Να ζει κανείς ή να μη ζει ... στην πόλη;

Ιδού η απορία. Βυθισμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας τρέχουμε και δουλεύουμε. Δουλειά όμως, όχι αστεία. Ωραία λες, δουλεύω μεν αλλά τουλάχιστον οι κόποι μου ανταμείβονται στην αρχή του μήνα. Και λοιπόν; Μας μένει ένα Σαββατοκύριακο κι αυτό κατακερματίζεται από τη συσσωρευμένη κούραση της εβδομάδας και το ξέχειλο κουτί των υποχρεώσεων.

«Οι καιροί γιασεμάκια του άοσμου, απ’ το χάος μου κομμένα» (όπως θα έλεγε η Λίνα Νικολακοπούλου). Άγχος, κίνηση, σκουπίδια, σπασμένα πεζοδρόμια, μέσα μαζικής μεταφοράς σε χειμερία νάρκη. Πέφτουν πέντε σταγόνες βροχής, ξεκινάει η καταιγίδα και η Αθήνα πλημμυρίζει εκνευρισμό και αναμονή στους δρόμους για την δουλειά. Στην επαρχία η βροχή αποτελεί ευλογία για τις καλλιέργειες των ανθρώπων και τους χαροποιεί. Μήπως να πάμε σε άλλες πολιτείες; Σίγουρα υπάρχουν αρνητικά αλλά η ποιότητα ζωής είναι καλύτερη. Σχετικά με ό,τι λείπει από τη ζωή τους, όπως η ποικιλία των αγαθών, οι τρόποι διασκέδασης και η πολιτισμική δραστηριότητα που ενδεχομένως στερούνται, μπορεί να καλυφθεί με ένα διήμερο στην Αθήνα.
Θέατρο, χορός, μουσική, εκθέσεις ζωγραφικής, κινηματογράφος. Ζήτημα να πηγαίνουμε μία φορά στο τόσο. Αφηνόμαστε και εθιζόμαστε μπροστά σε επίπεδες οθόνες και τηλεοράσεις. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να βγούμε για καφέ ή ποτό, το οποίο συνήθως πληρώνουμε στην τιμή της οικογενειακής συσκευασίας του κουτιού και του μπουκαλιού αντίστοιχα. Θα ήθελα να είμαι ζωντανή στην πόλη. Να αξιοποιώ τις ευκαιρίες για καλλιτεχνικές αναζητήσεις και συζητήσεις.
Σκεφτόμουν αφού κατάφερα να μπω στο λεωφορείο διασχίζοντας μία λίμνη και ένα ποταμό, να διασκεδάσω το σταμάτα- ξεκίνα της κίνησης και να απαλλαγώ από το άγχος της ενδεχόμενης αργοπορίας μου. Θέλησα να ακούσω τραγούδια σχετικά με βροχή. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μου εμφάνισε στο i-phone 20 ελληνικά τραγούδια και 7 ξένα. Άκουσα τα πιο αντιπροσωπευτικά και κατέληξα πως στην Αθήνα η διάθεση του μέσου ενήλικα σε μεγάλο ποσοστό είναι: «βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου». Εκτός των τειχών υπάρχει μια πιο αλέγκρα κατάσταση τύπου “it’s raining men”. Και φαντάστηκα λοιπόν, βγαίνοντας από το λεωφορείο προς το μετρό να αρχίσουν όλοι να χορεύουν μέσα στη βροχή όπως στα video-clip. Έτσι μια μουντή και βροχερή μέρα πότισε με χαμόγελο και όρεξη τη διάθεση μου για μια ακόμη μέρα στη δουλειά.

Ταξι- δεύω

Μεσημέρι Πέμπτης, στάσεις εργασίας και απεργίες των μέσων νοηματοδοτούν τις καθημερινές αποστάσεις που διανύω και ροκανίζουν τα χαρτονομίσματα που έχουν απομείνει για το μήνα Ιανουάριο. Σχεδόν κάθε φορά που θα πάρω ταξί, νιώθω ότι μετά μπορώ να γράψω ένα αυτοτελές επεισόδιο για σειρά. Ο ταξιτζής νεαρός γύρω στα 30, ευγενικός και ρωτάει ποια διαδρομή θέλω να ακολουθήσω για να φτάσω στον προορισμό μου. Μιλάει με λίγο προφορά και μου ζητάει να κρίνω τα ελληνικά του. Του χαμογελάω, greek hospitality βλέπετε, και του λέω ότι είναι πολύ καλά. Ο άνθρωπος ήταν Ελληνοαυστραλός, και αφού ήρθε στην Ελλάδα για τη θητεία του, έμεινε γιατί εδώ περνάει καλύτερα και βέβαια έχει μια μεγάλη αγάπη που τον κρατάει όμηρο εδώ. Σκέφτηκα άλλη μια ιστορία που η αγάπη νικάει κτλ. Το όνομα αυτής: Κεφαλονιά. Είναι από το Αργοστόλι και το όνειρο του είναι να ζήσει μόνιμα εκεί. Έχει σπουδάσει πολιτικός- μηχανικός (ναι, όπως έλεγε και μία ηθοποιός «και πολιτικός και μηχανικός δύο επαγγέλματα...»), οι ευκαιρίες για εργασία στην Αυστραλία είναι πολλές, τα χρήματα πολύ ικανοποιητικά αλλά του ταιριάζει η ζωή στην Ελλάδα. Για την Κεφαλονιά όμως, μιλούσε όπως πρέπει να μιλάει κάθε άνδρας για την αγαπημένη του. Εντυπωσιάστηκα, και αναρωτιόμουν πως άφησε μια σίγουρη επαγγελματική καριέρα για μια άλλη ποιότητα ζωής σε νησί. Εδώ είναι το ταξίδι...

Μου ήρθε στο μυαλό , η ιστορία με τον μεξικανό ψαρά και τον αμερικανό σύμβουλο επιχειρήσεων. Όπου εκείνος ψάρευε σε ένα μικρό χωριό, τόσο όσο χρειαζόταν για να συντηρεί την οικογένεια του και τον υπόλοιπο χρόνο του τον περνούσε με τα παιδιά του παίζοντας, με τη γυναίκα του, και τα απογεύματα πήγαινε στο χωριό και συναντούσε τους φίλους του, έπινε κρασί και έπαιζε μουσική μαζί τους. (The American consultant and the Mexican fisherman).

Ο Φρόυντ έχει γράψει πως ευτυχία είναι η εκπλήρωση κάποιας παιδικής επιθυμίας. Γι’ αυτό το χρήμα δίνει τόση ελάχιστη ευτυχία, δεν αποτελεί καν επιθυμία της παιδικής μας ηλικίας. Ζούμε πολύ κοντά με το περιττό και μας στοιχίζει να το στερηθούμε, πιο πολύ απ’ ότι να στερηθούμε το απαραίτητο. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι είδα εκτεταμένη την παλέτα των χρωμάτων του μπλε και του πράσινου στη φύση. Ο ήλιος βουτάει στη θάλασσα και χάνουμε κάθε μέρα μία βουτιά. Η αξία του κάδρου ανεκτίμητη.

Ο φτωχός ζητιάνος και ο Μέγας Αλέξανδρος

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος,ένας ζητιάνος,ο Λεύκιος πλησίασε τον μεγάλο και ένδοξο βασιλιά της Μακεδονίας Αλέξανδρο και του ζήτησε ελεημοσύνη. Εκείνος γύρισε, τον κοίταξε και του υποσχέθηκε ότι θα του δώσει μια πόλη του βασιλείου του. Γέλασε ο πτωχός άνθρωπος, νομίζοντας προφανώς ότι ο βασιλιάς αστειεύεται. Αλλά τότε ο Μέγας Αλέξανδρος του είπε: Δεν αστειεύομαι Λεύκιε. Μη σκέπτεσαι ποιός είσαι εσύ που ζητάς, αλλά ποιός είναι αυτός που σου δίνει.

" Όταν στεκόμαστε σε προσευχή, μη λησμονούμε ποτέ ποιός είναι αυτός στον οποιο με τα λόγια της προσευχής απευθυνόμαστε. Ώστε να μη φερόμαστε ασύνετα και επιπόλαια,αλλά να ζητούμε ανάλογα της δύναμης και του πλούτου του. Να ανεβάζουμε τα αιτήματά μας. Να ζητούμε πολλά, πάρα πολλά. Και μεγάλα, πολύ μεγάλα. Αυτό θέλει ο Θεός."

(από το βιβλίο του π.Αστερίου Χατζηνικολάου "Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω")

2011 σκέψεις... δεν θα τις γράψω όλες

Περισσότερο από επιστήμονες και διανοούμενους, εμπιστευόμαστε ποιητές και μουσικές για να εξηγήσουν τα αινίγματα της ζωής, το κουβάρι των συναισθημάτων. Η Λίνα Νικολακοπούλου έχει γράψει: «Να πετώ για τους γαλαξίες μου, τις αξίες μου και σένα».

Δύσκολο να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας, να ονειρευόμαστε, κι ακόμα δυσκολότερο να συνοδοιπορευόμαστε. Η έκπτωση των αξιών επιταχύνεται από το ντόμινο των δυσκολιών της καθημερινότητας. Η καθημερινότητα: ρουτίνα ή ευκαιρία να ζούμε ουσιαστικά; Ο ρόλος του ανθρώπου είναι να ζει, όχι απλά να υφίσταται να υπάρχει. Ζω σημαίνει κερδίζω με τον καιρό με την προσωπικότητα μου, αντιστέκομαι στο σκόρπισμα του χρόνου και την πίεση που ασκεί. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώκουμε εσωτερικό χρόνο με τον εαυτό μας. Διάβασμα σε μουσικά χαλιά, ονειροπολήσεις . Μύχιες συζητήσεις, να βρούμε τι θέλουμε, να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξη μας. Ή απλά να κρατήσουμε ό,τι μας γεμίζει και μας δίνει δύναμη κι ελπίδα για τη ζωή. Να αισθανόμαστε και να συναισθανόμαστε Έχοντας επίγνωση της καλής μας υγείας και τύχης να έχουμε τα δεδομένα που πολλοί στερούνται.Πολλά δώρα που δεν εκτιμάμε.

Σήμερα πρώτη φορά έφτιαξα βασιλόπιτα.Θυμάμαι όταν ήμουν στο δημοτικό, πάντα ήθελα να κερδίζω το φλουρί και το συνακόλουθο-δώρο έκπληξη. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν χρήματα. Και λίγο αργότερα στο γυμνάσιο, πάλι ήθελα να μου τύχει το φλουρί. Στιγμές μοναδικές με τη μάνα μου, να βάζει φλουριά σε όλα τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου. Αφού τα μόνα κομμάτια που δεν είχαν φλουριά ήταν του Χριστού και του σπιτιού. Το περίεργο όμως είναι ότι συνέχισα να θέλω να κερδίζω. Μέχρι φέτος. Κατάλαβα ότι λαμβάνουμε πολλά δώρα και ίσως ήρθε ο καιρός να τα εκτιμήσουμε. Ας χαρούμε με το κομμάτι της πίτας που μας αναλογεί, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιο από τα υλικά θα μας αρέσει, θα μας ευχαριστεί. Κι εμείς ας χρησιμοποιήσουμε υλικό ονείρων στη ζωή μας.

Κλείνοντας δύο στίχους από την άξια διάδοχο της Νικολακοπούλου , την Ελεάνα Βραχάλη: « Όμορφη μέρα με βλέμμα χαράς, χρώματα γύρω κι ελπίδες για μας, είναι ένα δώρο η ζωή μα συχνά το ξεχνάω...

Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα βάζουμε στόχους. Σημασία δεν έχει πότε θα τους πετύχουμε , αλλά ότι θα τους πετύχουμε. Εύχομαι χρόνια καλά, χρωματίζοντας την ευχή μου με λίγο πράσινο. Εκείνο της ελπίδας για τα καλύτερα, για ονειρευτές , ρεαλιστές, σουρρεαλιστές και κυρίως για αγαπημένους.