Κόκκινο

Κυριακή μεσημέρι μετά από οικογενειακό τραπέζι, ξεκινάνε οι πρώτες σκέψεις για την αυριανή πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας. Έχοντας ακόμα αρκετές ώρες στη διάθεση μας μέχρι το πρωινό ξύπνημα, πήγαμε θέατρο. Απογευματινή παράσταση, 20:00. Βγαίνοντας από το μετρό συνειδητοποιείς ότι έχουμε θερινή ώρα και χώρα. Η θερμοκρασία ευχάριστη και το φως της μέρας ακόμα μας συντροφεύει. Λίγο τρέξιμο για την σχετική αργοπορία με την οποία, φτάνουμε τελικά στον προορισμό μας.

Θέατρο Δημήτρης Χόρν. Παράσταση "Κόκκινο". Ένα έργο του Τζoν Λόγκαν, βραβευμένο με 6 βραβεία Tony, ανάμεσα στα οποία και το βραβείο καλύτερου έργου για το 2010. Πρωταγωνιστούν ο Σταμάτης Φασουλής και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Η υπόθεση του έργου βασίζεται στην ζωή του μεγάλου ζωγράφου του 20^ου αιώνα και εκφραστή του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, Μάρκ Ρόθκο. Συγκεκριμένα, παρουσιάζεται μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του μέσα από τη συνάντηση του ζωγράφου και ενός μαθητή του. Το «Κόκκινο» διαπραγματεύεται τα ακανθώδη ζητήματα των ανθρώπινων σχέσεων και της τέχνης, της αξίας και της εξαγοράς-ξεπουλήματός τους. Σε μια εποχή που όλοι και όλα είναι στο κόκκινο.

Ο Σταμάτης Φασουλής που σκηνοθετεί την παράσταση, παρουσιάζει το πορτρέτο ενός καλλιτέχνη αμφισβητώντας τις στερεοτυπικές αντιλήψεις σε σχέση με τη ζωή των καλλιτεχνών μέσα από τα μάτια του μαθητή. Ο αρχικά φοβισμένος και ήσυχος μαθητής μετά από την αρχική πρώτη κρυολουσία της γνωριμίας με το ζωγράφο, γίνεται χειμαρρώδης και γοητευτικά θρασύς, εκφράζοντας το θάρρος της γνώμης του, την αλήθεια της ανάγκης του για την τέχνη. Ο ρόλος του μαθητή Κεν, αναδεικνύει το ταλέντο και την ποιότητα του Παπασπηλιόπουλου ως ηθοποιού. Εκρηκτικό το ντουέτο των δύο ηθοποιών με εκπληκτική χημεία. Το φόντο ένας κόκκινος πίνακας, με πολλές κωμικές πινελιές που προσδίδουν φως στην δραματική ένταση του έργου που διαρκώς αυξάνεται.

Μία παράσταση που με την μετάφραση της, αναδεικνύει την μαγεία της ελληνικής γλώσσας, που καθημερινά μόνο βανδαλίζεται και κακοποιείται. Για εμένα, το έργο θα μπορούσε να αποτελέσει και ωριαίο μάθημα στην ιστορία της τέχνης. Ζωγραφίζονται ιδέες και όχι αντικείμενα. Για τις λίγες εβδομάδες που απομένουν μέχρι το Πάσχα, όπου ολοκληρώνεται η θεατρική περίοδος, αξίζει να δείτε την παράσταση «Κόκκινο». Δημιουργεί σκέψεις σχετικά με τη μαθητεία της τέχνης και της ζωής. Την αισθητική αξία που μπορούμε να προσθέσουμε στη ζωή. Η ζωή είναι ωραία και αξίζει να τη ζούμε σε όλες τις αποχρώσεις που καθημερινά αντικατοπτρίζονται στον καμβά της.

Αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις...

Η ώρα πλησιάζει δύο μετά τα μεσάνυχτα...
Περιέργως δεν νυστάζω παρά το πρωινό ξύπνημα και την έντονη μέρα... Μια μέρα γεμάτη στιγμές. Μια μέρα από εκείνες που ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου και δεν νιώθεις ενοχές για το ότι την άφησες και πέρασε έτσι...Χωρίς να την ζήσεις... Όχι, σίγουρα δεν ήταν μια από αυτές. Μια μέρα γεμάτη καλούς φίλους και πολλά χαμόγελα. Τώρα που η 25η Μαρτίου μας χαιρέτησε και εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ, αφήνω τον εαυτό μου στις μηχανικές κινήσεις που κάνω κάθε μέρα. Βλέπω τα mail μου και ρίχνω μια ματιά στην επικαιρότητα... Αν πτωχεύσαμε, να το μάθω βρε αδερφέ...

Η επικαιρότητα έχει ως εξής: Επικυρώθηκε η νέα συμφωνία για το μοντέλο διάσωσης υπερχρεωμένων κρατών. Λίγο πιο κάτω, στους 10.000 οι νεκροί της Ιαπωνίας και στους 20.000 οι αγνοούμενοι. Λίγο πιο κάτω, στο 6 της 7βάθμιας κλίμακας τοποθετεί η επιτροπή πυρηνικής ενέργειας της Ιαπωνίας την επικινδυνότητα σχετικά με την κατάσταση των πυρηνικών αντιδραστήρων στην Ιαπωνία με μια ομάδα μηχανικών να θυσιάζεται καθημερινά στην ραδιενέργεια που εκπέμπεται. Ακολουθεί η είδηση περί συνέχισης των βομβαρδισμών στην Λιβύη από την "πολιτισμένη" Δύση.
Κάποιος θα πει, τι ασχολείσαι καημένε... πήγαινε να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις αύριο να ζήσεις την ζωάρα σου...
Μπορεί να είναι αυτό το σωστό...δεν ξέρω...μπορεί και όχι...σίγουρα δεν μπορώ να κάνω πολλά... Ούτε μπορώ να πάω να φυσήξω τον αντιδραστήρα να κρυώσει, ούτε να πάρω τηλέφωνο τον Καντάφι στο κρυσφήγετο και να του πω να κάνει λίγο κάλμα γιατί τώρα κατάλαβε ο Νικολά (Σαρκοζί) τι κουμασάκι είσαι και τα έχει πάρει λίγο...

Η νύχτα προσφέρεται για προβληματισμούς... ίσως αρκούν και αυτοί...
Προσ-εύχομαι η αυριανή μέρα να είναι πιο γεμάτη από εκείνη που έφυγε και λίγο πιο "άδεια" από εκείνη που θα την διαδεχτεί...

Αγκαλιάζω την "πιστή" μου κιθάρα και σιγοψιθυρίζω τους στίχους των Κατσιμιχαίων που άκουσα πριν λίγες ώρες...

"...μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα..."



Καλή μου νύχτα...

Τρελοβάπορο

Το ελληνικό επικοινωνιακό πεδίο ζει και λειτουργεί σε μία θάλασσα έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης σε μια δυσανάλογα μικρή αγορά. Η σύνθετη πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης καθημερινά συμπυκνώνεται στο βωμό των εξελίξεων και της κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Η κρίση που ζούμε εξελίσσεται και σε μια κρίση του σκέπτεσθαι. Μπροστά στην παγκόσμια επικαιρότητα και το ντόμινο των εξελίξεων που ακολουθούν, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για πολυδιάστατη μελέτη και παρουσίαση σε βάθος όλων αυτών που συμβαίνουν από τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους ειδικούς αναλυτές. Όχι αποπροσανατολισμοί. Ο κόσμος ζει στην αβεβαιότητα, το φόβο, την οργή, το θυμό και την απελπισία στην θέαση όλων των θεωριών-απόψεων συνωμοσίας, των πιθανών-απίθανων σεναρίων αλλά και των καθημερινών του προβλημάτων που αγγίζουν πλέον την επιβίωση. Ο μύθος της Ελλάδας αποδομείται από την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις ανάγκες για εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, ασφάλιση, συντάξεις κτλ. Η ελληνική κοινωνία πληγώνεται από την εικόνα αυτή. Στον αντίποδα, η υπερηφάνεια, τα ιδανικά και η συλλογική συνείδηση της επανάστασης του 1821. Την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας, όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι. Οι ποιητές των εθνών βλέπουν εκεί που δεν μπορούν ή που δεν θέλουν να δουν οι πολιτικοί και οι πολίτες. Έχοντας τη γνώση του παρελθόντος, τροφοδοτούν το νου του μέλλοντος. Χωρίς να διαστρεβλώνουν τα περασμένα γεγονότα και να εξιδανικεύουν το παρελθόν. Ο μεγάλος ποιητής της Μνήμης, Διονύσιος Σολωμός διασχίζει την πυρίκαυστη ζώνη της Επανάστασης με τον Ύμνο προς την Ελευθερίαν. Μέσα από ορισμένους στίχους η πατρίδα κραυγάζει απελπισμένα, αναζητώντας την αρωγή, την υλική και ηθική συμπαράσταση σε ξένες ηγεσίες και οικονομικά εξουσιάζοντες λαούς. Συνήθως οι πόρτες δύσκολα ανοίγουν στους επαίτες. Από την Επανάσταση μέχρι και σήμερα, πολλές φορές η πατρίδα άπλωσε το χέρι και ζητιάνεψε για βοήθεια και δάνεια. Όντας δέσμια όμως με δυσβάσταχτους όρους, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και το πλάνο της πτώχευσης άλλοτε να πλησιάζει άλλοτε να απομακρύνεται. Η Ελλάδα πρέπει να αντισταθεί, η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει. Για αλλαγή διάθεσης, διάστασης και πλεύσης μπροστά στον τιτανικό που περιγράφεται γλαφυρά, ακολουθεί «το τρελοβάπορο».Είναι μελοποιημένη ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή Ο ήλιος ο ηλιάτορας. Για την Ελλάδα το έγραψε. (μου το είχε πει...). Ο Ελύτης βραβεύθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979, «για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία», σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης για τη βράβευση του. Εδώ ένα απόσπασμα από την παράσταση «Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως», στο Μέγαρο Μουσικής το 1994. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς πρέπει να καταφέρουμε πολλά, ανάμεσα σ’ αυτά, ας επινοήσουμε την ελπίδα.

Απόψε κάνεις Μπαμ

Ποικιλία λόγων να κάνει κανείς μπαμ. Η κοινωνία πυροδοτείται καθημερινά από λάθος οικονομικές και πολιτικές πρακτικές που δεν έχουν τέλος. Κάπου έχω διαβάσει ότι «Οι άνθρωποι είναι το παιχνίδι των σφοδρών ανέμων και των αγρίων υδάτων». Τώρα όχι μόνο αλληγορικά αλλά και κυριολεκτικά. Οι διαθέσεις του καιρού μας έχουν τρελάνει. Σίγουρα όμως λόγω τριημέρου Καθαράς Δευτέρας η αιτία θα μπορούσε να είναι το φαγητό και κυρίως η υπερκατανάλωσή του.

Αυτές τις μέρες βγήκαμε, διασκεδάσαμε, και φυσικά φάγαμε. Θαρρείς και από την επόμενη μέρα δεν θα φάμε ποτέ ξανά. Παρατηρώντας εμένα ή και τους γύρω μου στον τρόπο που τρώμε, που παχαίνουμε ή καμιά φορά που αδυνατίζουμε, ή προσπαθώντας να ακολουθήσουμε μια διατροφή, κάνω διάφορες σκέψεις. Γιατί η μάχη του ανθρώπου με το φαγητό αποτελεί έναν διαρκή αγώνα, και αποκαλύπτει το δούρειο ίππο της μάχης με τον ευατό του.

Η νηστεία που έχει ήδη ξεκινήσει αποτελεί μέγιστο αίτημα αυτοπειθαρχίας, ισορροπίας της οργανικής υγείας, πνευματικής ενδυνάμωσης και τόνωσης της αυτοπεποίθησης.Ένας κύριος λόγος, που όταν παχαίνουμε παραμονεύουν τα πλοκάμια της κατάθλιψης να μας τυλίξουν, είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που αφηνόμαστε να τρώμε περισσότερο, εκδηλώνεται μια ανικανότητα αυτοελέγχου. Αποδεικνύουμε την αδυναμία να πραγματοποιήσουμε μια σχετικά εύκολη απόφαση. π.χ. Ψωνίζοντας από το φούρνο δεν χρειάζεται να πάρω και γλυκό και αλμυρό. Ή δεν θα φάω σήμερα κι άλλη σοκολάτα. Αν με την τυρόπιτα, το σουβλάκι ή τη σοκολάτα δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, πως θα ανταποκριθώ στις δυσκολίες της ζωής, στις απαιτήσεις της δουλειάς και τον αγώνα των σχέσεων; Μοιάζει υπερβολικό στην πρώτη ανάγνωση, όμως, εδώ μιλάμε για την υπερβολή στην οποία επιδιδόμαστε καθημερινά.

Βασικός λόγος αύξησης του βάρους είναι η ψυχολογία. Το άγχος, οι στεναχώριες, τα οικονομικά προβλήματα, η πίεση στη δουλειά και φυσικά η συναισθηματική ένδεια ξεκινούν μια λίστα με αμέτρητες αιτίες που ο καθένας μπορεί να προσθέτει από μία ή και περισσότερες στην δική του περίπτωση. Το να αποζητά κάποιος την ευχαρίστηση μόνο στο φαγητό, τον ρίχνει στα βαθιά νερά μια εσωτερικής περιπέτειας. Γιατί η γευστική απόλαυση που αισθάνεται, είναι έντονη αλλά στιγμιαία, ενώ το βάρος που προστίθεται στα κιλά αποτελεί αιτία μόνιμης θλίψης και θυμού με τον εαυτό του. Προσθέτει προγούλια στο είδωλο του καθρέφτη και αφαιρεί κομμάτι- κομμάτι την πίστη στην απόφαση. Στην απόφαση της αλλαγής. Το κουράγιο να αλλάξεις. Και ξανά τούτη η απογοήτευση θα μας στρέψει σε μια εύκολη γλυκιά ή αλμυρή παρηγοριά.

Μικροί δίναμε έναν παιδικό όρκο: «Σου ορκίζομαι στην ίον αμυγδάλου που ιερότερο όρκο αυτή την περίοδο δεν έχω». Γελάγαμε πολύ και μοιραζόμασταν πλάκες σοκολάτες κάνοντας πλάκα. Μπορούμε να κρατήσουμε τα αμύγδαλα και να αφήσουμε τη σοκολάτα. Να σπάσουμε τη νωθρότητα της βούλησης. Από τα 65 κιλά τα 60 να είναι αυτοπεποίθηση. Κι έτσι αντί για μπαμ από το πολύ φαγητό , μπορούμε να κάνουμε τσαφ. Τσαφ είναι ο ήχος της μοίρας, όταν κάτι αλλάζει. Μας θέλω όλους στυλάκια το Πάσχα.

Αγάπη και υπομονή, τι είναι αυτό;

Μια λαϊκή παροιμία λέει: ο Μανώλης με τα λόγια, χτίζει ανώγια και κατώγια. Εύκολα τα λόγια και οι θεωρητικές αμπελοφιλοσοφίες, όμως η πραγματικότητα βρίσκεται στο δια ταύτα, στην πράξη. Μερικές λέξεις τις χρησιμοποιούμε με πολύ μεγάλη ευκολία χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πλήρως το νόημα τους και έχοντας την ψευδαίσθηση πως είμαστε αποκλειστικοί αντιπρόσωποι τους. Η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Τα λόγια αποτελούν τη βιτρίνα της απάτης και πολλές φορές της αυταπάτης. Μέχρι να γίνουν κομμάτια από την ασυνέπεια.

Ο παππούς μου, έλεγε πως «Η υπομονή νικά όλας τας δυσκολίας και οδηγεί σε δρόμους ευτυχίας». Πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο. Δεν το έλεγε μόνο, το έκανε καθημερινά πράξη. Όταν ήμασταν μικροί και τσακωνόμασταν, ο παππούς μας έλεγε: Αγάπη. Έπειτα όταν πηγαίναμε, ο καθένας κατέθετε τα παράπονα του μας έλεγε: Αγάπη. Στην κατάθεση των προβλημάτων μας πρότεινε: Υπομονή. Ακόμα κι όταν η μνήμη του τον ξεγελούσε, την αγάπη και την υπομονή δεν τις ξεχνούσε. Τις θυμόταν και τις αναγνώριζε. Κάποιες φορές μας πρόσφερε την θαλπωρή αυτής της επανάληψης. Και η αγάπη με την υπομονή τον συντρόφευσαν σε όλη τη ζωή του.

Θυμάμαι μαζί με τον παππού να κάνουμε την κλασική εργασία για το σπίτι που όλοι κάναμε: το κεσεδάκι με τη φακή που φυτρώνει στο βαμβάκι. Θυμάμαι την αναμονή να φυτρώσουν οι φακές, την φροντίδα για να μην σαπίσουν, την έγνοια να πετύχει η εργασία του σχολείου. Ο παππούς μου έλεγε να περιμένω και να κάνω υπομονή, κι οι φακές θα φυτρώσουν. Εγώ αδημονούσα.

Οι ρυθμοί της ζωής, η αβεβαιότητα του μέλλοντος καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, μειώνουν την υπομονή μας, δημιουργούν εντάσεις στις σχέσεις μας και άδικα ξεσπάσματα στους φίλους και πιο συχνά στην οικογένεια μας. Η επιστροφή από τη δουλειά, εκτός από την κούραση συνοδεύεται με προβλήματα εκφοράς λόγου και ολοκλήρωσης προτάσεων. Δηλαδή: Σε σχέση με διάφορες ερωτήσεις που ενδέχεται να κάνουν οι γονείς, οι απαντήσεις είναι μονολεκτικές, αρνητικές (πάντα «όχι») ή ανύπαρκτες. Δε λέω, μερικές φορές, γίνονται λίγο εκνευριστικοί κι οι γονείς.

Όμως δε βγαίνει έτσι η ζωή, με «όχι» και ένα βουνό προβλήματα. Είδη υπό εξαφάνιση έχουν μετατραπεί το «ναι», η θετική σκέψη και η προσπάθεια απόκτηση της, δηλαδή η υπομονή. Είναι καλό, στις μέρες που διανύουμε να αποκτήσουμε μία κατάφαση ζωής. Μήπως να γεμίσουμε αυτό το κεσεδάκι της καθημερινότητας με αγάπη ό,τι κάνουμε και υπομονή; Μπορούμε να καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μας και να προσπαθήσουμε. Να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε μικρούς κηπουρούς.

Το παρακάτω βίντεο μιλάει μόνο του. Βλέποντας το, πάντα συγκινούμαι. Θεωρώ ότι είναι άκρως εποικοδομητικό για όλους. Δημιουργεί σκέψεις για τις σχέσεις.