Απόψε κάνεις Μπαμ

Ποικιλία λόγων να κάνει κανείς μπαμ. Η κοινωνία πυροδοτείται καθημερινά από λάθος οικονομικές και πολιτικές πρακτικές που δεν έχουν τέλος. Κάπου έχω διαβάσει ότι «Οι άνθρωποι είναι το παιχνίδι των σφοδρών ανέμων και των αγρίων υδάτων». Τώρα όχι μόνο αλληγορικά αλλά και κυριολεκτικά. Οι διαθέσεις του καιρού μας έχουν τρελάνει. Σίγουρα όμως λόγω τριημέρου Καθαράς Δευτέρας η αιτία θα μπορούσε να είναι το φαγητό και κυρίως η υπερκατανάλωσή του.

Αυτές τις μέρες βγήκαμε, διασκεδάσαμε, και φυσικά φάγαμε. Θαρρείς και από την επόμενη μέρα δεν θα φάμε ποτέ ξανά. Παρατηρώντας εμένα ή και τους γύρω μου στον τρόπο που τρώμε, που παχαίνουμε ή καμιά φορά που αδυνατίζουμε, ή προσπαθώντας να ακολουθήσουμε μια διατροφή, κάνω διάφορες σκέψεις. Γιατί η μάχη του ανθρώπου με το φαγητό αποτελεί έναν διαρκή αγώνα, και αποκαλύπτει το δούρειο ίππο της μάχης με τον ευατό του.

Η νηστεία που έχει ήδη ξεκινήσει αποτελεί μέγιστο αίτημα αυτοπειθαρχίας, ισορροπίας της οργανικής υγείας, πνευματικής ενδυνάμωσης και τόνωσης της αυτοπεποίθησης.Ένας κύριος λόγος, που όταν παχαίνουμε παραμονεύουν τα πλοκάμια της κατάθλιψης να μας τυλίξουν, είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που αφηνόμαστε να τρώμε περισσότερο, εκδηλώνεται μια ανικανότητα αυτοελέγχου. Αποδεικνύουμε την αδυναμία να πραγματοποιήσουμε μια σχετικά εύκολη απόφαση. π.χ. Ψωνίζοντας από το φούρνο δεν χρειάζεται να πάρω και γλυκό και αλμυρό. Ή δεν θα φάω σήμερα κι άλλη σοκολάτα. Αν με την τυρόπιτα, το σουβλάκι ή τη σοκολάτα δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, πως θα ανταποκριθώ στις δυσκολίες της ζωής, στις απαιτήσεις της δουλειάς και τον αγώνα των σχέσεων; Μοιάζει υπερβολικό στην πρώτη ανάγνωση, όμως, εδώ μιλάμε για την υπερβολή στην οποία επιδιδόμαστε καθημερινά.

Βασικός λόγος αύξησης του βάρους είναι η ψυχολογία. Το άγχος, οι στεναχώριες, τα οικονομικά προβλήματα, η πίεση στη δουλειά και φυσικά η συναισθηματική ένδεια ξεκινούν μια λίστα με αμέτρητες αιτίες που ο καθένας μπορεί να προσθέτει από μία ή και περισσότερες στην δική του περίπτωση. Το να αποζητά κάποιος την ευχαρίστηση μόνο στο φαγητό, τον ρίχνει στα βαθιά νερά μια εσωτερικής περιπέτειας. Γιατί η γευστική απόλαυση που αισθάνεται, είναι έντονη αλλά στιγμιαία, ενώ το βάρος που προστίθεται στα κιλά αποτελεί αιτία μόνιμης θλίψης και θυμού με τον εαυτό του. Προσθέτει προγούλια στο είδωλο του καθρέφτη και αφαιρεί κομμάτι- κομμάτι την πίστη στην απόφαση. Στην απόφαση της αλλαγής. Το κουράγιο να αλλάξεις. Και ξανά τούτη η απογοήτευση θα μας στρέψει σε μια εύκολη γλυκιά ή αλμυρή παρηγοριά.

Μικροί δίναμε έναν παιδικό όρκο: «Σου ορκίζομαι στην ίον αμυγδάλου που ιερότερο όρκο αυτή την περίοδο δεν έχω». Γελάγαμε πολύ και μοιραζόμασταν πλάκες σοκολάτες κάνοντας πλάκα. Μπορούμε να κρατήσουμε τα αμύγδαλα και να αφήσουμε τη σοκολάτα. Να σπάσουμε τη νωθρότητα της βούλησης. Από τα 65 κιλά τα 60 να είναι αυτοπεποίθηση. Κι έτσι αντί για μπαμ από το πολύ φαγητό , μπορούμε να κάνουμε τσαφ. Τσαφ είναι ο ήχος της μοίρας, όταν κάτι αλλάζει. Μας θέλω όλους στυλάκια το Πάσχα.