαίνετε μια βόλτα στον Φλοίσβο αν το πιστεύετε, και δείτε τη διαφορά ανάμεσα στα μπάζα που κοσμούν τις γύρω εκτάσεις και τη μαρίνα που κατασκευάστηκε όπου κάνουν τις βόλτες τους εκατοντάδες Αθηναίοι κάθε Σαββατοκύριακο. Υπάρχει, βέβαια, και η βαθιά κρυμμένη άποψη που λέει: «Καλύτερα να μείνουν έτσι όπως είναι παρά να τα χαίρονται οι φραγκάτοι ή να βγάλουν και άλλα λεφτά κάποιοι πλούσιοι από την αξιοποίησή τους». Δυστυχώς, την έχουμε ριζωμένη μέσα μας αυτήν την αντίληψη που δεν μας αφήνει να κάνουμε τη χώρα μας αυτό που της αξίζει.
Η υπερβολική αντίδραση του κ. Παπανδρέου στο θέμα της δημόσιας περιουσίας κάνει πολύ πιο δύσκολη, αν όχι απίθανη, κάθε λογική εκμετάλλευσή της. Ο ίδιος μπορεί να μην το καταλαβαίνει. Σε μια χώρα, όμως, που η εκάστοτε αντιπολίτευση, ο Τύπος και μετά ο εισαγγελέας παραμονεύουν να διατυπώσουν κατηγορίες περί χαμηλού τιμήματος κ. λπ. έρχεται τώρα η δαιμονοποίηση της ιδέας αυτής για να προκαλέσει πλήρες αδιέξοδο. Μου λένε δημόσιοι υπάλληλοι πως ούτως ή άλλως οι υπερβολές γύρω από την υπόθεση του Βατοπεδίου έχουν τρομοκρατήσει τους πάντες, σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, καθώς φοβούνται να βάλουν την υπογραφή τους στην πιο απλή πράξη. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να πιστεύει ότι με την αντίδρασή του κέρδισε πολιτικούς πόντους. Ταυτόχρονα, όμως, στέρησε από τον εαυτό του και τη χώρα μας μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζει και αξιοποιεί στην πράξη τον πλούτο της.
Κοιτώντας έξω από το παράθυρό μου μπορώ εύκολα να φαντασθώ μια μοναδική ενιαία παραλία, που θα συμπεριλαμβάνει τα κτίσματα του Λορέντζο Πιάνο στην έκταση που έχει αναλάβει να αναπτύξει το Ιδρυμα Νιάρχου, τις μαρίνες, μια μεγάλη βόλτα που θα φτάνει μέχρι τον Αγιο Κοσμά και πολλές ακόμη εστίες δημιουργίας και ανάπτυξης. Θα το δούμε ποτέ αυτό το όραμα να υλοποιείται; Εν πολλοίς εξαρτάται από το πόσο θα παλέψουμε τον δικό μας λαϊκισμό και τη δική μας μιζέρια που μας έχουν καθηλώσει τόσα χρόνια. Και σε αυτήν τη μάχη σίγουρα δεν βοήθησε ο κ. Παπανδρέου με τις υπερβολικές και ανεξήγητες αντιδράσεις του σε μια κρίση που δημιούργησε η επικοινωνιακή και πολιτική αδυναμία της κυβέρνησής του.

Χορός μεταμφιεσμένων

Ή αλλιώς, αποκριάτικο πάρτυ. Πολλά απ’ αυτά θα πραγματοποιηθούν τις επόμενες μέρες. Αρκετοί φίλοι, ενεργοποιούν τη μηχανή αναζήτησης κάποιας ευφάνταστης και πρωτότυπης στολής. Τα μαγαζιά έχουν ήδη ξεκινήσει να πουλάνε στολές και πολλά είδη όπως μάσκες και περούκες που αποτελούν απλά ωδή στη χαμηλή αισθητική και την επιτήδευση.

Όταν ήμουν μικρή, μου άρεσαν οι κλόουν που έβλεπα στα πάρτυ που πήγαινα, με εντυπωσίαζαν τα μαγικά, διάφορα τρικ που έκαναν και φυσικά ότι έκαναν όλους να γελάνε. Ήθελα να ντύνομαι κλόουν, τη στολή του οποίου φόρεσα 3 συναπτά έτη. Μετά έπρεπε να κάνω την αλλαγή. Δανείστηκα μία στολή πριγκίπισσας από την ξαδέρφη μου. Στη φωτογραφία βέβαια που έχω, είμαι με μαυρισμένο μάτι. Δεν θυμάμαι, αν τσακώθηκα μαζί της για τη στολή, ή αν απλά με ντύσανε με το ζόρι. Στη συνέχεια, με το ύψος να παραμένει περίπου στα σημερινά επίπεδα και το βάρος μου να αυξάνεται, σκέφτηκα να ντυθώ σεφ (πολύ μπροστά για την εποχή μου, οι εκπομπές μαγειρικής δεν υπήρχαν ούτε σα σκέψη). Έχοντας λοιπόν τα προσόντα για να υπηρετήσω το ρόλο του σεφ, πήρα και τα απαραίτητα σύνεργα: κουτάλες, ποδιά κτλ, και εννοείται πως όταν όλοι χόρευαν, εγω έκανα τη γευσιγνώστρια.

Ο καθένας λοιπόν ψάχνει να βρει, τη στολή που του ταιριάζει, τη μάσκα που τον κρύβει και παράλληλα προκαλεί το ενδιαφέρον. Το μυστήριο πάντοτε γοητεύει την ανθρώπινη φύση, αρκεί να υφίσταται. Στην ζωή μας, άλλοτε ως πρωταγωνιστές, άλλοτε ως θεατές και πολλές φορές ως μάσκα, υπηρετούμε ρόλους. Ένας λόγος που το θέατρο λατρεύτηκε από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι και γιατί παρέχει ένα ευρύ ρεπερτόριο ρόλων για να μιμηθούμε και για να ντυθεί η γύμνια του ανασφαλούς Εγώ.

Ντυνόμαστε ρόλους που ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των άλλων, την εικόνα που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς και φυσικά τη φτιασιδωμένη εικόνα που έχουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Αρχίζει ο χορός της σύμβασης και το γαϊτανάκι των παρεξηγήσεων. Ανάμεσα σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που θέλουμε να δείχνουμε, τον εαυτό μας και την εικόνα μας, το πρόσωπο και το προσωπείο. Κάποιοι ακολουθώντας το επαγγελματικό τους όνειρο ή στερεοτυπικές μορφές ζωής, ασυνείδητα, στέρησαν μεγάλα ταλέντα στο χώρο της υποκριτικής. Το ψεύδος και η νοθευμένη έκφραση έχουν γίνει οι σερπαντίνες της καθημερινότητας. Διασκεδάζουμε εντυπώσεις.

Γινόμαστε ψιμυθιολόγοι του εαυτού μας. Μόνο που το βάψιμο είναι για να τονίζουμε τα χαρακτηριστικά μας, όχι για να τα αλλοιώνουμε. Αναλώνουμε τη ζωή μας σε αρνητικές σκέψεις, άγχη, εφήμερες και κυνικές καταστάσεις. Κάτω από τις μάσκες, τους ρόλους, τις κοινωνικές επιταγές, τις συνακόλουθες ομοιόμορφες βλέψεις και πεποιθήσεις και τη στολή του δισταγμού, βρίσκεται ο εαυτός μας. Μέσα του υπάρχει ελευθερία, δύναμη, αυθορμητισμός, δημιουργικότητα, γνησιότητα επιθυμιών και αισθημάτων. Μήπως να μασκαρευτούμε αυτό που πραγματικά είμαστε; Να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό, τις δυνατότητές μας και την προοπτική προόδου που πάντα υπάρχει; Το να τα βρούμε με τον εαυτό μας αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στο παζλ της ευτυχίας.

Legends of the Fall...

Ψάχνοντας στο youtube για κάποια ορχηστρικά τραγούδια, συνάντησα κάποια soundtracks τα οποία πάντα μου άρεσαν... braveheart, last of the Mohicans, legends of the fall... μέσα από την περιήγηση μου ανακάλυψα ότι δεν είναι τυχαίο καθώς πίσω από όλες αυτές τις μελωδίες κρύβεται ο ίδιος μουσικός... Το όνομα αυτού James Horner...

Παραθέτω ένα από αυτά τα soundtrack ("The Ludlows" από το "legends of the fall" - φανταστική ταινία) σε ένα video που μου άρεσε πολύ για το μήνυμα του...

Ο Πολεμιστής του Φωτός...

"...Οι Πολεμιστές του Φωτός έχουν πάντα μια λάμψη στο βλέμμα.
Ζουν μέσα στον κόσμο, αποτελούν μέρος της ζωής άλλων ανθρώπων και ξεκίνησαν το ταξίδι τους δίχως δισάκι και δίχως σανδάλια. Σε πολλές περιπτώσεις είναι λιπόψυχοι. Δεν δρουν πάντοτε σωστά.
Υποφέρουν για άχρηστα πράγματα, κρατούν άνανδρη στάση και καμιά φορά θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο για οποιαδήποτε ευλογία ή θαύμα.
Δεν είναι πάντοτε σίγουροι για ό,τι κάνουν. Πολλές φορές περνούν άγρυπνες νύχτες και σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα.
Για αυτό είναι Πολεμιστές του Φωτός. Γιατί κάνουν λάθη.Γιατί αναζητούν μια αιτία
Και σίγουρα θα την βρουν..."

(Paulo Coelho, Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός)

Συναισθηματική πρεσβυωπία

Η κάθε μέρα της εβδομάδας ξεκινά με μουσικές και στίχους στα αυτιά μου περιορίζοντας την ηχορύπανση στους δρόμους, στο μετρό, στα λεωφορεία που κινούμαι. Παράλληλα όμως σχεδόν αποκλείουν την επικοινωνία μου με τους γύρω. Έχει τύχει αρκετές φορές να μου μιλούν φίλοι και γνωστοί, να κορνάρουν κι εγώ να μην αντιδρώ. Θα μπορούσε να με παρεξηγήσει κάποιος ότι με φώναξε ή με είδε και δεν του μίλησα, (έχει γίνει κι αυτό). Τελευταία έχω καταλάβει πως εκτός από την ακοή μου , περιορίζεται και η όραση.
Πράγματι, άλλη μία αίσθηση έχει αρχίσει να με προδίδει. Δεν βλέπω καλά στον υπολογιστή, τα μάτια μου κουράζονται πολύ εύκολα. Δεν βλέπω όμως και κοντά και μακριά. Σίγουρα έχω μυωπία, αλλά και πρεσβυωπία; Αναγνωρίζοντας τα συμπτώματα, δρομολογώ επίσκεψη σε οφθαλίατρο για την αντιμετώπιση αυτής της καθημερινής πλέον ενόχλησης.
Όταν έχεις ένα πρόβλημα πάσης φύσεως, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίζεις, μετά να είσαι ακριβής με ό,τι σου συμβαίνει, και στο τέλος να το αντιμετωπίσεις. Στα προβλήματα των άλλων, κυρίως τα προσωπικά, διαθέτουμε μια ανερμήνευτη οξυδέρκεια για την επίλυση τους ή τουλάχιστον τα αντιλαμβανόμαστε καλύτερα. Στα δικά μας, υπερισχύει μια διασαλευμένη αυτοεικόνα, ένα μπλεγμένο κουβάρι με τα γεγονότα και τις επιθυμίες μας. Διάγνωση: συναισθηματική πρεσβυωπία. Σε ένα βαθμό, όλοι μας πάσχουμε. Κάνουμε τους συμβουλάτορες στους γύρω μας, και στα δικά μας, τα κοντινά, δεν αναγνωρίζουμε τα προφανή. Αδυνατούμε να παραδεχτούμε τα μειονεκτήματα μας, την ίδια στιγμή που τα εντοπίζουμε και τα υπογραμμίζουμε στους γύρω μας. Μήπως να κλείσουμε ραντεβού με τους αντικατοπτρισμούς μας; Συνήθως κοιτάμε, αλλά δε βλέπουμε.
Ανυπόμονοι, όπως ορμάμε απερίσκεπτα για να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, τα όνειρα μας, αντίστοιχα τρέχουμε να γλιτώσουμε από τον πόνο που απαιτείται, προκειμένου να λύσουμε κάποιο πρόβλημα που έχουμε και να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Τα προβλήματα των άλλων αποτελούν απλές μαθηματικές πράξεις του δημοτικού, ενώ τα δικά μας προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε σα συναρτήσεις και ολοκληρώματα.
Ας ανοίξουμε τα μάτια, να δούμε αυτά που προσπερνάνε. Ο άυπνος κι αλάνθαστος οφθαλμός που είναι σε ετοιμότητα για τους γύρω μας, ας δώσει την πραγματική διάσταση σε ό,τι μας απασχολεί. Την ενάργεια της σκέψης που διοχετεύουμε για τα προβλήματα των άλλων, να την καλλιεργήσουμε και στη δική μας ζωή. Διαφορετικά, γυαλιά οράσεως... ή ηλίου, για τις ακτίνες των προβλημάτων που μερικές φορές μας τυφλώνουν. Κι όμως μπορούμε να αξιοποιήσουμε το φως τους... Όσα μας συμβαίνουν είναι για το καλό μας. Ακόμα κι αυτά που μας κάνουν και σαστίζουμε, μας πονούν ή μας πληγώνουν. Ιδίως μ’ αυτά, μπορούμε να βγάλουμε ολόκληρο σχολείο.

Το βαλς των χαμένων ονείρων...

Ένιωσα πραγματικά λίγο περίεργα...
Το βλέμμα καρφώθηκε για λίγο στο κενό και αυτομάτως με αγκάλιασε ένα ταξίδι σε μια εποχή που ποτέ δεν έζησα αλλά ταυτόχρονα την ένιωθα τόσο μα τόσο οικεία...
Αθήνα μιας άλλης εποχής... της εποχής των γονιών μου... Το πλάνο ασπρόμαυρο με πολλές πινελιές αθωότητας, αλήθειας και περισσότερων ευκαιριών για να ζήσεις...
Θαρρώ πως θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε εκείνη την εποχή...την εποχή της γειτονιάς, του φούρνου που έσκαγε μύτη με το φορτηγάκι ή ακόμα και του παγοπώλη... την εποχή που άκουγες τη λέξη σινεμά και η ψυχή σου ενθουσιαζόταν...την εποχή της αλάνας και των ματωμένων γονάτων από την μπάλα... την εποχή των μονοκατοικιών... την εποχή που είχες χρόνο να σκεφτείς, να προγραμματίσεις, να κάνεις όνειρα... την εποχή που ερωτευόσουν ένα κορίτσι και ξάπλωνες στο κρεβάτι να κοιμηθείς μεθυσμένος από το άρωμα που κουβαλούσε το σώμα σου από την αγκαλιά της... την εποχή της καντάδας και του ρομαντισμού...

Έξω ακούω την βροχή... μαζί με την μελωδία της βροχής μου κρατάει συντροφιά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μια μελωδία του Χατζηδάκη...
Πόση δύναμη έχει η μουσική...
Ζω στην εποχή της οικονομικής κρίσης το 2011, η τρόικα ετοιμάζει νέα μέτρα αλλά δεν με νοιάζει απόψε... Απόψε ζω στην Αθήνα μιας άλλης εποχής... Στο βάθος της μελωδίας διακρίνω μια λατέρνα...τι όμορφα που είναι...
Περάσαν τα μεσάνυχτα...
Δεν θα κοιμηθώ ακόμα... είναι ευκαιρία να χορέψω απόψε ακόμα ένα βαλς...