Το βαλς των χαμένων ονείρων...

Ένιωσα πραγματικά λίγο περίεργα...
Το βλέμμα καρφώθηκε για λίγο στο κενό και αυτομάτως με αγκάλιασε ένα ταξίδι σε μια εποχή που ποτέ δεν έζησα αλλά ταυτόχρονα την ένιωθα τόσο μα τόσο οικεία...
Αθήνα μιας άλλης εποχής... της εποχής των γονιών μου... Το πλάνο ασπρόμαυρο με πολλές πινελιές αθωότητας, αλήθειας και περισσότερων ευκαιριών για να ζήσεις...
Θαρρώ πως θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε εκείνη την εποχή...την εποχή της γειτονιάς, του φούρνου που έσκαγε μύτη με το φορτηγάκι ή ακόμα και του παγοπώλη... την εποχή που άκουγες τη λέξη σινεμά και η ψυχή σου ενθουσιαζόταν...την εποχή της αλάνας και των ματωμένων γονάτων από την μπάλα... την εποχή των μονοκατοικιών... την εποχή που είχες χρόνο να σκεφτείς, να προγραμματίσεις, να κάνεις όνειρα... την εποχή που ερωτευόσουν ένα κορίτσι και ξάπλωνες στο κρεβάτι να κοιμηθείς μεθυσμένος από το άρωμα που κουβαλούσε το σώμα σου από την αγκαλιά της... την εποχή της καντάδας και του ρομαντισμού...

Έξω ακούω την βροχή... μαζί με την μελωδία της βροχής μου κρατάει συντροφιά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μια μελωδία του Χατζηδάκη...
Πόση δύναμη έχει η μουσική...
Ζω στην εποχή της οικονομικής κρίσης το 2011, η τρόικα ετοιμάζει νέα μέτρα αλλά δεν με νοιάζει απόψε... Απόψε ζω στην Αθήνα μιας άλλης εποχής... Στο βάθος της μελωδίας διακρίνω μια λατέρνα...τι όμορφα που είναι...
Περάσαν τα μεσάνυχτα...
Δεν θα κοιμηθώ ακόμα... είναι ευκαιρία να χορέψω απόψε ακόμα ένα βαλς...