Το θείο Βρέφος (Αλέξανδρου Σμέμαν)

Το παιδί ως Θεός, ο Θεός ως παιδί… Γιατί δημιουργείται αυτή η ζωηρή συγκίνηση την περίοδο των Χριστουγέννων όταν οι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί με χλιαρή πίστη ή ακόμη και οι άθεοι, παρατηρούν αυτό το μοναδικό, ασύγκριτο θέαμα της νεαρής μητέρας να κρατά το παιδί στην αγκαλιά της, και γύρω τους οι «Μάγοι οι από Ανατολών», οι ποιμένες, δροσεροί από τη νυχτερινή τους σκοπιά στους αγρούς, τα ζώα, ο ανοιχτός ουρανός, ο αστέρας;

Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι, αλλά και συνεχώς ανακαλύπτουμε, πώς σ’ αυτόν το θλιβερό πλανήτη μας δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο και πιο χαρμόσυνο απ’ αυτό το θέαμα, που το πέρασμα των αιώνων αποδείχτηκε ανίκανο να ξεριζώσει από τη μνήμη μας; Επιστρέφουμε σ’ αυτό το θέαμα οποτεδήποτε δεν έχουμε άλλο καταφύγιο, οποτεδήποτε έχουμε βάσανα στη ζωή, και αναζητούμε αυτό που θα μάς ελευθερώσει.

Όμως στην ευαγγελική διήγηση για τη γέννηση του Ιησού Χριστού, η μητέρα και το παιδί δε λένε ούτε μία λέξη, ωσάν οι λέξεις να είναι περιττές, επειδή καμιά λέξη δεν μπορεί να ερμηνεύσει, να ορίσει ή να εκφράσει το νόημα όσων έλαβαν μέρος και εκπληρώθηκαν εκείνη τη νύχτα. Και παρ’ όλα αυτά χρησιμοποιούμε λέξεις εδώ, όχι για να εξηγήσουμε ή να ερμηνεύσουμε, αλλά επειδή, όπως η Γραφή λέει, «εκ γάρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Είναι αδύνατο κάποιος, που ξεχειλίζει η καρδιά του, να μη μοιραστεί με άλλους τα βιώματά του.

Οι λέξεις «παιδίον» και «Θεός» είναι οι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα μυστήριο που απευθύνεται στο παιδί που συνεχίζει να ζει μυστικά μέσα σε κάθε ενήλικα, στο παιδί που συνεχίζει να ακούει ό,τι ο ενήλικας έχει πάψει να ακούει, και που ανταποκρίνεται με μια χαρά, που ο ενήλικας, μέσα στον γήινο, υπερώριμο, κουρασμένο και κυνικό κόσμο που ζει, αδυνατεί να νιώσει. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για τα παιδιά, όχι μόνο εξαιτίας του χριστουγεννιάτικου δένδρου που διακοσμόμουμε και φωτίζουμε, αλλά μ’ έναν πολύ βαθύτερο τρόπο, και μόνο τα παιδιά δεν ξαφνιάζονται για το ότι, όταν ο Θεός κατέρχεται στη γη, έρχεται ως παιδί.

Αυτή η εικόνα του Θεού ως παιδιού συνεχίζει να λάμπει μέσα από τις εικόνες και τα αναρίθμητα έργα τέχνης, φανερώνοντας πώς ό,τι είναι ουσιαστικότερο και πλέον χαρμόσυνο στο Χριστιανισμό βρίσκεται ακριβώς εδώ, σ’ αυτήν την αιώνια παιδικότητα του Θεού. Οι ενήλικες, ακόμη και αυτοί που «συμπαθούν περισσότερο τα θρησκευτικά θέματα», περιμένουν και προσδοκούν από τη θρησκεία να δώσει εξηγήσεις και αναλύσεις, τη θέλουν έξυπνη και σοβαρή. Οι αντίπαλοι της είναι εξίσου σοβαροί, και, τελικά, τόσο βαρετοί, καθώς αντιμετωπίζουν τη θρησκεία μ’ ένα χαλάζι από «ορθολογικές» σφαίρες. Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει καμιά φράση που να μεταφέρει καλύτερα την περιφρόνησή μας από το να χαρακτηρίσουμε κάτι λέγοντας πώς «είναι παιδιάστικο». Μ’ άλλα λόγια, δεν είναι για τους ενήλικες, τους έξυπνους και σοβαρούς. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται εξίσου σοβαρά και βαρετά. Ο Χριστός όμως είπε, «γέννησθε ως τα παιδία» (Ματθ. 18,3). Τι σημαίνει αυτό; Τι λείπει από τους ενήλικες, ή καλύτερα, τι έχει στραγγαλισθεί, καταπνιγεί, εκμηδενισθεί από ένα παχύ στρώμα ενηλικιότητας; Δεν είναι πάνω απ’ όλα αυτή η ικανότητα, η τόσο χαρακτηριστική των παιδιών, να θαυμάζουν, να αγαλλιούν και το πιο σπουδαίο να είναι γνήσια στη χαρά και στη λύπη; Η ενηλικίωση στραγγαλίζει επίσης την ικανότητα να εμπιστεύεσαι, να αυτοεγκαταλείπεσαι, να αφήνεσαι τελείως στην αγάπη και να πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη. Τελικά τα παιδιά παίρνουν στα σοβαρά ό,τι οι ενήλικες δεν μπορούν πλέον να αποδεχθούν: τα όνειρα, αυτά που διασπούν την καθημερινή μας εμπειρία και την κυνική μας καχυποψία, αυτό το βαθύ μυστήριο του κόσμου και καθετί που αποκαλύπτεται στους αγίους, στα παιδιά και στους ποιητές.

Έτσι μόνο όταν εισχωρήσουμε στο παιδί που ζει κρυμμένο μέσα μας, μπορούμε να κάνουμε δικό μας το χαρμόσυνο μυστήριο του Θεού που έρχεται προς εμάς «ως παιδίον». Το παιδί δε διαθέτει ούτε κύρος ούτε εξουσία, όμως η απουσία ακριβώς του κύρους το αναδεικνύει σε βασιλιά, πηγή της βαθιάς του δύναμης είναι η ανικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και η τρωτότητά του. Το παιδί σ’ αυτή τη μακρινή σπηλιά της Βηθλεέμ δεν έχει επιθυμία ώστε να το φοβόμαστε, εισέρχεται στις καρδιές μας χωρίς να μας εκφοβίζει, χωρίς να επιδεικνύει το κύρος και τη δύναμή του, αλλά μόνο με την αγάπη. Μάς δίνεται ως παιδί, και μόνο ως παιδιά μπορούμε με τη σειρά μας να το αγαπήσουμε και να δοθούμε σ’ αυτό. Ο κόσμος κυβερνάται από τη δύναμη και την εξουσία, μάς απελευθερώνει απ’ όλα αυτά. Το μόνο που επιθυμεί από μας είναι η αγάπη μας, που προσφέρεται με ελευθερία και χαρά, το μόνο που επιθυμεί από μας είναι να του δώσουμε την καρδιά μας. Και τη δίνουμε σ’ ένα ανυπεράσπιστο παιδί, που εμπνέει όμως τεράστια εμπιστοσύνη.

Με τη γιορτή των Χριστουγέννων η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει ένα μυστήριο χαράς: το μυστήριο μιάς ελεύθερα προσφερόμενης αγάπης που δεν επιβάλλεται σε κανένα. Μιας αγάπης ικανής να δει, να αναγνωρίσει και να αγαπήσει το Θεό στο πρόσωπο του θείου Παιδιού, και να γίνει έτσι δώρο μιας νέας ζωής.

Από το βιβλίο: Εορτολόγιο Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος Αλέξανδρος Σμέμαν. Εκδόσεις Ακρίτας

Χειροποίητα Χριστούγεννα

Αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα. Σκόρπια κίτρινα φύλλα στους δρόμους, αέρας που τα φέρνει σε στολισμένες πόρτες και αυλές, φωτάκια, συνταγές για μελομακάρονα. Άρωμα Χριστουγέννων σε μία περίοδο γενικευμένης μελαγχολίας και αβεβαιότητας για το μέλλον. Ψάχνουμε για φως και αισιοδοξία. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δημιουργεί ανασφάλεια, άγχος, πίεση, και κάποιες φορές, αρκετές θα έλεγα, επιθετικότητα. Αποτελούμε κι εμείς είδος που χρήζει εξημέρωσης. Υπό πολλές έννοιες.

Διαβάζοντας για μία ακόμα φορά το Μικρό Πρίγκιπα, στο διάλογο του με την αλεπού περιγράφεται η έννοια της εξημέρωσης στους καιρούς που διανύουμε. Ρωτάει ο Μικρός Πρίγκιπας γιατί δεν μπορεί να παίξει με την αλεπού κι εκείνη του απαντά πως δεν είναι εξημερωμένη. Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη εξημερώνω. Η αλεπού λοιπόν απάντησε ότι «εξημερώνω σημαίνει δημιουργώ δεσμούς…». Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Χρειαζόμαστε την επαφή, την επικοινωνία, την ηρεμία, την εκλέπτυνση της συμπεριφοράς μας, την αλλαγή διάθεσης, κάποιον να μας εξημερώσει, κάποιον να εξημερώσουμε. Σε ορισμένες περιπτώσεις θέλει πολύ προσπάθεια και υπομονή, αλλά και οι δύο αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.

Κι επειδή και τα χρήματα σε λίγο θα αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, μπορούμε να κάνουμε οικονομικά – συμβολικά δώρα με συναισθηματική αξία εν όψη Χριστουγέννων. Πάντα μετράει η σκέψη για τον άλλον. Ένα βιβλίο, ένα cd με δικές μας επιλογές, μία κάρτα, ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη, και για τους πιο τυχερούς ένα σ’ αγαπώ. Η κρίση μας κάνει ευρηματικούς στην εξοικονόμηση χρημάτων εφευρίσκοντας άλλους τρόπους για να καλύψουμε τις ανάγκες, τις υποχρεώσεις και την όποια διασκέδασή μας. Μπορούμε να γίνουμε πολυμήχανοι για τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μας , ακόμα και για εκείνους που έχουν απομακρυνθεί, αρκεί να το θελήσουμε.

Ένα γράμμα

Αγαπημένη μου Αισιοδοξία,

Τι κάνεις, χάθηκες...Που είσαι; Σε ψάχνω. Στα τηλέφωνα δεν σε βρίσκω, στα μηνύματα δεν απαντάς. Αναζητώ τη γνώμη σου όταν όλα πάνε στραβά, τότε που χάνω την υπομονή μου. Στα παιχνίδια του μυαλού μου, στην κενή θέση δίπλα μου, στα τραγούδια που ακούω.

Και να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να μου φορτωθεί η Μελαγχολία. Έχει γίνει της προσκολλήσεως και εγώ την αποφεύγω διαρκώς. Ψάχνω δικαιολογίες για να μη βρεθούμε, αλλά εκείνη είναι πολύ φορτική και τη βρίσκω συνέχεια μπροστά μου. Εμφανίζεται στο internet, στην τηλεόραση, στα πρόσωπα των γύρω μου, πίσω από χρωματιστά γυαλιά, μέσα σε υγρά βλέμματα, στο απέναντι μπαλκόνι που η γιαγιά περπατάει σκυφτή στον οίκο ευγηρίας, αν μπορεί να ονομάζεται έτσι.

Βλέποντας τη γιαγιά απέναντι που η μόνη συντροφιά της είναι τα ρυθμικά κορναρίσματα και το βουητό της Μεσογείων, σκέφτηκα να πάω στην δική μου να την δω, γιατί είχα να πάω μέρες. Ξέρω ότι εκείνη σε έχει ξεχάσει τελείως πολλά χρόνια τώρα, αλλά οι επισκέψεις καμιά φορά της θυμίζουν την ύπαρξη σου, έστω και για λίγο. Της είπα ότι έχω πολύ δουλειά και γι’αυτό δεν πηγαίνω συχνά και συζητούσαμε για την καθημερινότητα και τους ανθρώπους σήμερα. Και ξέρεις τί μου είπε; «Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουνε γιατί ζούνε...».

Γι’ αυτό χώρισε το ευ με το ζην. Δεν ξέρω αν το έμαθες. Η έλλειψη επικοινωνίας, το άγχος της της επιβίωσης, ο κορεσμός της καθημερινότητας , η απώλεια της αίσθησης του μέτρου, η αδυναμία αξιολόγησης των επιθυμιών τους, ήρθε και η έκτακτη εισφορά και τους αποτελείωσε. Δεν απολάμβαναν τίποτα και δεν ήθελαν τα ίδια πράγματα. Το εύ ενδιαφερόταν για τα πνευματικά και το ζην για τα υλικά, βρίσκονταν σε άλλη φάση.

Κανόνισε να τα πούμε κι από κοντά. Θέλω μια ωριαία συνάντηση μαζί σου. Ή στείλε μου ένα μήνυμα, σύντομο και ουσιαστικό. Σε χρειάζομαι, σε χρειαζόμαστε....

ΥΓ: Σου αφιερώνω, το αγαπημένο σου τραγούδι:

«Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής...»

Μήλο μου κόκκινο

Κινούμενη στην αποβάθρα του μετρό στο Νομισματοκοπείο, βλέπω ένα νεαρό ζευγάρι να βγάζει φωτογραφίες, ποζάροντας σαν να είχε φόντο τον Παρθενώνα, το Λούβρο κτλ.Στην αρχή γέλασα αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι πράγματι, τις τελευταίες μέρες, εβδομάδες το μετρό αποτελεί σχεδόν μουσειακό μνημείο: το βλέπουμε μία φορά στο τόσο και πάμε σπάνια σε αυτό. Μεγάλη ταλαιπωρία με τα μέσα και το μόνο ίσως που με κάνει να αντέχω την κίνηση στους δρόμους , το σταμάτα- ξεκίνα των αυτοκινήτων, τον ποδαρόδρομο, είναι η έξυπνη συσκευή-κινητό στα χέρια μου. Μουσική, διαδίκτυο, εφαρμογές,video, φωτογραφίες, επικοινωνία με ένα άγγιγμα στο i-phone. Οι μέρες που διανύουμε περιέχουν πολλά «άι», άι στο καλό ή στο κακό ή αντίστοιχα άι επιφωνήματα με ακατάλληλη συνέχεια, άη Γιώργη κάνε το θαύμα σου να μας σώσεις…

Η καθημερινότητα μας όμως εμπλουτίζεται και με πολλά “i”, i-mac,i-pod, i-phone, i-pad. Πριν 2 μέρες πληροφορήθηκα μέσα από μία τέτοια συσκευή ότι έφυγε από τη ζωή, ο κύριος εμπνευστής της έξυπνης τεχνολογίας, ο Στηβ Τζομπς. Συνιδρυτής της Apple και καινοτόμο κεφάλαιο στην ιστορία των υπολογιστών και της γενικότερης τεχνολογικής εξέλιξης, αποτελεί έναν από τους τρεις ανθρώπους που το όνομα τους είναι ταυτόσημο με το μήλο ανάμεσα στο Νεύτωνα και το Γουλιέλμο Τέλο. Ο Γουλιέλμος Τέλος σημάδεψε και πέτυχε με το τόξο του ένα μήλο πάνω στο κεφάλι του γιού του από απόσταση 50 μέτρων, ο Νεύτωνας εμπνεύστηκε τη θεωρία της βαρύτητας βλέποντας ώριμα μήλα να πέφτουν από τις μηλιές και ο Στηβ Τζομπς συνέδεσε το όραμα του με το δαγκωμένο μήλο.
Aξίζει να δείτε ή να διαβάσετε την τελευταία ομιλία- αυτοβιογραφία του Στηβ Τζομπς στο πανεπιστήμιο του Στανφορντ κατά την τελετή αποφοίτησης. Αποτελεί μία ώθηση να ξεφύγουμε λίγο από τη δίνη των εξελίξεων της χώρας που μας επηρεάζει τόσο οικονομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά. Κι επειδή ό,τι και να κάνουμε, η ζωή παραμένει ένα μισοφαγωμένο μήλο, ας προσπαθούμε να απολαμβάνουμε τους καρπούς που καθημερινά μας προσφέρονται ακόμα κι εκείνους που μας πικρίζουν. Οξύνουν τις αισθήσεις μας και τη σκέψη μας.

http://www.youtube.com/watch?v=UF8uR6Z6KLc

http://tvxs.gr/news/internet-mme/stib-tzomps-%C2%ABmeine-peinasmenos-kane-tin-trela-soy%C2%BB

To begin with…

Αξόδευτη αγάπη

Μέσα στην τρικυμιώδη κατάσταση της χώρας και το άγχος της καθημερινότητας, βυθιζόμαστε στα οικονομικό-ψυχολογικό-συναισθηματικά προβλήματα που μας απασχολούν και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις που έχουμε. Όμως και εσωτερικά είμαστε γεμάτοι εκκρεμότητες.
«Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» είναι ένα έργο που καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα. Σε μια εποχή που πολλοί γύρω μας έχουν υποβληθεί σε μια πρωτότυπη επέμβαση, την αφαίρεση συναισθήματος, το βιβλίο αυτό μιλά για την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία, τη μοναξιά. Δυσκολεύομαστε να δημιουργήσουμε σχέσεις, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε χτίζοντας τη σχέση με τον εαυτό μας. Με την αυτογνωσία μπορείς να πιάσεις το κουβάρι της ζωής και να το ξετυλίξεις. Πάντα βέβαια καραδοκεί ο ακόρεστος τίγρης του εγωισμού. Μέσα από πυκνά αλλά και απλουστευμένα νοήματα, προβάλλονται στις γραμμές του βιβλίου προσωπικές εμπειρίες, επαναλαμβανόμενα λάθη που κάνουμε στις σχέσεις μας, ψυχοσυνθέσεις ανθρώπων γύρω μας και ενεργοποιείται ένας εσωτερικός μηχανισμός αναζήτησης του νοήματος της ζωής και της εκπλήρωσης των επιθυμιών μας.
Προσεγγίζοντας τα προβλήματα των σχέσεων, τα οποία δεν είναι και λίγα, η Μάρω Βαμβουνάκη μέσα από τη σκυταλοδρομία ψυχολογίας –λογοτεχνίας τρέχει έχοντας τα εμπόδια των απογοητεύσεων, των τύψεων, του άγχους, των ψυχώσεων για να φτάσει στο νόημα της ζωής και την αγάπη, η οποία ίσως να είναι και η εκκίνηση. Αναζητά τρόπους να ζούμε καλύτερα, να είμαστε ευτυχισμένοι, να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Το συναίσθημα θέλει ικανότητες και η αγάπη μας θέλει αιώνιους φοιτητές της, πάντα κάτι θα έχουμε να μάθουμε. Αν διαβάσετε αυτό το βιβλίο σε ξαπλώστρα θαλάσσης, άνετα θα μοιάζει με συνεδρία ψυχανάλυσης. Θα νιώσετε υπέροχα.
Ανεξαρτήτως της επιλογής του συγκεκριμένου βιβλίου, αξίζει οποιοδήποτε ταξίδι στο νησί της ανάγνωσης και στην ωκεάνια φαντασία των βιβλίων. Κι επειδή λόγω κρίσης ψάχνουμε ευκαιρίες και προσφορές, παρέχονται κοκτέιλ και mojito (που σημαίνει μικρό ξόρκι) σκέψεων σε συμποσιακές δόσεις, μέσα σε αμέτρητες σελίδες πουδραρισμένες με άμμο και λίγο αλμύρα, για το νερομένο νερό της εσωτερικής ανίας και την καλοκαιρινή ραστώνη.

Πατρίδα μου...

Νιώθω ότι κάθε μέρα που περνάει τίθενται εν αμφιβόλω όλο και περισσότερα "δεδομένα". Η εικόνα πολλών πραγμάτων αλλάζει με καταιγιστικό ρυθμό. Η κοινωνία αλλάζει...Η πατρίδα αλλάζει... Οι αντοχές μας αλλάζουν...Οι προτεραιότητες μας αλλάζουν...Εμείς αλλάζουμε... Πολλοί ίσως διαφωνούν αλλά νομίζω ότι αυτό που ζούμε είναι ένα σοκ που δεν διαγράφεται εύκολα... Το θέμα όμως στην τελική, είναι το αύριο... Τι μορφή θα έχει και πόσο θα μοιάζει στο σήμερα;
Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα δάνεια, ελεγχομενη και επιλεκτική χρεοκοπία, spreads και credit default swaps, εγγυήσεις και αποκρατικοποίησεις. Τα ίδια και τα ίδια. Ενώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις αποκρατικοποιήσεις, με ενοχλεί να βγαίνουν απροκάλυπτα οι αξιωματούχοι και πολιτικοί ξένων ιμπεριαλιστικών χωρών και να παραδέχονται ξεκάθαρα το έκδηλο ενδιαφέρον τους π.χ. για τον ορυκτό πλούτο της πατρίδας μου. Εμείς τι κάναμε τόσα χρόνια για να τα εκμεταλλευτούμε. Προφανώς δεν τα βάζω με τους ξένους αλλά με τους δικούς μας προδότες.
Παλεύω να αφήσω έξω από τον συλλογισμό μου την κάθε λογής συνωμοσιολογία. Κάποια κομμάτια όμως δεν μου ταιριάζουν με την λογική. Θα συνεχίσω να παλεύω να σκέφτομαι όσο μπορώ με την λογική γιατί αν αλλάξω μονοπάτι τότε με βλέπω να "σμιλεύω" μάρμαρα έξω από την Μεγάλη Βρετάνια...εγώ όχι για τα ματ αλλά για αυτούς που ετοιμάζουν τα πράγματα τους για το ελικόπτερο...

Σ’ έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για μας

Διαθέσεις

Οι διαθέσεις του καιρού με τρελαίνουν, μία κρύο, μία ζέστη, σαν κάποιον που δεν μπορώ να καταλάβω αν με συμπαθεί ή όχι. Η διάθεση δημιουργικότητας, επιθυμίας για αλλαγή πλεύσης, για καινούργια σχέδια, οτιδήποτε να ταράξει λίγο τα βαλτωμένα νερά του Μαΐου. Η «απελπιστικά διαθέσιμη» που τραγουδάει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Ο καιρός δεν ξέρει τι θέλει. Όπως και πολλοί άνθρωποι γύρω μας, αλλά δεν είναι ώρα να το αναλύσω. Μέσα σε μία μέρα μπορείς να συναντήσεις όλα τα καιρικά φαινόμενα. Με αυτά τα τσαλίμια του καιρού, ξυπνάς και δεν ξέρεις τι να φορέσεις. Στοιχηματίζεις για την θερμοκρασία όχι της μέρας, της επόμενης ώρας με όχι πολύ επιτυχημένα αποτελέσματα. Είναι κρίμα που έχουν χαθεί οι εποχές. Με πιάνει μια πρωινή μελαγχολία που δεν συναντώ τις μυρωδάτες ανοιξιάτικες μέρες και τα πυριφλεγή βλέμματα του παρελθόντος.
Και εκεί στη διαδρομή για το γραφείο, μπαίνοντας στο συρμό, με μουσικές και τραγούδια να προσπαθούν να ανοίξουν το μάτι και το κοίλο του στόματος σαν τόξο(για ένα χαμόγελο), βλέπω μπροστά μου: «Εμπρός λοιπόν. Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή. Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι» (Οδυσσέας Ελύτης). Δυο λόγια που σου αλλάζουν την διάθεση μόνο στην ανάγνωση τους. Οι συρμοί του μετρό έχουν γεμίσει αποσπάσματα από την ποίηση του Ελύτη, δίνοντας άλλη διάσταση στην αβάσταχτη πολλές φορές επανάληψη της καθημερινότητας και του εαυτού μας. Σε αντίθεση με τις φανταχτερές αλλά καθόλου ευφάνταστες διαφημίσεις με σλόγκαν σκεπτόμενης βλακείας που μονοπωλούν το μετρό, δεσπόζει το καλλιτεχνικό μεγαλείο της ποίησης σε μικρές δόσεις. Ευκαιρία να βγεις από την κουρδισμένη συνήθεια της κάθε μέρας.

Και μετά τους στίχους της ποίησης, που θα μπορούσαν να είναι απάντηση στα συνθήματα που έχουν εμφανιστεί καιρό τώρα στην πόλη όπως "βασανίζομαι", "βοήθα γέρο" (κάτω από το έφιππο άγαλμα του Κολοκοτρώνη), έρχονται στα αυτιά μου οι στίχοι του τραγουδιού "Απελπιστικά διαθέσιμη". Ένας εύθυμος ρυθμός που στο πρώτο άκουσμα δεν σε ξετρελαίνει. Φαινομενικά, αναφέρεται στην ροπή πολλών να αναζητούν το εφήμερο, να είναι διαθέσιμοι και να το δείχνουν διακαώς. Η συγκεκριμένη «απελπιστικά διαθέσιμη», αφοπλίζεται μόνο από την αγάπη, αν τη βρει. Γιατί οι άνθρωποι προσφέρουν αρκετές φορές τον εαυτό τους. Το «βάθος κήπος» των ανθρώπων δεν διατίθεται εύκολα. Δύσκολα θα δεις τα αθέατά τους, τα αληθινά τους. Όπως στην ποίηση που ο στίχος έχει ένα δεύτερο επίπεδο και συνήθως το διαβάζεις μία ακόμα ή και περισσότερες φορές για να το αντιληφθείς καλύτερα, έτσι και το συναίσθημα. Θέλει πολύ διάβασμα, συνέχεια να μαθαίνεις και να προσπαθείς. Να παραμένεις αιώνιος φοιτητής. Θέλει πολύ δουλειά το ν’ αγαπάς. Και ικανότητες.

ΥΓ: Τελευταίο σύνθημα που είδα με πολύχρωμα φωσφορίζοντα χρώματα ΣΚΕΨΟΥ.
Γενικώς...

Πριν χτυπήσει το κουδούνι

Aυτές τις μέρες ξεκινά μία ακόμα δοκιμασία για τους μαθητές του λυκείου. Επαναλήψεις, τελευταία διαγωνίσματα, sos θέματα, χυμοί, βιταμίνες, σοκολάτες για τη μνήμη (υποτίθεται), και οδηγίες προς ναυτιλομένους. Είναι η περίοδος των πανελλαδικών εξετάσεων που ακόμα ένα κομμάτι της με κυνηγάει. Κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο, θα δω στον ύπνο μου έναν εφιάλτη που ποτέ δεν συνήθισα: Να γράφω εξετάσεις λογοτεχνία κατεύθυνσης και να μην ξέρω τι να γράψω. Και έχει περάσει σχεδόν μία δεκαετία. Βιώνω ξανά και ξανά την αγωνία του τότε, το άγχος για το εκτυφλωτικό μέλλον, το οποίο περίμενα αλλά δεν μπορούσα να δω και την ανεξαρτητοποίηση από το υποχρεωτικό διάβασμα – αποστήθιση.

Διαβάζω άρθρα- απόψεις , μεταρρυθμίσεις για το καινούργιο λύκειο, τις αλλαγές (περιτυλίγματος) στα μαθήματα κτλ και ελπίζω κάτι να αλλάξει ουσιαστικά για τους μαθητές, που χρόνια τώρα ταλανίζονται από το βάρος των επαναλαμβανόμενων εξετάσεων, χωρίς να καλλιεργείται η κριτική τους ικανότητα. Συναισθάνομαι το άγχος των μαθητών, την αμηχανία των γονέων καθώς και όλων των μελών της οικογένειας που συμπάσχουν. Κάποιες φορές λειτουργούν επιβαρύνοντας τα παιδιά με τις δικές τους επιθυμίες και δημιουργούν επιπρόσθετο άγχος στην ψυχολογία τους. Το άγχος λειτουργεί σαν το κοντάρι του ισορροπιστή στο τσίρκο: Μπορεί να τον ρίξει κάτω ή να τον κρατήσει στο σχοινί. Χρειάζεται το δημιουργικό άγχος ως κίνητρο. Όμως με το πολύ άγχος «παγώνουμε» και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει οδηγός «πρώτων βοηθειών» για μαθητές και γονείς.

Σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι διαδραματίζεται μια ιστορία με το ίδιο θέμα αλλά ποικιλία σε πρωταγωνιστές. Το θέμα των εξετάσεων είναι οικογενειακό. Σε κάποια σπίτια το κλίμα είναι βαρύ και οι γονείς λειτουργούν σαν μπαμπούλες με τον τρόπο τους και το ύφος τους: «Αν δεν περάσεις, κάηκες, μας έχεις βγάλει την ψυχή, στρώσου, δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου», κι άλλα τέτοια τόσο χαριτωμένα και τόσο παρωχημένα). Σύγχρονη μεσογειακή αντιμετώπιση. Σε κάποιες οικογένειες επικρατεί ατμόσφαιρα αγρυπνίας. Γιαγιάδες, μαμάδες προσεύχονται με πάθος και ένταση, κάνουν τάματα, το καντήλι σιγοκαίει μέρα – νύχτα και επικρατεί απόλυτη ησυχία. Το αόρατο μήνυμα προς τον εξεταζόμενο: «Ας κάνει το θαύμα της η Μεγαλόχαρη να περάσεις!». Η πιο σύγχρονη εκδοχή της ελληνικής οικογένειας είναι πιο υποστηρικτική, («η δυσκολία αυτή είναι στα μέτρα σου, αν δεν περάσεις θα βρεθεί κάποια λύση, θα τα καταφέρεις») και επικρατεί στο σπίτι μια ηρεμία και αναφορές περί ανεργίας, αδικίας, απόψεις περί επαγγελματικής αποκατάστασης και ανακολουθίας σπουδών και τα σχετικά.

Είναι άδικο έξω να έχει λιακάδα, τα λουλούδια ν’ ανθίζουν και εσύ να είσαι σκυμμένος πάνω από ένα βιβλίο. Είναι σπάσιμο. Χρειάζεσαι συγκέντρωση και πίστη στο στόχο σου. Και καλή διάθεση. Είναι δύσκολο, αλλά αξίζει να προσπαθήσεις. Οι κόποι σου θα ανταμειφθούν. Και το να καταφέρεις κάτι μόνος σου είναι μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής σου. (Αυτό ισχύει για όλους τους στόχους που βάζουμε). Καλή τύχη λοιπόν!!! (γιατί όπως έλεγε και μία καθηγήτρια μου, η επιτυχία είναι πάντα καλή).

Στρακαστρούκες το Πάσχα

Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί ευκαιρία περισυλλογής και ενδοσκόπησης. Χανόμαστε στον κυκεώνα της δουλειάς, της παραίτησης, της ενασχόλησης με τους άλλους και δεν κάνουμε βήματα αυτογνωσίας. Να συνειδητοποιήσουμε. Πολλές εικόνες και σκέψεις τράνταξαν τον παλμογράφο της σκέψης μου.
Το νόημα των ημερών επικεντρώνεται στην ψυχική και υπαρξιακή ανάσταση όλων μας και το φως της ελπίδας που πρέπει να διατηρείται ανέσπερο στην καρδιά μας. Όχι όπως το Άγιο Φως , που μετά το πρώτο, άντε το δεύτερο Χριστός Ανέστη, το έχουμε σβήσει για να προλάβουμε να φύγουμε και να πάμε να φάμε. Δηλαδή να κάνουμε ό,τι κάνουμε κάθε μέρα. Πόσο χάνουμε την ουσία, λες κι αν μείνουμε λίγο παραπάνω στην εκκλησία, θα πάθουμε κάτι. Είναι ευκαιρία για να μιλήσουμε, να παρακαλέσουμε, αλλά και να ευχαριστήσουμε.

Mεγάλη Τρίτη και πρόγραμμα για κουλουράκια project: Ξεκινήσαμε στις 10 και τελειώσαμε στις 3 το μεσημέρι. Σαν τηλεμαραθώνιος. Η συνταγή αλάνθαστη, το ζυμάρι ατελείωτο, οι παρατηρήσεις της γιαγιάς αμέτρητες και η επιμονή μου αναλλοίωτη. Το ρολόι μας κυνηγούσε, ο φούρνος σνόμπαρε τα παραδοσιακά μας κουλουράκια και αργούσε να τα ροδίσει και όλοι είχαν άποψη πως θα τα ζυμώσω, πόσο θα χτυπήσω τη μαρέγκα ακόμα και για τα σχήματα που τα έπλαθα. Γενικά όλοι μου πήγαιναν κόντρα. Δεν ήθελα όμως να αφεθώ στην ευκολία του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς- μεγάλη αλυσίδα σοκολατένιων πειρασμών.

Mας διακατέχει λοιπόν άγχος για τις δουλειές στο σπίτι, τα γλυκά, το πασχαλινό τραπέζι, την επιτυχία και την επιβράβευση της καλής νοικοκυράς. Δεν νοιαζόμαστε να συγυρίσουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας. Είναι δύσκολο project, δεν υπάρχει συνταγή όπως για το τσουρέκι και τα κουλουράκια. Και το ζυμάρι θέλει πλάσιμο, πολύ πλάσιμο. Όλοι έχουμε οικονομικο-ψυχολογικό- συναισθηματικά ζητήματα που μας απασχολούν. Κι όμως δεν έχουμε αίσθηση των ευεργεσιών που απολαμβάνουμε, όπως την υγεία μας και την οικογένεια μας.

Ανήμερα το Πάσχα, υπήρχαν γύρω στα 15 παιδιά που παρέμειναν μέσα στην εκκλησία την ώρα της Ανάστασης. Στην αρχή νόμιζα ότι φοβούνταν να βγούν έξω λόγω των κροτίδων. Όμως μου είπαν, ότι τα παιδιά ήταν από ένα ορφανοτροφείο. Την ώρα του Χριστός Ανέστη, όπου τα βεγγαλικά, τα βαρελότα και τα δυναμιτάκια έσκαγαν λίγα μέτρα μακριά από τον ιερέα και τους ψάλτες, στρακαστρούκες έσκασαν μέσα μου. Ξέρω πως δεν είναι δόκιμος όρος όμως, η στρακαστρούκα προέρχεται από την ηχητική μετάφραση ενός έντονου ηχητικού ακούσματος όταν κάτι σκάει. Και μέσα μου αισθάνθηκα κάτι σαν χαρμολύπη. Από τη μία το φως της ζωής, της νίκης της φθοράς και από την άλλη η εικόνα αυτή των παιδιών να με μουδιάζει όπως η κεφαλή της μέδουσας όταν σε τσιμπάει.
Ένα από τα μικρότερα παιδιά ήθελε αγκαλιά και αναζητούσε το βλέμμα της «μαμάς». Τα παιδιά αυτά έχουν πολλές ανάγκες. Εμείς δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω, ένα βλέμμα και μια αγκαλιά από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Και βεγγαλικά ευτυχίας θα φωτίζουν την ζωή μας. Από αυτό το στιγμιαίο, ας κρατήσουμε αναμμένο το κερί της ψυχής που βάλεται από το καύμα της καθημερινότητας, τη σφοδρότητα του εγωισμού και τη χάρτινη ανάλωση.
Γράφοντας για ανάλωση, περνάω στην υπερκατανάλωση των ημερών και στο φολκλορικό στοιχείο τους που όλοι αγαπάμε. Πασχαλιές, παπαρούνες, φρεσκοασβεστωμένες αυλές, κεράσματα, μελιτίνια, παραδοσιακά νησιώτικα τραγούδια, τσουγκρισμα αυγών: Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη. Η Αγία Παρασκευή μετατρέπεται σε «Κυριακή στο χωριό». Ξεκινά το φεστιβάλ χοληστερίνης και το πανηγύρι θερμίδων από Κυριακή του Πάσχα μέχρι και του Θωμά. Προς υπενθύμιση όλων, τρώμε και τις 365 μέρες του χρόνου. Καλό περπάτημα και καλή χώνεψη. Ξέρετε, μέχρι το ψιλικατζίδικο για σόδες...

Εις το επανιδείν...

Πριν πολλά χρόνια είχα διαβάσει τυχαία μια επιστολή σε μια εφημερίδα η οποία χαράχτηκε στο μυαλό μου ανεξίτηλα... Την "χρέωναν" στον νομπελίστα λογοτέχνη Gabriel Garcia Markez ο οποίος έπασχε από καρκίνο στους λεμφαδένες... Η επιστολή ήταν η εξής:

"...αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.

Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.



Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις..."

Μετά από πολύ καιρό έμαθα ότι δεν ήταν του Markez αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία... Ποτέ δεν έπαψε αυτή η επιστολή να με συγκινεί... Σήμερα όμως με πονάει...

Με πονάει γιατί ενώ την είχα διαβάσει κυριολεκτικά εκατοντάδες φορές, δεν πρόλαβα να πω σε έναν πολύ ωραίο άνθρωπο ότι μου έχει λείψει και ότι τον αγαπώ... Άφηνα να περνάει ο καιρός δίνοντας συνεχώς παράταση σε αυτές τις κουβέντες. Και τελικά δεν πρόλαβα...

Φίλε, ήδη μου λείπεις πολύ...
Πονάω αλλά το παλεύω γιατί ξέρω ότι κάμια μέρα θα τα πούμε πάλι από κοντά.
Ανυπομονώ να ακούσω πάλι το "βροντερό" σου γέλιο...
Εις το επανιδείν...

Το μέτρημα

Kάθε χρόνο, ίδια μέρα:

-Πόσο χρονών γίνεσαι;

-26.

- Όχι, κλείνεις τα 26 και μπαίνεις στα 27.

Ή το αντίστροφο. Η συγκεκριμένη στιχομυθία επαναλαμβάνεται ετησίως με διαφορετικά άτομα και κοινό στόχο να με μεγαλώνουν. Έτσι βγάζουμε κομπιουτεράκια ή μετράμε με τα δάχτυλα όπως τα παιδιά στο νηπιαγωγείο. Στο παρελθόν ήταν αρκετά πιο εύκολο. Κυριολεκτικά, a piece of (birthday) cake. Μετρούσαμε τα κεράκια στην εκάστοτε πρωτότυπη τούρτα που μου έστελνε η νονά μου. Υπάρχουν και τα ντοκουμέντα. Αφού αισθάνομαι ότι με έβγαζαν φωτογραφίες μια φορά το χρόνο: αποκλειστικά στα γενέθλια μου και σε μία επαναλαμβανόμενη λήψη, πάντα πάνω από μία τούρτα. Τουλάχιστον τα πρώτα 15 μου χρόνια.

Κάθε φορά που έσβηνα τα κεράκια, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να πραγματοποιηθεί η ευχή που έκανα, κάθε χρόνο και κάτι άλλο. Μετρούσα τα όνειρα, τις επιθυμίες μου κι όλα αυτά που ήθελα να κάνω. Δεδομένης της μετριότατης απόδοσης μου σε άλγεβρα και γεωμετρία, αποφάσισα τώρα, να αξιοποιήσω αυτές τις απλές πράξεις των μαθηματικών που ήξερα (πρόσθεση, αφαίρεση, διαίρεση, πολλαπλασιασμός), και να τους δώσω άλλη διάσταση.

Κάθε χρονιά θέλω να αφαιρεί κομμάτια σιωπής, λογικής, συμβατικότητας και εγωισμού. Να διαιρεί την άρνηση για αλλαγή και γενικώς την άρνηση. Να διαιρεί το σαρκοφάγο υλικό της επαναληπτικότητας που μονοπωλεί την καθημερινότητα. Και φυσικά να επιδιώκουμε πολλαπλασιασμό των ονείρων, των επιθυμιών, των συναισθημάτων και της ποιότητας τους. Στο πέρασμα του χρόνου, οι ρυτίδες της εμπειρίας να μας κάνουν καλύτερους και πιο συνειδητοποιημένους από τα δύσκολα που περνάμε και από εκείνα που έχουμε και δεν εκτιμάμε ή θεωρούμε δεδομένα. Μαζί με τις μέρες και τους μήνες, να προστίθεται δημιουργικός και εποικοδομητικός χρόνος, ελπίδα και άνθρωποι να μοιραζόμαστε. Βέβαια στην τελευταία πρόσθεση παίζει κυρίαρχο ρόλο η χημεία. Αλλά δεν είναι ώρα να το αναλύσουμε. Η επιλογή των ανθρώπων γύρω μας, μας καθορίζει και μας προσδιορίζει. Κάποιες φορές μας σημαδεύει κιόλας.

"Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη, φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι, κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι, τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι, δικοί μου και ξένοι, γλυκείς και θλιμμένοι, σε σχέσεις σε σπίτια καλά κλειδωμένοι, χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες, μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες, εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι, που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη, αγάπες που έμοιαζαν να έχουν αξία, και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία, φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα, οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα..."

Στίχοι ενός αγαπημένου μου τραγουδιού από τη Νατάσσα Μποφίλιου. Δυναμική ερμηνεύτρια, ατμοσφαιρική φωνή, θεατράλε παρουσία, γοητευτική χροιά που αξίζει να απασχολήσει τα βαλτωμένα μουσικά δρώμενα της ελληνικής μουσικής. Το «Μέτρημα» για τους λογικούς κι όσους ζουν με το αίσθημα. (Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος)

Λαϊκή, το απόλυτο shopping therapy

Τρίτη πρωί, αφού δεν δουλεύω, δράττομαι της ευκαιρίας να ξυπνήσω λίγο αργότερα και να απολαύσω ένα χαλαρό πρωινό στο σπίτι, με βόλτα σε διαδίκτυο, βιβλία και μουσικές διαδρομές. Κι όμως, ακολούθησε εναλλακτική πρόταση για να περάσω τη μέρα: ψώνια στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς με απρόβλεπτες για εμένα εντυπώσεις. Στην αρχή το είδα λίγο σαν αγγαρεία, αλλά κατηφορίζοντας για τη λαϊκή, η διάθεση μου άλλαξε άρδην.

Η λαϊκή αγορά διοργανώνεται μία φορά εβδομαδιαίως και προμηθεύει τον κόσμο με φρέσκα τρόφιμα κατευθείαν από την παραγωγή στην κατανάλωση. Νομίζετε... Περπατώντας περίπου μία ώρα στην λαϊκή της Αγίας Παρασκευής στο Κοντόπευκο και χωρίς να διασχίσω όλη τη λαϊκή, αλλά ένα μεγάλο μέρος της βρήκα: τρόφιμα, φρούτα, λαχανικά, τουρσιά ψάρια, τυριά, μέλι, κρασί, βότανα, ξηρούς καρπούς, λουλούδια, γλάστρες, καρότσια, χαρτιά, απορρυπαντικά, ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, παντόφλες, παπλώματα, μαξιλάρια, έτοιμες κουρτίνες, καρέκλες, τραπέζια, πατάκια, πετσέτες, χαλιά, πολλά είδη σπιτιού, διακόσμησης και προτάσεις για δώρα. Για παράδειγμα: κορνίζες, ρολόγια, σιδερώστρες, σκούπες, σφουγγάρια, χτένες, ποτιστήρια, εργαλεία, είδη κήπου, ποτήρια, πιάτα, μαχαιροπίρουνα, πιατέλες, σκεύη μαγειρέματος, κουζινικά, σουπλά και δεν έχει τέλος η ποικιλία των πραγμάτων που βρίσκεις. Για να μην πω, για τα εποχιακά είδη εν όψη Πάσχα, όπως λαμπάδες, κοτούλες, λαγουδάκια, καλαθάκια κτλ. Και για τους πιο καχύποπτους αναφέρω ενδεικτικά το απόλυτο gadget για την ελληνίδα νοικοκυρά: Συσκευή που περνάει την κλωστή από την βελόνα. Γιατί και η νοικοκυρά έχει δικαίωμα στην τεχνολογία. Με δύο λόγια: το απόλυτο shopping therapy.

Πραγματικά, κατενθουσιάστηκα. Έχω ξαναπάει στη λαϊκή αρκετές φορές αλλά πλέον η ποιότητα των προιόντων δεν περιορίζεται στα είδη μαναβικής αλλά εξαπλώνεται σχεδόν σε όλα τα είδη που μπορείς να βρεις εκεί. Η λαϊκή συνδυάζει και πολλά άλλα πράγματα που θα έκανες σε μια μέρα. Όπως πηγαίνοντας πάνω – κάτω συνέχεια για να βρεις το καλύτερα ποιοτικά ή οικονομικά ή και τα δύο μαζί, προϊόν κάνεις την ιδανική γυμναστική και ενδέχεται να αποκτήσεις και ομοιόμορφο μαύρισμα διασχίζοντας τους πάγκους. Κι αν πεινάσεις; Γαστριμαργικές απολαύσεις στα κάρβουνα με σουβλάκια ή λουκάνικα- το κλασικό βρώμικο και φυσικά για όσους νηστεύουν ή κάνουν δίαιτα light επιλογές με καλαμπόκι, κάστανα και κουλούρι Θεσσαλονίκης. Και βέβαια μπορείς να δοκιμάσεις και από αρκετούς πάγκους τα προϊόντα προκειμένου να επιλέξεις να τα αγοράσεις.

Εντύπωση που έκανε ότι οι παραγωγοί στους πάγκους κάνουν το καλύτερο marketing για να πουλήσουν τα προϊόντα τους και σε κερδίζουν. Κάποιοι από αυτούς έχουν και χιούμορ. Ατάκες όπως : «Μην πιάνεις κυρία μου την καραβίδα, θα χαλάσει το μανικιούρ» και «Κοπελιά, πες μου το μυστικό», (ατάκα με πολλές επεξηγήσεις), στον πάγκο με τα θαλασσινά με έκαναν και γέλασα πολύ. Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί πέρασα μια υπέροχη μέρα κάνοντας δουλειές για το σπίτι και αισθάνθηκα ότι η απλότητα, το χιούμορ και η θετική διάθεση μπορεί να νικήσει το θνητό σήμερα που είναι ιδιαίτερο πολυάσχολο για τον καθένα γεμάτο προβλήματα και έγνοιες. Πανδαισία χρωμάτων και μποτιλιάρισμα αισθημάτων υπάρχει στη γειτονιάς σας, το σπίτι σας, μέσα σας...

Κόκκινο

Κυριακή μεσημέρι μετά από οικογενειακό τραπέζι, ξεκινάνε οι πρώτες σκέψεις για την αυριανή πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας. Έχοντας ακόμα αρκετές ώρες στη διάθεση μας μέχρι το πρωινό ξύπνημα, πήγαμε θέατρο. Απογευματινή παράσταση, 20:00. Βγαίνοντας από το μετρό συνειδητοποιείς ότι έχουμε θερινή ώρα και χώρα. Η θερμοκρασία ευχάριστη και το φως της μέρας ακόμα μας συντροφεύει. Λίγο τρέξιμο για την σχετική αργοπορία με την οποία, φτάνουμε τελικά στον προορισμό μας.

Θέατρο Δημήτρης Χόρν. Παράσταση "Κόκκινο". Ένα έργο του Τζoν Λόγκαν, βραβευμένο με 6 βραβεία Tony, ανάμεσα στα οποία και το βραβείο καλύτερου έργου για το 2010. Πρωταγωνιστούν ο Σταμάτης Φασουλής και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Η υπόθεση του έργου βασίζεται στην ζωή του μεγάλου ζωγράφου του 20^ου αιώνα και εκφραστή του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, Μάρκ Ρόθκο. Συγκεκριμένα, παρουσιάζεται μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του μέσα από τη συνάντηση του ζωγράφου και ενός μαθητή του. Το «Κόκκινο» διαπραγματεύεται τα ακανθώδη ζητήματα των ανθρώπινων σχέσεων και της τέχνης, της αξίας και της εξαγοράς-ξεπουλήματός τους. Σε μια εποχή που όλοι και όλα είναι στο κόκκινο.

Ο Σταμάτης Φασουλής που σκηνοθετεί την παράσταση, παρουσιάζει το πορτρέτο ενός καλλιτέχνη αμφισβητώντας τις στερεοτυπικές αντιλήψεις σε σχέση με τη ζωή των καλλιτεχνών μέσα από τα μάτια του μαθητή. Ο αρχικά φοβισμένος και ήσυχος μαθητής μετά από την αρχική πρώτη κρυολουσία της γνωριμίας με το ζωγράφο, γίνεται χειμαρρώδης και γοητευτικά θρασύς, εκφράζοντας το θάρρος της γνώμης του, την αλήθεια της ανάγκης του για την τέχνη. Ο ρόλος του μαθητή Κεν, αναδεικνύει το ταλέντο και την ποιότητα του Παπασπηλιόπουλου ως ηθοποιού. Εκρηκτικό το ντουέτο των δύο ηθοποιών με εκπληκτική χημεία. Το φόντο ένας κόκκινος πίνακας, με πολλές κωμικές πινελιές που προσδίδουν φως στην δραματική ένταση του έργου που διαρκώς αυξάνεται.

Μία παράσταση που με την μετάφραση της, αναδεικνύει την μαγεία της ελληνικής γλώσσας, που καθημερινά μόνο βανδαλίζεται και κακοποιείται. Για εμένα, το έργο θα μπορούσε να αποτελέσει και ωριαίο μάθημα στην ιστορία της τέχνης. Ζωγραφίζονται ιδέες και όχι αντικείμενα. Για τις λίγες εβδομάδες που απομένουν μέχρι το Πάσχα, όπου ολοκληρώνεται η θεατρική περίοδος, αξίζει να δείτε την παράσταση «Κόκκινο». Δημιουργεί σκέψεις σχετικά με τη μαθητεία της τέχνης και της ζωής. Την αισθητική αξία που μπορούμε να προσθέσουμε στη ζωή. Η ζωή είναι ωραία και αξίζει να τη ζούμε σε όλες τις αποχρώσεις που καθημερινά αντικατοπτρίζονται στον καμβά της.

Αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις...

Η ώρα πλησιάζει δύο μετά τα μεσάνυχτα...
Περιέργως δεν νυστάζω παρά το πρωινό ξύπνημα και την έντονη μέρα... Μια μέρα γεμάτη στιγμές. Μια μέρα από εκείνες που ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου και δεν νιώθεις ενοχές για το ότι την άφησες και πέρασε έτσι...Χωρίς να την ζήσεις... Όχι, σίγουρα δεν ήταν μια από αυτές. Μια μέρα γεμάτη καλούς φίλους και πολλά χαμόγελα. Τώρα που η 25η Μαρτίου μας χαιρέτησε και εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ, αφήνω τον εαυτό μου στις μηχανικές κινήσεις που κάνω κάθε μέρα. Βλέπω τα mail μου και ρίχνω μια ματιά στην επικαιρότητα... Αν πτωχεύσαμε, να το μάθω βρε αδερφέ...

Η επικαιρότητα έχει ως εξής: Επικυρώθηκε η νέα συμφωνία για το μοντέλο διάσωσης υπερχρεωμένων κρατών. Λίγο πιο κάτω, στους 10.000 οι νεκροί της Ιαπωνίας και στους 20.000 οι αγνοούμενοι. Λίγο πιο κάτω, στο 6 της 7βάθμιας κλίμακας τοποθετεί η επιτροπή πυρηνικής ενέργειας της Ιαπωνίας την επικινδυνότητα σχετικά με την κατάσταση των πυρηνικών αντιδραστήρων στην Ιαπωνία με μια ομάδα μηχανικών να θυσιάζεται καθημερινά στην ραδιενέργεια που εκπέμπεται. Ακολουθεί η είδηση περί συνέχισης των βομβαρδισμών στην Λιβύη από την "πολιτισμένη" Δύση.
Κάποιος θα πει, τι ασχολείσαι καημένε... πήγαινε να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις αύριο να ζήσεις την ζωάρα σου...
Μπορεί να είναι αυτό το σωστό...δεν ξέρω...μπορεί και όχι...σίγουρα δεν μπορώ να κάνω πολλά... Ούτε μπορώ να πάω να φυσήξω τον αντιδραστήρα να κρυώσει, ούτε να πάρω τηλέφωνο τον Καντάφι στο κρυσφήγετο και να του πω να κάνει λίγο κάλμα γιατί τώρα κατάλαβε ο Νικολά (Σαρκοζί) τι κουμασάκι είσαι και τα έχει πάρει λίγο...

Η νύχτα προσφέρεται για προβληματισμούς... ίσως αρκούν και αυτοί...
Προσ-εύχομαι η αυριανή μέρα να είναι πιο γεμάτη από εκείνη που έφυγε και λίγο πιο "άδεια" από εκείνη που θα την διαδεχτεί...

Αγκαλιάζω την "πιστή" μου κιθάρα και σιγοψιθυρίζω τους στίχους των Κατσιμιχαίων που άκουσα πριν λίγες ώρες...

"...μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα..."



Καλή μου νύχτα...

Τρελοβάπορο

Το ελληνικό επικοινωνιακό πεδίο ζει και λειτουργεί σε μία θάλασσα έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης σε μια δυσανάλογα μικρή αγορά. Η σύνθετη πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης καθημερινά συμπυκνώνεται στο βωμό των εξελίξεων και της κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Η κρίση που ζούμε εξελίσσεται και σε μια κρίση του σκέπτεσθαι. Μπροστά στην παγκόσμια επικαιρότητα και το ντόμινο των εξελίξεων που ακολουθούν, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για πολυδιάστατη μελέτη και παρουσίαση σε βάθος όλων αυτών που συμβαίνουν από τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους ειδικούς αναλυτές. Όχι αποπροσανατολισμοί. Ο κόσμος ζει στην αβεβαιότητα, το φόβο, την οργή, το θυμό και την απελπισία στην θέαση όλων των θεωριών-απόψεων συνωμοσίας, των πιθανών-απίθανων σεναρίων αλλά και των καθημερινών του προβλημάτων που αγγίζουν πλέον την επιβίωση. Ο μύθος της Ελλάδας αποδομείται από την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις ανάγκες για εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, ασφάλιση, συντάξεις κτλ. Η ελληνική κοινωνία πληγώνεται από την εικόνα αυτή. Στον αντίποδα, η υπερηφάνεια, τα ιδανικά και η συλλογική συνείδηση της επανάστασης του 1821. Την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας, όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι. Οι ποιητές των εθνών βλέπουν εκεί που δεν μπορούν ή που δεν θέλουν να δουν οι πολιτικοί και οι πολίτες. Έχοντας τη γνώση του παρελθόντος, τροφοδοτούν το νου του μέλλοντος. Χωρίς να διαστρεβλώνουν τα περασμένα γεγονότα και να εξιδανικεύουν το παρελθόν. Ο μεγάλος ποιητής της Μνήμης, Διονύσιος Σολωμός διασχίζει την πυρίκαυστη ζώνη της Επανάστασης με τον Ύμνο προς την Ελευθερίαν. Μέσα από ορισμένους στίχους η πατρίδα κραυγάζει απελπισμένα, αναζητώντας την αρωγή, την υλική και ηθική συμπαράσταση σε ξένες ηγεσίες και οικονομικά εξουσιάζοντες λαούς. Συνήθως οι πόρτες δύσκολα ανοίγουν στους επαίτες. Από την Επανάσταση μέχρι και σήμερα, πολλές φορές η πατρίδα άπλωσε το χέρι και ζητιάνεψε για βοήθεια και δάνεια. Όντας δέσμια όμως με δυσβάσταχτους όρους, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και το πλάνο της πτώχευσης άλλοτε να πλησιάζει άλλοτε να απομακρύνεται. Η Ελλάδα πρέπει να αντισταθεί, η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει. Για αλλαγή διάθεσης, διάστασης και πλεύσης μπροστά στον τιτανικό που περιγράφεται γλαφυρά, ακολουθεί «το τρελοβάπορο».Είναι μελοποιημένη ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή Ο ήλιος ο ηλιάτορας. Για την Ελλάδα το έγραψε. (μου το είχε πει...). Ο Ελύτης βραβεύθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979, «για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία», σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης για τη βράβευση του. Εδώ ένα απόσπασμα από την παράσταση «Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως», στο Μέγαρο Μουσικής το 1994. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς πρέπει να καταφέρουμε πολλά, ανάμεσα σ’ αυτά, ας επινοήσουμε την ελπίδα.

Απόψε κάνεις Μπαμ

Ποικιλία λόγων να κάνει κανείς μπαμ. Η κοινωνία πυροδοτείται καθημερινά από λάθος οικονομικές και πολιτικές πρακτικές που δεν έχουν τέλος. Κάπου έχω διαβάσει ότι «Οι άνθρωποι είναι το παιχνίδι των σφοδρών ανέμων και των αγρίων υδάτων». Τώρα όχι μόνο αλληγορικά αλλά και κυριολεκτικά. Οι διαθέσεις του καιρού μας έχουν τρελάνει. Σίγουρα όμως λόγω τριημέρου Καθαράς Δευτέρας η αιτία θα μπορούσε να είναι το φαγητό και κυρίως η υπερκατανάλωσή του.

Αυτές τις μέρες βγήκαμε, διασκεδάσαμε, και φυσικά φάγαμε. Θαρρείς και από την επόμενη μέρα δεν θα φάμε ποτέ ξανά. Παρατηρώντας εμένα ή και τους γύρω μου στον τρόπο που τρώμε, που παχαίνουμε ή καμιά φορά που αδυνατίζουμε, ή προσπαθώντας να ακολουθήσουμε μια διατροφή, κάνω διάφορες σκέψεις. Γιατί η μάχη του ανθρώπου με το φαγητό αποτελεί έναν διαρκή αγώνα, και αποκαλύπτει το δούρειο ίππο της μάχης με τον ευατό του.

Η νηστεία που έχει ήδη ξεκινήσει αποτελεί μέγιστο αίτημα αυτοπειθαρχίας, ισορροπίας της οργανικής υγείας, πνευματικής ενδυνάμωσης και τόνωσης της αυτοπεποίθησης.Ένας κύριος λόγος, που όταν παχαίνουμε παραμονεύουν τα πλοκάμια της κατάθλιψης να μας τυλίξουν, είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που αφηνόμαστε να τρώμε περισσότερο, εκδηλώνεται μια ανικανότητα αυτοελέγχου. Αποδεικνύουμε την αδυναμία να πραγματοποιήσουμε μια σχετικά εύκολη απόφαση. π.χ. Ψωνίζοντας από το φούρνο δεν χρειάζεται να πάρω και γλυκό και αλμυρό. Ή δεν θα φάω σήμερα κι άλλη σοκολάτα. Αν με την τυρόπιτα, το σουβλάκι ή τη σοκολάτα δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, πως θα ανταποκριθώ στις δυσκολίες της ζωής, στις απαιτήσεις της δουλειάς και τον αγώνα των σχέσεων; Μοιάζει υπερβολικό στην πρώτη ανάγνωση, όμως, εδώ μιλάμε για την υπερβολή στην οποία επιδιδόμαστε καθημερινά.

Βασικός λόγος αύξησης του βάρους είναι η ψυχολογία. Το άγχος, οι στεναχώριες, τα οικονομικά προβλήματα, η πίεση στη δουλειά και φυσικά η συναισθηματική ένδεια ξεκινούν μια λίστα με αμέτρητες αιτίες που ο καθένας μπορεί να προσθέτει από μία ή και περισσότερες στην δική του περίπτωση. Το να αποζητά κάποιος την ευχαρίστηση μόνο στο φαγητό, τον ρίχνει στα βαθιά νερά μια εσωτερικής περιπέτειας. Γιατί η γευστική απόλαυση που αισθάνεται, είναι έντονη αλλά στιγμιαία, ενώ το βάρος που προστίθεται στα κιλά αποτελεί αιτία μόνιμης θλίψης και θυμού με τον εαυτό του. Προσθέτει προγούλια στο είδωλο του καθρέφτη και αφαιρεί κομμάτι- κομμάτι την πίστη στην απόφαση. Στην απόφαση της αλλαγής. Το κουράγιο να αλλάξεις. Και ξανά τούτη η απογοήτευση θα μας στρέψει σε μια εύκολη γλυκιά ή αλμυρή παρηγοριά.

Μικροί δίναμε έναν παιδικό όρκο: «Σου ορκίζομαι στην ίον αμυγδάλου που ιερότερο όρκο αυτή την περίοδο δεν έχω». Γελάγαμε πολύ και μοιραζόμασταν πλάκες σοκολάτες κάνοντας πλάκα. Μπορούμε να κρατήσουμε τα αμύγδαλα και να αφήσουμε τη σοκολάτα. Να σπάσουμε τη νωθρότητα της βούλησης. Από τα 65 κιλά τα 60 να είναι αυτοπεποίθηση. Κι έτσι αντί για μπαμ από το πολύ φαγητό , μπορούμε να κάνουμε τσαφ. Τσαφ είναι ο ήχος της μοίρας, όταν κάτι αλλάζει. Μας θέλω όλους στυλάκια το Πάσχα.

Αγάπη και υπομονή, τι είναι αυτό;

Μια λαϊκή παροιμία λέει: ο Μανώλης με τα λόγια, χτίζει ανώγια και κατώγια. Εύκολα τα λόγια και οι θεωρητικές αμπελοφιλοσοφίες, όμως η πραγματικότητα βρίσκεται στο δια ταύτα, στην πράξη. Μερικές λέξεις τις χρησιμοποιούμε με πολύ μεγάλη ευκολία χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πλήρως το νόημα τους και έχοντας την ψευδαίσθηση πως είμαστε αποκλειστικοί αντιπρόσωποι τους. Η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Τα λόγια αποτελούν τη βιτρίνα της απάτης και πολλές φορές της αυταπάτης. Μέχρι να γίνουν κομμάτια από την ασυνέπεια.

Ο παππούς μου, έλεγε πως «Η υπομονή νικά όλας τας δυσκολίας και οδηγεί σε δρόμους ευτυχίας». Πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο. Δεν το έλεγε μόνο, το έκανε καθημερινά πράξη. Όταν ήμασταν μικροί και τσακωνόμασταν, ο παππούς μας έλεγε: Αγάπη. Έπειτα όταν πηγαίναμε, ο καθένας κατέθετε τα παράπονα του μας έλεγε: Αγάπη. Στην κατάθεση των προβλημάτων μας πρότεινε: Υπομονή. Ακόμα κι όταν η μνήμη του τον ξεγελούσε, την αγάπη και την υπομονή δεν τις ξεχνούσε. Τις θυμόταν και τις αναγνώριζε. Κάποιες φορές μας πρόσφερε την θαλπωρή αυτής της επανάληψης. Και η αγάπη με την υπομονή τον συντρόφευσαν σε όλη τη ζωή του.

Θυμάμαι μαζί με τον παππού να κάνουμε την κλασική εργασία για το σπίτι που όλοι κάναμε: το κεσεδάκι με τη φακή που φυτρώνει στο βαμβάκι. Θυμάμαι την αναμονή να φυτρώσουν οι φακές, την φροντίδα για να μην σαπίσουν, την έγνοια να πετύχει η εργασία του σχολείου. Ο παππούς μου έλεγε να περιμένω και να κάνω υπομονή, κι οι φακές θα φυτρώσουν. Εγώ αδημονούσα.

Οι ρυθμοί της ζωής, η αβεβαιότητα του μέλλοντος καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, μειώνουν την υπομονή μας, δημιουργούν εντάσεις στις σχέσεις μας και άδικα ξεσπάσματα στους φίλους και πιο συχνά στην οικογένεια μας. Η επιστροφή από τη δουλειά, εκτός από την κούραση συνοδεύεται με προβλήματα εκφοράς λόγου και ολοκλήρωσης προτάσεων. Δηλαδή: Σε σχέση με διάφορες ερωτήσεις που ενδέχεται να κάνουν οι γονείς, οι απαντήσεις είναι μονολεκτικές, αρνητικές (πάντα «όχι») ή ανύπαρκτες. Δε λέω, μερικές φορές, γίνονται λίγο εκνευριστικοί κι οι γονείς.

Όμως δε βγαίνει έτσι η ζωή, με «όχι» και ένα βουνό προβλήματα. Είδη υπό εξαφάνιση έχουν μετατραπεί το «ναι», η θετική σκέψη και η προσπάθεια απόκτηση της, δηλαδή η υπομονή. Είναι καλό, στις μέρες που διανύουμε να αποκτήσουμε μία κατάφαση ζωής. Μήπως να γεμίσουμε αυτό το κεσεδάκι της καθημερινότητας με αγάπη ό,τι κάνουμε και υπομονή; Μπορούμε να καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μας και να προσπαθήσουμε. Να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε μικρούς κηπουρούς.

Το παρακάτω βίντεο μιλάει μόνο του. Βλέποντας το, πάντα συγκινούμαι. Θεωρώ ότι είναι άκρως εποικοδομητικό για όλους. Δημιουργεί σκέψεις για τις σχέσεις.

Από την επικαιρότητα...

Παραθέτω άρθρο από την Καθημερινή της Κυριακής με το οποίο συμφωνώ απόλυτα... όποιος επιθυμεί ας καταθέσει την άποψη του στα σχόλια...


Η παραλία της μιζέριας...

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ενας ξένος φίλος που αγαπάει την Ελλάδα προσπαθούσε την περασμένη εβδομάδα να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί με τον «σάλο» για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. «Αυτό που δεν καταλαβαίνετε», μου έλεγε, «εσείς οι Ελληνες είναι τι πλούτο έχετε στα χέρια σας που μπορείτε να τον αξιοποιήσετε ή και να τον πουλήσετε χωρίς ποτέ να φύγει ως αξία από τη χώρα σας. Το αντίθετο». Κοιτάζω τώρα έξω από το παράθυρό μου και βλέπω τον πλούτο: μια εκπληκτική παραλία σ’ ένα από τα πιο μαγικά σημεία του κόσμου, η οποία παραμένει, βασικά, αναξιοποίητη. Αλλοτε καταλαμβάνεται από καταυλισμούς τσιγγάνων, συνήθως είναι βρώμικη και εγκαταλελειμμένη.
Προσπαθώ, λοιπόν, να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημά μας. Προτιμούμε να μένουν το Ελληνικό, η παραλία του Νέου Φαλήρου και άλλα κομμάτια πολύτιμης ελληνικής γης μίζερα, καταπατημένα, κακοφροντισμένα από τους δήμους μόνο και μόνο γιατί πιστεύουμε ότι έτσι «η Ελλάδα μένει στους Ελληνες»; Λες και αν πουλήσεις τον Αγιο Κοσμά θα τον πάρει κάποιος με ρυμουλκό, θα βάλει ξένη σημαία και θα τον αποσπάσει από την ελληνική κυριαρχία. Ο,τι και να αξιοποιηθεί, ό,τι και να πουληθεί εδώ θα μείνει, θα δώσει δουλειές σε Ελληνες, θα φέρει φόρους και άλλα έσοδα στον ελληνικό κορβανά που είναι άδειος και την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Και μη μου πείτε ότι το Δημόσιο, είτε αυτό είναι δήμος είτε κεντρικό κράτος είτε οτιδήποτε άλλο, φροντίζει και περιφρουρεί τον θησαυρό της πατρίδας μας καλύτερα από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Πηγαίνετε μια βόλτα στον Φλοίσβο αν το πιστεύετε, και δείτε τη διαφορά ανάμεσα στα μπάζα που κοσμούν τις γύρω εκτάσεις και τη μαρίνα που κατασκευάστηκε όπου κάνουν τις βόλτες τους εκατοντάδες Αθηναίοι κάθε Σαββατοκύριακο. Υπάρχει, βέβαια, και η βαθιά κρυμμένη άποψη που λέει: «Καλύτερα να μείνουν έτσι όπως είναι παρά να τα χαίρονται οι φραγκάτοι ή να βγάλουν και άλλα λεφτά κάποιοι πλούσιοι από την αξιοποίησή τους». Δυστυχώς, την έχουμε ριζωμένη μέσα μας αυτήν την αντίληψη που δεν μας αφήνει να κάνουμε τη χώρα μας αυτό που της αξίζει.
Η υπερβολική αντίδραση του κ. Παπανδρέου στο θέμα της δημόσιας περιουσίας κάνει πολύ πιο δύσκολη, αν όχι απίθανη, κάθε λογική εκμετάλλευσή της. Ο ίδιος μπορεί να μην το καταλαβαίνει. Σε μια χώρα, όμως, που η εκάστοτε αντιπολίτευση, ο Τύπος και μετά ο εισαγγελέας παραμονεύουν να διατυπώσουν κατηγορίες περί χαμηλού τιμήματος κ. λπ. έρχεται τώρα η δαιμονοποίηση της ιδέας αυτής για να προκαλέσει πλήρες αδιέξοδο. Μου λένε δημόσιοι υπάλληλοι πως ούτως ή άλλως οι υπερβολές γύρω από την υπόθεση του Βατοπεδίου έχουν τρομοκρατήσει τους πάντες, σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, καθώς φοβούνται να βάλουν την υπογραφή τους στην πιο απλή πράξη. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να πιστεύει ότι με την αντίδρασή του κέρδισε πολιτικούς πόντους. Ταυτόχρονα, όμως, στέρησε από τον εαυτό του και τη χώρα μας μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζει και αξιοποιεί στην πράξη τον πλούτο της.
Κοιτώντας έξω από το παράθυρό μου μπορώ εύκολα να φαντασθώ μια μοναδική ενιαία παραλία, που θα συμπεριλαμβάνει τα κτίσματα του Λορέντζο Πιάνο στην έκταση που έχει αναλάβει να αναπτύξει το Ιδρυμα Νιάρχου, τις μαρίνες, μια μεγάλη βόλτα που θα φτάνει μέχρι τον Αγιο Κοσμά και πολλές ακόμη εστίες δημιουργίας και ανάπτυξης. Θα το δούμε ποτέ αυτό το όραμα να υλοποιείται; Εν πολλοίς εξαρτάται από το πόσο θα παλέψουμε τον δικό μας λαϊκισμό και τη δική μας μιζέρια που μας έχουν καθηλώσει τόσα χρόνια. Και σε αυτήν τη μάχη σίγουρα δεν βοήθησε ο κ. Παπανδρέου με τις υπερβολικές και ανεξήγητες αντιδράσεις του σε μια κρίση που δημιούργησε η επικοινωνιακή και πολιτική αδυναμία της κυβέρνησής του.

Χορός μεταμφιεσμένων

Ή αλλιώς, αποκριάτικο πάρτυ. Πολλά απ’ αυτά θα πραγματοποιηθούν τις επόμενες μέρες. Αρκετοί φίλοι, ενεργοποιούν τη μηχανή αναζήτησης κάποιας ευφάνταστης και πρωτότυπης στολής. Τα μαγαζιά έχουν ήδη ξεκινήσει να πουλάνε στολές και πολλά είδη όπως μάσκες και περούκες που αποτελούν απλά ωδή στη χαμηλή αισθητική και την επιτήδευση.

Όταν ήμουν μικρή, μου άρεσαν οι κλόουν που έβλεπα στα πάρτυ που πήγαινα, με εντυπωσίαζαν τα μαγικά, διάφορα τρικ που έκαναν και φυσικά ότι έκαναν όλους να γελάνε. Ήθελα να ντύνομαι κλόουν, τη στολή του οποίου φόρεσα 3 συναπτά έτη. Μετά έπρεπε να κάνω την αλλαγή. Δανείστηκα μία στολή πριγκίπισσας από την ξαδέρφη μου. Στη φωτογραφία βέβαια που έχω, είμαι με μαυρισμένο μάτι. Δεν θυμάμαι, αν τσακώθηκα μαζί της για τη στολή, ή αν απλά με ντύσανε με το ζόρι. Στη συνέχεια, με το ύψος να παραμένει περίπου στα σημερινά επίπεδα και το βάρος μου να αυξάνεται, σκέφτηκα να ντυθώ σεφ (πολύ μπροστά για την εποχή μου, οι εκπομπές μαγειρικής δεν υπήρχαν ούτε σα σκέψη). Έχοντας λοιπόν τα προσόντα για να υπηρετήσω το ρόλο του σεφ, πήρα και τα απαραίτητα σύνεργα: κουτάλες, ποδιά κτλ, και εννοείται πως όταν όλοι χόρευαν, εγω έκανα τη γευσιγνώστρια.

Ο καθένας λοιπόν ψάχνει να βρει, τη στολή που του ταιριάζει, τη μάσκα που τον κρύβει και παράλληλα προκαλεί το ενδιαφέρον. Το μυστήριο πάντοτε γοητεύει την ανθρώπινη φύση, αρκεί να υφίσταται. Στην ζωή μας, άλλοτε ως πρωταγωνιστές, άλλοτε ως θεατές και πολλές φορές ως μάσκα, υπηρετούμε ρόλους. Ένας λόγος που το θέατρο λατρεύτηκε από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι και γιατί παρέχει ένα ευρύ ρεπερτόριο ρόλων για να μιμηθούμε και για να ντυθεί η γύμνια του ανασφαλούς Εγώ.

Ντυνόμαστε ρόλους που ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των άλλων, την εικόνα που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς και φυσικά τη φτιασιδωμένη εικόνα που έχουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Αρχίζει ο χορός της σύμβασης και το γαϊτανάκι των παρεξηγήσεων. Ανάμεσα σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που θέλουμε να δείχνουμε, τον εαυτό μας και την εικόνα μας, το πρόσωπο και το προσωπείο. Κάποιοι ακολουθώντας το επαγγελματικό τους όνειρο ή στερεοτυπικές μορφές ζωής, ασυνείδητα, στέρησαν μεγάλα ταλέντα στο χώρο της υποκριτικής. Το ψεύδος και η νοθευμένη έκφραση έχουν γίνει οι σερπαντίνες της καθημερινότητας. Διασκεδάζουμε εντυπώσεις.

Γινόμαστε ψιμυθιολόγοι του εαυτού μας. Μόνο που το βάψιμο είναι για να τονίζουμε τα χαρακτηριστικά μας, όχι για να τα αλλοιώνουμε. Αναλώνουμε τη ζωή μας σε αρνητικές σκέψεις, άγχη, εφήμερες και κυνικές καταστάσεις. Κάτω από τις μάσκες, τους ρόλους, τις κοινωνικές επιταγές, τις συνακόλουθες ομοιόμορφες βλέψεις και πεποιθήσεις και τη στολή του δισταγμού, βρίσκεται ο εαυτός μας. Μέσα του υπάρχει ελευθερία, δύναμη, αυθορμητισμός, δημιουργικότητα, γνησιότητα επιθυμιών και αισθημάτων. Μήπως να μασκαρευτούμε αυτό που πραγματικά είμαστε; Να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό, τις δυνατότητές μας και την προοπτική προόδου που πάντα υπάρχει; Το να τα βρούμε με τον εαυτό μας αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στο παζλ της ευτυχίας.

Legends of the Fall...

Ψάχνοντας στο youtube για κάποια ορχηστρικά τραγούδια, συνάντησα κάποια soundtracks τα οποία πάντα μου άρεσαν... braveheart, last of the Mohicans, legends of the fall... μέσα από την περιήγηση μου ανακάλυψα ότι δεν είναι τυχαίο καθώς πίσω από όλες αυτές τις μελωδίες κρύβεται ο ίδιος μουσικός... Το όνομα αυτού James Horner...

Παραθέτω ένα από αυτά τα soundtrack ("The Ludlows" από το "legends of the fall" - φανταστική ταινία) σε ένα video που μου άρεσε πολύ για το μήνυμα του...

Ο Πολεμιστής του Φωτός...

"...Οι Πολεμιστές του Φωτός έχουν πάντα μια λάμψη στο βλέμμα.
Ζουν μέσα στον κόσμο, αποτελούν μέρος της ζωής άλλων ανθρώπων και ξεκίνησαν το ταξίδι τους δίχως δισάκι και δίχως σανδάλια. Σε πολλές περιπτώσεις είναι λιπόψυχοι. Δεν δρουν πάντοτε σωστά.
Υποφέρουν για άχρηστα πράγματα, κρατούν άνανδρη στάση και καμιά φορά θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο για οποιαδήποτε ευλογία ή θαύμα.
Δεν είναι πάντοτε σίγουροι για ό,τι κάνουν. Πολλές φορές περνούν άγρυπνες νύχτες και σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα.
Για αυτό είναι Πολεμιστές του Φωτός. Γιατί κάνουν λάθη.Γιατί αναζητούν μια αιτία
Και σίγουρα θα την βρουν..."

(Paulo Coelho, Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός)

Συναισθηματική πρεσβυωπία

Η κάθε μέρα της εβδομάδας ξεκινά με μουσικές και στίχους στα αυτιά μου περιορίζοντας την ηχορύπανση στους δρόμους, στο μετρό, στα λεωφορεία που κινούμαι. Παράλληλα όμως σχεδόν αποκλείουν την επικοινωνία μου με τους γύρω. Έχει τύχει αρκετές φορές να μου μιλούν φίλοι και γνωστοί, να κορνάρουν κι εγώ να μην αντιδρώ. Θα μπορούσε να με παρεξηγήσει κάποιος ότι με φώναξε ή με είδε και δεν του μίλησα, (έχει γίνει κι αυτό). Τελευταία έχω καταλάβει πως εκτός από την ακοή μου , περιορίζεται και η όραση.
Πράγματι, άλλη μία αίσθηση έχει αρχίσει να με προδίδει. Δεν βλέπω καλά στον υπολογιστή, τα μάτια μου κουράζονται πολύ εύκολα. Δεν βλέπω όμως και κοντά και μακριά. Σίγουρα έχω μυωπία, αλλά και πρεσβυωπία; Αναγνωρίζοντας τα συμπτώματα, δρομολογώ επίσκεψη σε οφθαλίατρο για την αντιμετώπιση αυτής της καθημερινής πλέον ενόχλησης.
Όταν έχεις ένα πρόβλημα πάσης φύσεως, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίζεις, μετά να είσαι ακριβής με ό,τι σου συμβαίνει, και στο τέλος να το αντιμετωπίσεις. Στα προβλήματα των άλλων, κυρίως τα προσωπικά, διαθέτουμε μια ανερμήνευτη οξυδέρκεια για την επίλυση τους ή τουλάχιστον τα αντιλαμβανόμαστε καλύτερα. Στα δικά μας, υπερισχύει μια διασαλευμένη αυτοεικόνα, ένα μπλεγμένο κουβάρι με τα γεγονότα και τις επιθυμίες μας. Διάγνωση: συναισθηματική πρεσβυωπία. Σε ένα βαθμό, όλοι μας πάσχουμε. Κάνουμε τους συμβουλάτορες στους γύρω μας, και στα δικά μας, τα κοντινά, δεν αναγνωρίζουμε τα προφανή. Αδυνατούμε να παραδεχτούμε τα μειονεκτήματα μας, την ίδια στιγμή που τα εντοπίζουμε και τα υπογραμμίζουμε στους γύρω μας. Μήπως να κλείσουμε ραντεβού με τους αντικατοπτρισμούς μας; Συνήθως κοιτάμε, αλλά δε βλέπουμε.
Ανυπόμονοι, όπως ορμάμε απερίσκεπτα για να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, τα όνειρα μας, αντίστοιχα τρέχουμε να γλιτώσουμε από τον πόνο που απαιτείται, προκειμένου να λύσουμε κάποιο πρόβλημα που έχουμε και να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Τα προβλήματα των άλλων αποτελούν απλές μαθηματικές πράξεις του δημοτικού, ενώ τα δικά μας προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε σα συναρτήσεις και ολοκληρώματα.
Ας ανοίξουμε τα μάτια, να δούμε αυτά που προσπερνάνε. Ο άυπνος κι αλάνθαστος οφθαλμός που είναι σε ετοιμότητα για τους γύρω μας, ας δώσει την πραγματική διάσταση σε ό,τι μας απασχολεί. Την ενάργεια της σκέψης που διοχετεύουμε για τα προβλήματα των άλλων, να την καλλιεργήσουμε και στη δική μας ζωή. Διαφορετικά, γυαλιά οράσεως... ή ηλίου, για τις ακτίνες των προβλημάτων που μερικές φορές μας τυφλώνουν. Κι όμως μπορούμε να αξιοποιήσουμε το φως τους... Όσα μας συμβαίνουν είναι για το καλό μας. Ακόμα κι αυτά που μας κάνουν και σαστίζουμε, μας πονούν ή μας πληγώνουν. Ιδίως μ’ αυτά, μπορούμε να βγάλουμε ολόκληρο σχολείο.

Το βαλς των χαμένων ονείρων...

Ένιωσα πραγματικά λίγο περίεργα...
Το βλέμμα καρφώθηκε για λίγο στο κενό και αυτομάτως με αγκάλιασε ένα ταξίδι σε μια εποχή που ποτέ δεν έζησα αλλά ταυτόχρονα την ένιωθα τόσο μα τόσο οικεία...
Αθήνα μιας άλλης εποχής... της εποχής των γονιών μου... Το πλάνο ασπρόμαυρο με πολλές πινελιές αθωότητας, αλήθειας και περισσότερων ευκαιριών για να ζήσεις...
Θαρρώ πως θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε εκείνη την εποχή...την εποχή της γειτονιάς, του φούρνου που έσκαγε μύτη με το φορτηγάκι ή ακόμα και του παγοπώλη... την εποχή που άκουγες τη λέξη σινεμά και η ψυχή σου ενθουσιαζόταν...την εποχή της αλάνας και των ματωμένων γονάτων από την μπάλα... την εποχή των μονοκατοικιών... την εποχή που είχες χρόνο να σκεφτείς, να προγραμματίσεις, να κάνεις όνειρα... την εποχή που ερωτευόσουν ένα κορίτσι και ξάπλωνες στο κρεβάτι να κοιμηθείς μεθυσμένος από το άρωμα που κουβαλούσε το σώμα σου από την αγκαλιά της... την εποχή της καντάδας και του ρομαντισμού...

Έξω ακούω την βροχή... μαζί με την μελωδία της βροχής μου κρατάει συντροφιά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μια μελωδία του Χατζηδάκη...
Πόση δύναμη έχει η μουσική...
Ζω στην εποχή της οικονομικής κρίσης το 2011, η τρόικα ετοιμάζει νέα μέτρα αλλά δεν με νοιάζει απόψε... Απόψε ζω στην Αθήνα μιας άλλης εποχής... Στο βάθος της μελωδίας διακρίνω μια λατέρνα...τι όμορφα που είναι...
Περάσαν τα μεσάνυχτα...
Δεν θα κοιμηθώ ακόμα... είναι ευκαιρία να χορέψω απόψε ακόμα ένα βαλς...

Να ζει κανείς ή να μη ζει ... στην πόλη;

Ιδού η απορία. Βυθισμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας τρέχουμε και δουλεύουμε. Δουλειά όμως, όχι αστεία. Ωραία λες, δουλεύω μεν αλλά τουλάχιστον οι κόποι μου ανταμείβονται στην αρχή του μήνα. Και λοιπόν; Μας μένει ένα Σαββατοκύριακο κι αυτό κατακερματίζεται από τη συσσωρευμένη κούραση της εβδομάδας και το ξέχειλο κουτί των υποχρεώσεων.

«Οι καιροί γιασεμάκια του άοσμου, απ’ το χάος μου κομμένα» (όπως θα έλεγε η Λίνα Νικολακοπούλου). Άγχος, κίνηση, σκουπίδια, σπασμένα πεζοδρόμια, μέσα μαζικής μεταφοράς σε χειμερία νάρκη. Πέφτουν πέντε σταγόνες βροχής, ξεκινάει η καταιγίδα και η Αθήνα πλημμυρίζει εκνευρισμό και αναμονή στους δρόμους για την δουλειά. Στην επαρχία η βροχή αποτελεί ευλογία για τις καλλιέργειες των ανθρώπων και τους χαροποιεί. Μήπως να πάμε σε άλλες πολιτείες; Σίγουρα υπάρχουν αρνητικά αλλά η ποιότητα ζωής είναι καλύτερη. Σχετικά με ό,τι λείπει από τη ζωή τους, όπως η ποικιλία των αγαθών, οι τρόποι διασκέδασης και η πολιτισμική δραστηριότητα που ενδεχομένως στερούνται, μπορεί να καλυφθεί με ένα διήμερο στην Αθήνα.
Θέατρο, χορός, μουσική, εκθέσεις ζωγραφικής, κινηματογράφος. Ζήτημα να πηγαίνουμε μία φορά στο τόσο. Αφηνόμαστε και εθιζόμαστε μπροστά σε επίπεδες οθόνες και τηλεοράσεις. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να βγούμε για καφέ ή ποτό, το οποίο συνήθως πληρώνουμε στην τιμή της οικογενειακής συσκευασίας του κουτιού και του μπουκαλιού αντίστοιχα. Θα ήθελα να είμαι ζωντανή στην πόλη. Να αξιοποιώ τις ευκαιρίες για καλλιτεχνικές αναζητήσεις και συζητήσεις.
Σκεφτόμουν αφού κατάφερα να μπω στο λεωφορείο διασχίζοντας μία λίμνη και ένα ποταμό, να διασκεδάσω το σταμάτα- ξεκίνα της κίνησης και να απαλλαγώ από το άγχος της ενδεχόμενης αργοπορίας μου. Θέλησα να ακούσω τραγούδια σχετικά με βροχή. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μου εμφάνισε στο i-phone 20 ελληνικά τραγούδια και 7 ξένα. Άκουσα τα πιο αντιπροσωπευτικά και κατέληξα πως στην Αθήνα η διάθεση του μέσου ενήλικα σε μεγάλο ποσοστό είναι: «βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου». Εκτός των τειχών υπάρχει μια πιο αλέγκρα κατάσταση τύπου “it’s raining men”. Και φαντάστηκα λοιπόν, βγαίνοντας από το λεωφορείο προς το μετρό να αρχίσουν όλοι να χορεύουν μέσα στη βροχή όπως στα video-clip. Έτσι μια μουντή και βροχερή μέρα πότισε με χαμόγελο και όρεξη τη διάθεση μου για μια ακόμη μέρα στη δουλειά.

Ταξι- δεύω

Μεσημέρι Πέμπτης, στάσεις εργασίας και απεργίες των μέσων νοηματοδοτούν τις καθημερινές αποστάσεις που διανύω και ροκανίζουν τα χαρτονομίσματα που έχουν απομείνει για το μήνα Ιανουάριο. Σχεδόν κάθε φορά που θα πάρω ταξί, νιώθω ότι μετά μπορώ να γράψω ένα αυτοτελές επεισόδιο για σειρά. Ο ταξιτζής νεαρός γύρω στα 30, ευγενικός και ρωτάει ποια διαδρομή θέλω να ακολουθήσω για να φτάσω στον προορισμό μου. Μιλάει με λίγο προφορά και μου ζητάει να κρίνω τα ελληνικά του. Του χαμογελάω, greek hospitality βλέπετε, και του λέω ότι είναι πολύ καλά. Ο άνθρωπος ήταν Ελληνοαυστραλός, και αφού ήρθε στην Ελλάδα για τη θητεία του, έμεινε γιατί εδώ περνάει καλύτερα και βέβαια έχει μια μεγάλη αγάπη που τον κρατάει όμηρο εδώ. Σκέφτηκα άλλη μια ιστορία που η αγάπη νικάει κτλ. Το όνομα αυτής: Κεφαλονιά. Είναι από το Αργοστόλι και το όνειρο του είναι να ζήσει μόνιμα εκεί. Έχει σπουδάσει πολιτικός- μηχανικός (ναι, όπως έλεγε και μία ηθοποιός «και πολιτικός και μηχανικός δύο επαγγέλματα...»), οι ευκαιρίες για εργασία στην Αυστραλία είναι πολλές, τα χρήματα πολύ ικανοποιητικά αλλά του ταιριάζει η ζωή στην Ελλάδα. Για την Κεφαλονιά όμως, μιλούσε όπως πρέπει να μιλάει κάθε άνδρας για την αγαπημένη του. Εντυπωσιάστηκα, και αναρωτιόμουν πως άφησε μια σίγουρη επαγγελματική καριέρα για μια άλλη ποιότητα ζωής σε νησί. Εδώ είναι το ταξίδι...

Μου ήρθε στο μυαλό , η ιστορία με τον μεξικανό ψαρά και τον αμερικανό σύμβουλο επιχειρήσεων. Όπου εκείνος ψάρευε σε ένα μικρό χωριό, τόσο όσο χρειαζόταν για να συντηρεί την οικογένεια του και τον υπόλοιπο χρόνο του τον περνούσε με τα παιδιά του παίζοντας, με τη γυναίκα του, και τα απογεύματα πήγαινε στο χωριό και συναντούσε τους φίλους του, έπινε κρασί και έπαιζε μουσική μαζί τους. (The American consultant and the Mexican fisherman).

Ο Φρόυντ έχει γράψει πως ευτυχία είναι η εκπλήρωση κάποιας παιδικής επιθυμίας. Γι’ αυτό το χρήμα δίνει τόση ελάχιστη ευτυχία, δεν αποτελεί καν επιθυμία της παιδικής μας ηλικίας. Ζούμε πολύ κοντά με το περιττό και μας στοιχίζει να το στερηθούμε, πιο πολύ απ’ ότι να στερηθούμε το απαραίτητο. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι είδα εκτεταμένη την παλέτα των χρωμάτων του μπλε και του πράσινου στη φύση. Ο ήλιος βουτάει στη θάλασσα και χάνουμε κάθε μέρα μία βουτιά. Η αξία του κάδρου ανεκτίμητη.