Διαθέσεις

Οι διαθέσεις του καιρού με τρελαίνουν, μία κρύο, μία ζέστη, σαν κάποιον που δεν μπορώ να καταλάβω αν με συμπαθεί ή όχι. Η διάθεση δημιουργικότητας, επιθυμίας για αλλαγή πλεύσης, για καινούργια σχέδια, οτιδήποτε να ταράξει λίγο τα βαλτωμένα νερά του Μαΐου. Η «απελπιστικά διαθέσιμη» που τραγουδάει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Ο καιρός δεν ξέρει τι θέλει. Όπως και πολλοί άνθρωποι γύρω μας, αλλά δεν είναι ώρα να το αναλύσω. Μέσα σε μία μέρα μπορείς να συναντήσεις όλα τα καιρικά φαινόμενα. Με αυτά τα τσαλίμια του καιρού, ξυπνάς και δεν ξέρεις τι να φορέσεις. Στοιχηματίζεις για την θερμοκρασία όχι της μέρας, της επόμενης ώρας με όχι πολύ επιτυχημένα αποτελέσματα. Είναι κρίμα που έχουν χαθεί οι εποχές. Με πιάνει μια πρωινή μελαγχολία που δεν συναντώ τις μυρωδάτες ανοιξιάτικες μέρες και τα πυριφλεγή βλέμματα του παρελθόντος.
Και εκεί στη διαδρομή για το γραφείο, μπαίνοντας στο συρμό, με μουσικές και τραγούδια να προσπαθούν να ανοίξουν το μάτι και το κοίλο του στόματος σαν τόξο(για ένα χαμόγελο), βλέπω μπροστά μου: «Εμπρός λοιπόν. Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή. Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι» (Οδυσσέας Ελύτης). Δυο λόγια που σου αλλάζουν την διάθεση μόνο στην ανάγνωση τους. Οι συρμοί του μετρό έχουν γεμίσει αποσπάσματα από την ποίηση του Ελύτη, δίνοντας άλλη διάσταση στην αβάσταχτη πολλές φορές επανάληψη της καθημερινότητας και του εαυτού μας. Σε αντίθεση με τις φανταχτερές αλλά καθόλου ευφάνταστες διαφημίσεις με σλόγκαν σκεπτόμενης βλακείας που μονοπωλούν το μετρό, δεσπόζει το καλλιτεχνικό μεγαλείο της ποίησης σε μικρές δόσεις. Ευκαιρία να βγεις από την κουρδισμένη συνήθεια της κάθε μέρας.

Και μετά τους στίχους της ποίησης, που θα μπορούσαν να είναι απάντηση στα συνθήματα που έχουν εμφανιστεί καιρό τώρα στην πόλη όπως "βασανίζομαι", "βοήθα γέρο" (κάτω από το έφιππο άγαλμα του Κολοκοτρώνη), έρχονται στα αυτιά μου οι στίχοι του τραγουδιού "Απελπιστικά διαθέσιμη". Ένας εύθυμος ρυθμός που στο πρώτο άκουσμα δεν σε ξετρελαίνει. Φαινομενικά, αναφέρεται στην ροπή πολλών να αναζητούν το εφήμερο, να είναι διαθέσιμοι και να το δείχνουν διακαώς. Η συγκεκριμένη «απελπιστικά διαθέσιμη», αφοπλίζεται μόνο από την αγάπη, αν τη βρει. Γιατί οι άνθρωποι προσφέρουν αρκετές φορές τον εαυτό τους. Το «βάθος κήπος» των ανθρώπων δεν διατίθεται εύκολα. Δύσκολα θα δεις τα αθέατά τους, τα αληθινά τους. Όπως στην ποίηση που ο στίχος έχει ένα δεύτερο επίπεδο και συνήθως το διαβάζεις μία ακόμα ή και περισσότερες φορές για να το αντιληφθείς καλύτερα, έτσι και το συναίσθημα. Θέλει πολύ διάβασμα, συνέχεια να μαθαίνεις και να προσπαθείς. Να παραμένεις αιώνιος φοιτητής. Θέλει πολύ δουλειά το ν’ αγαπάς. Και ικανότητες.

ΥΓ: Τελευταίο σύνθημα που είδα με πολύχρωμα φωσφορίζοντα χρώματα ΣΚΕΨΟΥ.
Γενικώς...

Πριν χτυπήσει το κουδούνι

Aυτές τις μέρες ξεκινά μία ακόμα δοκιμασία για τους μαθητές του λυκείου. Επαναλήψεις, τελευταία διαγωνίσματα, sos θέματα, χυμοί, βιταμίνες, σοκολάτες για τη μνήμη (υποτίθεται), και οδηγίες προς ναυτιλομένους. Είναι η περίοδος των πανελλαδικών εξετάσεων που ακόμα ένα κομμάτι της με κυνηγάει. Κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο, θα δω στον ύπνο μου έναν εφιάλτη που ποτέ δεν συνήθισα: Να γράφω εξετάσεις λογοτεχνία κατεύθυνσης και να μην ξέρω τι να γράψω. Και έχει περάσει σχεδόν μία δεκαετία. Βιώνω ξανά και ξανά την αγωνία του τότε, το άγχος για το εκτυφλωτικό μέλλον, το οποίο περίμενα αλλά δεν μπορούσα να δω και την ανεξαρτητοποίηση από το υποχρεωτικό διάβασμα – αποστήθιση.

Διαβάζω άρθρα- απόψεις , μεταρρυθμίσεις για το καινούργιο λύκειο, τις αλλαγές (περιτυλίγματος) στα μαθήματα κτλ και ελπίζω κάτι να αλλάξει ουσιαστικά για τους μαθητές, που χρόνια τώρα ταλανίζονται από το βάρος των επαναλαμβανόμενων εξετάσεων, χωρίς να καλλιεργείται η κριτική τους ικανότητα. Συναισθάνομαι το άγχος των μαθητών, την αμηχανία των γονέων καθώς και όλων των μελών της οικογένειας που συμπάσχουν. Κάποιες φορές λειτουργούν επιβαρύνοντας τα παιδιά με τις δικές τους επιθυμίες και δημιουργούν επιπρόσθετο άγχος στην ψυχολογία τους. Το άγχος λειτουργεί σαν το κοντάρι του ισορροπιστή στο τσίρκο: Μπορεί να τον ρίξει κάτω ή να τον κρατήσει στο σχοινί. Χρειάζεται το δημιουργικό άγχος ως κίνητρο. Όμως με το πολύ άγχος «παγώνουμε» και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει οδηγός «πρώτων βοηθειών» για μαθητές και γονείς.

Σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι διαδραματίζεται μια ιστορία με το ίδιο θέμα αλλά ποικιλία σε πρωταγωνιστές. Το θέμα των εξετάσεων είναι οικογενειακό. Σε κάποια σπίτια το κλίμα είναι βαρύ και οι γονείς λειτουργούν σαν μπαμπούλες με τον τρόπο τους και το ύφος τους: «Αν δεν περάσεις, κάηκες, μας έχεις βγάλει την ψυχή, στρώσου, δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου», κι άλλα τέτοια τόσο χαριτωμένα και τόσο παρωχημένα). Σύγχρονη μεσογειακή αντιμετώπιση. Σε κάποιες οικογένειες επικρατεί ατμόσφαιρα αγρυπνίας. Γιαγιάδες, μαμάδες προσεύχονται με πάθος και ένταση, κάνουν τάματα, το καντήλι σιγοκαίει μέρα – νύχτα και επικρατεί απόλυτη ησυχία. Το αόρατο μήνυμα προς τον εξεταζόμενο: «Ας κάνει το θαύμα της η Μεγαλόχαρη να περάσεις!». Η πιο σύγχρονη εκδοχή της ελληνικής οικογένειας είναι πιο υποστηρικτική, («η δυσκολία αυτή είναι στα μέτρα σου, αν δεν περάσεις θα βρεθεί κάποια λύση, θα τα καταφέρεις») και επικρατεί στο σπίτι μια ηρεμία και αναφορές περί ανεργίας, αδικίας, απόψεις περί επαγγελματικής αποκατάστασης και ανακολουθίας σπουδών και τα σχετικά.

Είναι άδικο έξω να έχει λιακάδα, τα λουλούδια ν’ ανθίζουν και εσύ να είσαι σκυμμένος πάνω από ένα βιβλίο. Είναι σπάσιμο. Χρειάζεσαι συγκέντρωση και πίστη στο στόχο σου. Και καλή διάθεση. Είναι δύσκολο, αλλά αξίζει να προσπαθήσεις. Οι κόποι σου θα ανταμειφθούν. Και το να καταφέρεις κάτι μόνος σου είναι μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής σου. (Αυτό ισχύει για όλους τους στόχους που βάζουμε). Καλή τύχη λοιπόν!!! (γιατί όπως έλεγε και μία καθηγήτρια μου, η επιτυχία είναι πάντα καλή).