Στρακαστρούκες το Πάσχα

Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί ευκαιρία περισυλλογής και ενδοσκόπησης. Χανόμαστε στον κυκεώνα της δουλειάς, της παραίτησης, της ενασχόλησης με τους άλλους και δεν κάνουμε βήματα αυτογνωσίας. Να συνειδητοποιήσουμε. Πολλές εικόνες και σκέψεις τράνταξαν τον παλμογράφο της σκέψης μου.
Το νόημα των ημερών επικεντρώνεται στην ψυχική και υπαρξιακή ανάσταση όλων μας και το φως της ελπίδας που πρέπει να διατηρείται ανέσπερο στην καρδιά μας. Όχι όπως το Άγιο Φως , που μετά το πρώτο, άντε το δεύτερο Χριστός Ανέστη, το έχουμε σβήσει για να προλάβουμε να φύγουμε και να πάμε να φάμε. Δηλαδή να κάνουμε ό,τι κάνουμε κάθε μέρα. Πόσο χάνουμε την ουσία, λες κι αν μείνουμε λίγο παραπάνω στην εκκλησία, θα πάθουμε κάτι. Είναι ευκαιρία για να μιλήσουμε, να παρακαλέσουμε, αλλά και να ευχαριστήσουμε.

Mεγάλη Τρίτη και πρόγραμμα για κουλουράκια project: Ξεκινήσαμε στις 10 και τελειώσαμε στις 3 το μεσημέρι. Σαν τηλεμαραθώνιος. Η συνταγή αλάνθαστη, το ζυμάρι ατελείωτο, οι παρατηρήσεις της γιαγιάς αμέτρητες και η επιμονή μου αναλλοίωτη. Το ρολόι μας κυνηγούσε, ο φούρνος σνόμπαρε τα παραδοσιακά μας κουλουράκια και αργούσε να τα ροδίσει και όλοι είχαν άποψη πως θα τα ζυμώσω, πόσο θα χτυπήσω τη μαρέγκα ακόμα και για τα σχήματα που τα έπλαθα. Γενικά όλοι μου πήγαιναν κόντρα. Δεν ήθελα όμως να αφεθώ στην ευκολία του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς- μεγάλη αλυσίδα σοκολατένιων πειρασμών.

Mας διακατέχει λοιπόν άγχος για τις δουλειές στο σπίτι, τα γλυκά, το πασχαλινό τραπέζι, την επιτυχία και την επιβράβευση της καλής νοικοκυράς. Δεν νοιαζόμαστε να συγυρίσουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας. Είναι δύσκολο project, δεν υπάρχει συνταγή όπως για το τσουρέκι και τα κουλουράκια. Και το ζυμάρι θέλει πλάσιμο, πολύ πλάσιμο. Όλοι έχουμε οικονομικο-ψυχολογικό- συναισθηματικά ζητήματα που μας απασχολούν. Κι όμως δεν έχουμε αίσθηση των ευεργεσιών που απολαμβάνουμε, όπως την υγεία μας και την οικογένεια μας.

Ανήμερα το Πάσχα, υπήρχαν γύρω στα 15 παιδιά που παρέμειναν μέσα στην εκκλησία την ώρα της Ανάστασης. Στην αρχή νόμιζα ότι φοβούνταν να βγούν έξω λόγω των κροτίδων. Όμως μου είπαν, ότι τα παιδιά ήταν από ένα ορφανοτροφείο. Την ώρα του Χριστός Ανέστη, όπου τα βεγγαλικά, τα βαρελότα και τα δυναμιτάκια έσκαγαν λίγα μέτρα μακριά από τον ιερέα και τους ψάλτες, στρακαστρούκες έσκασαν μέσα μου. Ξέρω πως δεν είναι δόκιμος όρος όμως, η στρακαστρούκα προέρχεται από την ηχητική μετάφραση ενός έντονου ηχητικού ακούσματος όταν κάτι σκάει. Και μέσα μου αισθάνθηκα κάτι σαν χαρμολύπη. Από τη μία το φως της ζωής, της νίκης της φθοράς και από την άλλη η εικόνα αυτή των παιδιών να με μουδιάζει όπως η κεφαλή της μέδουσας όταν σε τσιμπάει.
Ένα από τα μικρότερα παιδιά ήθελε αγκαλιά και αναζητούσε το βλέμμα της «μαμάς». Τα παιδιά αυτά έχουν πολλές ανάγκες. Εμείς δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω, ένα βλέμμα και μια αγκαλιά από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Και βεγγαλικά ευτυχίας θα φωτίζουν την ζωή μας. Από αυτό το στιγμιαίο, ας κρατήσουμε αναμμένο το κερί της ψυχής που βάλεται από το καύμα της καθημερινότητας, τη σφοδρότητα του εγωισμού και τη χάρτινη ανάλωση.
Γράφοντας για ανάλωση, περνάω στην υπερκατανάλωση των ημερών και στο φολκλορικό στοιχείο τους που όλοι αγαπάμε. Πασχαλιές, παπαρούνες, φρεσκοασβεστωμένες αυλές, κεράσματα, μελιτίνια, παραδοσιακά νησιώτικα τραγούδια, τσουγκρισμα αυγών: Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη. Η Αγία Παρασκευή μετατρέπεται σε «Κυριακή στο χωριό». Ξεκινά το φεστιβάλ χοληστερίνης και το πανηγύρι θερμίδων από Κυριακή του Πάσχα μέχρι και του Θωμά. Προς υπενθύμιση όλων, τρώμε και τις 365 μέρες του χρόνου. Καλό περπάτημα και καλή χώνεψη. Ξέρετε, μέχρι το ψιλικατζίδικο για σόδες...

Εις το επανιδείν...

Πριν πολλά χρόνια είχα διαβάσει τυχαία μια επιστολή σε μια εφημερίδα η οποία χαράχτηκε στο μυαλό μου ανεξίτηλα... Την "χρέωναν" στον νομπελίστα λογοτέχνη Gabriel Garcia Markez ο οποίος έπασχε από καρκίνο στους λεμφαδένες... Η επιστολή ήταν η εξής:

"...αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.

Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.



Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις..."

Μετά από πολύ καιρό έμαθα ότι δεν ήταν του Markez αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία... Ποτέ δεν έπαψε αυτή η επιστολή να με συγκινεί... Σήμερα όμως με πονάει...

Με πονάει γιατί ενώ την είχα διαβάσει κυριολεκτικά εκατοντάδες φορές, δεν πρόλαβα να πω σε έναν πολύ ωραίο άνθρωπο ότι μου έχει λείψει και ότι τον αγαπώ... Άφηνα να περνάει ο καιρός δίνοντας συνεχώς παράταση σε αυτές τις κουβέντες. Και τελικά δεν πρόλαβα...

Φίλε, ήδη μου λείπεις πολύ...
Πονάω αλλά το παλεύω γιατί ξέρω ότι κάμια μέρα θα τα πούμε πάλι από κοντά.
Ανυπομονώ να ακούσω πάλι το "βροντερό" σου γέλιο...
Εις το επανιδείν...

Το μέτρημα

Kάθε χρόνο, ίδια μέρα:

-Πόσο χρονών γίνεσαι;

-26.

- Όχι, κλείνεις τα 26 και μπαίνεις στα 27.

Ή το αντίστροφο. Η συγκεκριμένη στιχομυθία επαναλαμβάνεται ετησίως με διαφορετικά άτομα και κοινό στόχο να με μεγαλώνουν. Έτσι βγάζουμε κομπιουτεράκια ή μετράμε με τα δάχτυλα όπως τα παιδιά στο νηπιαγωγείο. Στο παρελθόν ήταν αρκετά πιο εύκολο. Κυριολεκτικά, a piece of (birthday) cake. Μετρούσαμε τα κεράκια στην εκάστοτε πρωτότυπη τούρτα που μου έστελνε η νονά μου. Υπάρχουν και τα ντοκουμέντα. Αφού αισθάνομαι ότι με έβγαζαν φωτογραφίες μια φορά το χρόνο: αποκλειστικά στα γενέθλια μου και σε μία επαναλαμβανόμενη λήψη, πάντα πάνω από μία τούρτα. Τουλάχιστον τα πρώτα 15 μου χρόνια.

Κάθε φορά που έσβηνα τα κεράκια, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να πραγματοποιηθεί η ευχή που έκανα, κάθε χρόνο και κάτι άλλο. Μετρούσα τα όνειρα, τις επιθυμίες μου κι όλα αυτά που ήθελα να κάνω. Δεδομένης της μετριότατης απόδοσης μου σε άλγεβρα και γεωμετρία, αποφάσισα τώρα, να αξιοποιήσω αυτές τις απλές πράξεις των μαθηματικών που ήξερα (πρόσθεση, αφαίρεση, διαίρεση, πολλαπλασιασμός), και να τους δώσω άλλη διάσταση.

Κάθε χρονιά θέλω να αφαιρεί κομμάτια σιωπής, λογικής, συμβατικότητας και εγωισμού. Να διαιρεί την άρνηση για αλλαγή και γενικώς την άρνηση. Να διαιρεί το σαρκοφάγο υλικό της επαναληπτικότητας που μονοπωλεί την καθημερινότητα. Και φυσικά να επιδιώκουμε πολλαπλασιασμό των ονείρων, των επιθυμιών, των συναισθημάτων και της ποιότητας τους. Στο πέρασμα του χρόνου, οι ρυτίδες της εμπειρίας να μας κάνουν καλύτερους και πιο συνειδητοποιημένους από τα δύσκολα που περνάμε και από εκείνα που έχουμε και δεν εκτιμάμε ή θεωρούμε δεδομένα. Μαζί με τις μέρες και τους μήνες, να προστίθεται δημιουργικός και εποικοδομητικός χρόνος, ελπίδα και άνθρωποι να μοιραζόμαστε. Βέβαια στην τελευταία πρόσθεση παίζει κυρίαρχο ρόλο η χημεία. Αλλά δεν είναι ώρα να το αναλύσουμε. Η επιλογή των ανθρώπων γύρω μας, μας καθορίζει και μας προσδιορίζει. Κάποιες φορές μας σημαδεύει κιόλας.

"Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη, φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι, κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι, τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι, δικοί μου και ξένοι, γλυκείς και θλιμμένοι, σε σχέσεις σε σπίτια καλά κλειδωμένοι, χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες, μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες, εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι, που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη, αγάπες που έμοιαζαν να έχουν αξία, και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία, φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα, οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα..."

Στίχοι ενός αγαπημένου μου τραγουδιού από τη Νατάσσα Μποφίλιου. Δυναμική ερμηνεύτρια, ατμοσφαιρική φωνή, θεατράλε παρουσία, γοητευτική χροιά που αξίζει να απασχολήσει τα βαλτωμένα μουσικά δρώμενα της ελληνικής μουσικής. Το «Μέτρημα» για τους λογικούς κι όσους ζουν με το αίσθημα. (Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος)

Λαϊκή, το απόλυτο shopping therapy

Τρίτη πρωί, αφού δεν δουλεύω, δράττομαι της ευκαιρίας να ξυπνήσω λίγο αργότερα και να απολαύσω ένα χαλαρό πρωινό στο σπίτι, με βόλτα σε διαδίκτυο, βιβλία και μουσικές διαδρομές. Κι όμως, ακολούθησε εναλλακτική πρόταση για να περάσω τη μέρα: ψώνια στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς με απρόβλεπτες για εμένα εντυπώσεις. Στην αρχή το είδα λίγο σαν αγγαρεία, αλλά κατηφορίζοντας για τη λαϊκή, η διάθεση μου άλλαξε άρδην.

Η λαϊκή αγορά διοργανώνεται μία φορά εβδομαδιαίως και προμηθεύει τον κόσμο με φρέσκα τρόφιμα κατευθείαν από την παραγωγή στην κατανάλωση. Νομίζετε... Περπατώντας περίπου μία ώρα στην λαϊκή της Αγίας Παρασκευής στο Κοντόπευκο και χωρίς να διασχίσω όλη τη λαϊκή, αλλά ένα μεγάλο μέρος της βρήκα: τρόφιμα, φρούτα, λαχανικά, τουρσιά ψάρια, τυριά, μέλι, κρασί, βότανα, ξηρούς καρπούς, λουλούδια, γλάστρες, καρότσια, χαρτιά, απορρυπαντικά, ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, παντόφλες, παπλώματα, μαξιλάρια, έτοιμες κουρτίνες, καρέκλες, τραπέζια, πατάκια, πετσέτες, χαλιά, πολλά είδη σπιτιού, διακόσμησης και προτάσεις για δώρα. Για παράδειγμα: κορνίζες, ρολόγια, σιδερώστρες, σκούπες, σφουγγάρια, χτένες, ποτιστήρια, εργαλεία, είδη κήπου, ποτήρια, πιάτα, μαχαιροπίρουνα, πιατέλες, σκεύη μαγειρέματος, κουζινικά, σουπλά και δεν έχει τέλος η ποικιλία των πραγμάτων που βρίσκεις. Για να μην πω, για τα εποχιακά είδη εν όψη Πάσχα, όπως λαμπάδες, κοτούλες, λαγουδάκια, καλαθάκια κτλ. Και για τους πιο καχύποπτους αναφέρω ενδεικτικά το απόλυτο gadget για την ελληνίδα νοικοκυρά: Συσκευή που περνάει την κλωστή από την βελόνα. Γιατί και η νοικοκυρά έχει δικαίωμα στην τεχνολογία. Με δύο λόγια: το απόλυτο shopping therapy.

Πραγματικά, κατενθουσιάστηκα. Έχω ξαναπάει στη λαϊκή αρκετές φορές αλλά πλέον η ποιότητα των προιόντων δεν περιορίζεται στα είδη μαναβικής αλλά εξαπλώνεται σχεδόν σε όλα τα είδη που μπορείς να βρεις εκεί. Η λαϊκή συνδυάζει και πολλά άλλα πράγματα που θα έκανες σε μια μέρα. Όπως πηγαίνοντας πάνω – κάτω συνέχεια για να βρεις το καλύτερα ποιοτικά ή οικονομικά ή και τα δύο μαζί, προϊόν κάνεις την ιδανική γυμναστική και ενδέχεται να αποκτήσεις και ομοιόμορφο μαύρισμα διασχίζοντας τους πάγκους. Κι αν πεινάσεις; Γαστριμαργικές απολαύσεις στα κάρβουνα με σουβλάκια ή λουκάνικα- το κλασικό βρώμικο και φυσικά για όσους νηστεύουν ή κάνουν δίαιτα light επιλογές με καλαμπόκι, κάστανα και κουλούρι Θεσσαλονίκης. Και βέβαια μπορείς να δοκιμάσεις και από αρκετούς πάγκους τα προϊόντα προκειμένου να επιλέξεις να τα αγοράσεις.

Εντύπωση που έκανε ότι οι παραγωγοί στους πάγκους κάνουν το καλύτερο marketing για να πουλήσουν τα προϊόντα τους και σε κερδίζουν. Κάποιοι από αυτούς έχουν και χιούμορ. Ατάκες όπως : «Μην πιάνεις κυρία μου την καραβίδα, θα χαλάσει το μανικιούρ» και «Κοπελιά, πες μου το μυστικό», (ατάκα με πολλές επεξηγήσεις), στον πάγκο με τα θαλασσινά με έκαναν και γέλασα πολύ. Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί πέρασα μια υπέροχη μέρα κάνοντας δουλειές για το σπίτι και αισθάνθηκα ότι η απλότητα, το χιούμορ και η θετική διάθεση μπορεί να νικήσει το θνητό σήμερα που είναι ιδιαίτερο πολυάσχολο για τον καθένα γεμάτο προβλήματα και έγνοιες. Πανδαισία χρωμάτων και μποτιλιάρισμα αισθημάτων υπάρχει στη γειτονιάς σας, το σπίτι σας, μέσα σας...