Καλή σχολική χρονιά!

Έρχονται οι μέρες του φωτός

Αυτός ο χειμώνας είχε πολύ πίεση, ενδοσκόπηση και κλεισούρα με την κρίση να σκεπάζει όλους τους τομείς της ζωής. Οι μέρες περνούσαν σαν ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες. Η ελπίδα έγινε γκρίνια και αβεβαιότητα για το μέλλον. Τα σκουπίδια του άγχους κάλυψαν τα πάντα. Στο δρόμο δύσκολα θα έβλεπες γύρω σου χαμογελαστά πρόσωπα, μόνο άτομα να μιλούν με ένταση στο τηλέφωνο και νευρικές κινήσεις χεριών– ποδιών.

Άγχος, ανασφάλεια, ανεργία, αβεβαιότητα, απαισιοδοξία κι όμως έρχεται ένα ουσιαστικό να αλλάξει το σκηνικό της καθημερινότητας που όλοι βιώνουμε. Και το όνομα αυτής, ΑΝΟΙΞΗ. Μπορεί να γίνει πολύ ουσιαστικό καθώς με μία απλή αλλαγή του καιρού αλλάζει αμέσως η διάθεση. Φεύγει ο μονότονος ήχος της βροχής, το κρύο και από εδώ και πέρα ο ήλιος είναι αυτός που περιμένει μαζί μας στη στάση του λεωφορείου, ναι όλη αυτή την ώρα που περιμένουμε... Υπάρχει ανάγκη για αλλαγή σε όλους τους τομείς. Για αυτό αναζητώ τις μέρες του φωτός.

Μαζί με την άνοιξη, ας ανοίξουμε τα χρώματα των σκέψεων μας, ας ξεφορτωθούμε τα βαριά ρούχα της ανίας και του άγχους κι ας γίνουμε απλοί. Να ακούμε τις καρδιές και τις φωνές του διπλανού μας, του φίλου και του ξένου. Και του εαυτού μας. Δεν χρειαζόμαστε πολλά: την υγεία μας, τους ανθρώπους μας και επίγνωση της αλήθειας- πραγματικότητας.

Η ζωή είναι πολύ μικρή και φεύγει από τα χέρια μας, τα μάτια μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σαν εκείνη που χθες το μεσημέρι, λίγα μέτρα από το σπίτι μου, αναποδογύρισε ένα αυτοκίνητο και τις ζωές των ανθρώπων που ήταν μέσα. Και αναποδογύρισε όσα με απασχολούν κατά καιρούς. Ελπίζοντας στις μέρες του φωτός…και σε κάτι καινούργιο.

Η ευτυχία δεν γράφετε με "€" αλλά με "Ε".

Live, love, laugh...

Σκέφτηκα φέτος να πάω να πάρω ένα ημερολογίο για το 2012 παρόλο που κάθε χρόνο κάποιος θα μου δωρίσει κι ένα. Υπήρχαν πολλά και διαφορετικά, επαγγελματικά κι αυστηρά, με στιχάκια, ρητά, συνταγές, ανέκδοτα, έργα τέχνης, ζώδια, υποσχέσεις για τα μελλούμενα, με γιορτές και κάποια απλά με τις ημερομηνίες και κενές σελίδες για να συμπληρωθούν στα πλαίσια του νέου έτους. Συνήθως επιλέγω το τελευταίο χωρίς να το χρησιμοποιώ σε καθημερινή βάση.
Κι οι πρώτες σελίδες είναι συνήθως γεμάτες από υποσχέσεις για τη νέα χρονιά. Όπως: «Από αύριο ξεκινάω δίαιτα και γυμναστήριο», «Τέλος τα περιττά έξοδα», «Αλλάζω καριέρα, αλλάζω ζωή», κι άλλα τέτοια μεγαλόπνοα σχέδια που ξεθωριάζουν στο τέλος Ιανουαρίου. Κι αυτό πολύ απλά γιατί οι σπιτικοί κουραμπιέδες είναι πολύ νόστιμοι, όπως και οι σοκολατένιοι πειρασμοί του Παρλιάρου για να αντισταθώ, πού να τρέχω μες το κρύο στο γυμναστήριο, οι καιροί είναι δύσκολοι για πειραματισμούς στη δουλειά και διάφορα πράγματα που βλέπω, μου φωνάζουν «Αγόρασε με, αγόρασέ με...» Έτσι καταλήγει το ημερολόγιο πάνω στο γραφείο και χρησιμοποιείται κυριώς για υπενθύμιση εορτών, γενεθλιών και οικονομικών υποχρεώσεων....
Ημερολόγια, τα λόγια που μπορούν να είναι ήμερα. Σίγουρα δεν είναι τα λόγια της μέρας, μέσα στη δίνη της οποίας σχεδόν όλα φεύγουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Για το 2012 λοιπόν τρεις ευχές : Να ζούμε, να αγαπάμε και να γελάμε.... από καρδιάς. Ευχές γραμμένες σε χριστουγεννιάτικη κάρτα όπως παλιά. Κι όπως γυρνάει ο δείκτης του ρολογιού και δείχνει 12 και αλλάζει η μέρα, έτσι να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο και να φέρουν ό,τι επιθυμούμε. Και ό,τι δεν περιμένουμε: μια έκπληξη, κάτι που θα συμβεί ξαφνικά, όπως το ορμητικό άνοιγμα μιας σαμπάνιας εκεί που δεν το περιμένουμε ή όταν απογοητεύομαστε. Και το «ξαφνικό» θα μετατραπεί σε «αξέχαστο».
Για τους απαισιόδοξους, τους πιο μελαγχολικούς, τους μονότατους ή εκείνους που επηρεάζονται πολύ περισσότερο απ’ όσο πρέπει από την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας, αλλά κυρίως με αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, μπορούν να ακολουθήσουν τον στίχο – προτροπή της Λίνας Νικολακοπούλου:
«Θα πάω στον καθρέφτη, το φρύδι θα σηκώσω
Στο γόητρο που πέφτει μια γραμμή θα διορθώσω».
Για τη νέα χρονιά αφιερωμένο το παρακάτω πολυαγαπημένο τραγούδι -ύμνος της αισιοδοξίας για να έχει όνειρα να κάνει ο ενικός....