Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Αξόδευτη αγάπη

Μέσα στην τρικυμιώδη κατάσταση της χώρας και το άγχος της καθημερινότητας, βυθιζόμαστε στα οικονομικό-ψυχολογικό-συναισθηματικά προβλήματα που μας απασχολούν και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις που έχουμε. Όμως και εσωτερικά είμαστε γεμάτοι εκκρεμότητες.
«Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» είναι ένα έργο που καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα. Σε μια εποχή που πολλοί γύρω μας έχουν υ
ποβληθεί σε μια πρωτότυπη επέμβαση, την αφαίρεση συναισθήματος, το βιβλίο αυτό μιλά για την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία, τη μοναξιά. Δυσκολεύομαστε να δημιουργήσουμε σχέσεις, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε χτίζοντας τη σχέση με τον εαυτό μας. Με την αυτογνωσία μπορείς να πιάσεις το κουβάρι της ζωής και να το ξετυλίξεις. Πάντα βέβαια καραδοκεί ο ακόρεστος τίγρης του εγωισμού. Μέσα από πυκνά αλλά και απλουστευμένα νοήματα, προβάλλονται στις γραμμές του βιβλίου προσωπικές εμπειρίες, επαναλαμβανόμενα λάθη που κάνουμε στις σχέσεις μας, ψυχοσυνθέσεις ανθρώπων γύρω μας και ενεργοποιείται ένας εσωτερικός μηχανισμός αναζήτησης του νοήματος της ζωής και της εκπλήρωσης των επιθυμιών μας.
Προσεγγίζοντας τα προβλήματα των σχέσεων, τα οποία δεν είναι και λίγα, η Μάρω Βαμβουνάκη μέσα από τη σκυταλοδρομία ψυχολογίας –λογοτεχνίας τρέχει έχοντας τα εμπόδια των απογοητεύσεων, των τύψεων, του άγχους, των ψυχώσεων για να φτάσει στο νόημα της ζωής και την αγάπη, η οποία ίσως να είναι και η εκκίνηση. Αναζητά τρόπους να ζούμε καλύτερα, να είμαστε ευτυχισμένοι, να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Το συναίσθημα θέλει ικανότητες και η αγάπη μας θέλει αιώνιους φοιτητές της, πάντα κάτι θα έχουμε να μάθουμε. Αν διαβάσετε αυτό το βιβλίο σε ξαπλώστρα θαλάσσης, άνετα θα μοιάζει με συνεδρία ψυχανάλυσης. Θα νιώσετε υπέροχα.
Ανεξαρτήτως της επιλογής του συγκεκριμένου βιβλίου, αξίζει οποιοδήποτε ταξίδι στο νησί της ανάγνωσης και στην ωκεάνια φαντασία των βιβλίων. Κι επειδή λόγω κρίσης ψάχνουμε ευκαιρίες και προσφορές, παρέχονται κοκτέιλ και mojito (που σημαίνει μικρό ξόρκι) σκέψεων σε συμποσιακές δόσεις, μέσα σε αμέτρητες σελίδες πουδραρισμένες με άμμο και λίγο αλμύρα, για το νερομένο νερό της εσωτερικής ανίας και την καλοκαιρινή ραστώνη.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Πατρίδα μου...

Νιώθω ότι κάθε μέρα που περνάει τίθενται εν αμφιβόλω όλο και περισσότερα "δεδομένα". Η εικόνα πολλών πραγμάτων αλλάζει με καταιγιστικό ρυθμό. Η κοινωνία αλλάζει...Η πατρίδα αλλάζει... Οι αντοχές μας αλλάζουν...Οι προτεραιότητες μας αλλάζουν...Εμείς αλλάζουμε... Πολλοί ίσως διαφωνούν αλλά νομίζω ότι αυτό που ζούμε είναι ένα σοκ που δεν διαγράφεται εύκολα... Το θέμα όμως στην τελική, είναι το αύριο... Τι μορφή θα έχει και πόσο θα μοιάζει στο σήμερα;
Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα δάνεια, ελεγχομενη και επιλεκτική χρεοκοπία, spreads και credit default swaps, εγγυήσεις και αποκρατικοποίησεις. Τα ίδια και τα ίδια. Ενώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις αποκρατικοποιήσεις, με ενοχλεί να βγαίνουν απροκάλυπτα οι αξιωματούχοι και πολιτικοί ξένων ιμπεριαλιστικών χωρών και να παραδέχονται ξεκάθαρα το έκδηλο ενδιαφέρον τους π.χ. για τον ορυκτό πλούτο της πατρίδας μου. Εμείς τι κάναμε τόσα χρόνια για να τα εκμεταλλευτούμε. Προφανώς δεν τα βάζω με τους ξένους αλλά με τους δικούς μας προδότες.
Παλεύω να αφήσω έξω από τον συλλογισμό μου την κάθε λογής συνωμοσιολογία. Κάποια κομμάτια όμως δεν μου ταιριάζουν με την λογική. Θα συνεχίσω να παλεύω να σκέφτομαι όσο μπορώ με την λογική γιατί αν αλλάξω μονοπάτι τότε με βλέπω να "σμιλεύω" μάρμαρα έξω από την Μεγάλη Βρετάνια...εγώ όχι για τα ματ αλλά για αυτούς που ετοιμάζουν τα πράγματα τους για το ελικόπτερο...