Αυτός ο χειμώνας είχε πολύ πίεση, ενδοσκόπηση και κλεισούρα με την κρίση να σκεπάζει όλους τους τομείς της ζωής. Οι μέρες περνούσαν σαν ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες. Η ελπίδα έγινε γκρίνια και αβεβαιότητα για το μέλλον. Τα σκουπίδια του άγχους κάλυψαν τα πάντα. Στο δρόμο δύσκολα θα έβλεπες γύρω σου χαμογελαστά πρόσωπα, μόνο άτομα να μιλούν με ένταση στο τηλέφωνο και νευρικές κινήσεις χεριών– ποδιών.
Άγχος, ανασφάλεια, ανεργία, αβεβαιότητα, απαισιοδοξία κι όμως έρχεται ένα ουσιαστικό να αλλάξει το σκηνικό της καθημερινότητας που όλοι βιώνουμε. Και το όνομα αυτής, ΑΝΟΙΞΗ. Μπορεί να γίνει πολύ ουσιαστικό καθώς με μία απλή αλλαγή του καιρού αλλάζει αμέσως η διάθεση. Φεύγει ο μονότονος ήχος της βροχής, το κρύο και από εδώ και πέρα ο ήλιος είναι αυτός που περιμένει μαζί μας στη στάση του λεωφορείου, ναι όλη αυτή την ώρα που περιμένουμε... Υπάρχει ανάγκη για αλλαγή σε όλους τους τομείς. Για αυτό αναζητώ τις μέρες του φωτός.
Μαζί με την άνοιξη, ας ανοίξουμε τα χρώματα των σκέψεων μας, ας ξεφορτωθούμε τα βαριά ρούχα της ανίας και του άγχους κι ας γίνουμε απλοί. Να ακούμε τις καρδιές και τις φωνές του διπλανού μας, του φίλου και του ξένου. Και του εαυτού μας. Δεν χρειαζόμαστε πολλά: την υγεία μας, τους ανθρώπους μας και επίγνωση της αλήθειας- πραγματικότητας.
Η ζωή είναι πολύ μικρή και φεύγει από τα χέρια μας, τα μάτια μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σαν εκείνη που χθες το μεσημέρι, λίγα μέτρα από το σπίτι μου, αναποδογύρισε ένα αυτοκίνητο και τις ζωές των ανθρώπων που ήταν μέσα. Και αναποδογύρισε όσα με απασχολούν κατά καιρούς. Ελπίζοντας στις μέρες του φωτός…και σε κάτι καινούργιο.
