Αγάπη και υπομονή, τι είναι αυτό;

Μια λαϊκή παροιμία λέει: ο Μανώλης με τα λόγια, χτίζει ανώγια και κατώγια. Εύκολα τα λόγια και οι θεωρητικές αμπελοφιλοσοφίες, όμως η πραγματικότητα βρίσκεται στο δια ταύτα, στην πράξη. Μερικές λέξεις τις χρησιμοποιούμε με πολύ μεγάλη ευκολία χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πλήρως το νόημα τους και έχοντας την ψευδαίσθηση πως είμαστε αποκλειστικοί αντιπρόσωποι τους. Η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Τα λόγια αποτελούν τη βιτρίνα της απάτης και πολλές φορές της αυταπάτης. Μέχρι να γίνουν κομμάτια από την ασυνέπεια.

Ο παππούς μου, έλεγε πως «Η υπομονή νικά όλας τας δυσκολίας και οδηγεί σε δρόμους ευτυχίας». Πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο. Δεν το έλεγε μόνο, το έκανε καθημερινά πράξη. Όταν ήμασταν μικροί και τσακωνόμασταν, ο παππούς μας έλεγε: Αγάπη. Έπειτα όταν πηγαίναμε, ο καθένας κατέθετε τα παράπονα του μας έλεγε: Αγάπη. Στην κατάθεση των προβλημάτων μας πρότεινε: Υπομονή. Ακόμα κι όταν η μνήμη του τον ξεγελούσε, την αγάπη και την υπομονή δεν τις ξεχνούσε. Τις θυμόταν και τις αναγνώριζε. Κάποιες φορές μας πρόσφερε την θαλπωρή αυτής της επανάληψης. Και η αγάπη με την υπομονή τον συντρόφευσαν σε όλη τη ζωή του.

Θυμάμαι μαζί με τον παππού να κάνουμε την κλασική εργασία για το σπίτι που όλοι κάναμε: το κεσεδάκι με τη φακή που φυτρώνει στο βαμβάκι. Θυμάμαι την αναμονή να φυτρώσουν οι φακές, την φροντίδα για να μην σαπίσουν, την έγνοια να πετύχει η εργασία του σχολείου. Ο παππούς μου έλεγε να περιμένω και να κάνω υπομονή, κι οι φακές θα φυτρώσουν. Εγώ αδημονούσα.

Οι ρυθμοί της ζωής, η αβεβαιότητα του μέλλοντος καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, μειώνουν την υπομονή μας, δημιουργούν εντάσεις στις σχέσεις μας και άδικα ξεσπάσματα στους φίλους και πιο συχνά στην οικογένεια μας. Η επιστροφή από τη δουλειά, εκτός από την κούραση συνοδεύεται με προβλήματα εκφοράς λόγου και ολοκλήρωσης προτάσεων. Δηλαδή: Σε σχέση με διάφορες ερωτήσεις που ενδέχεται να κάνουν οι γονείς, οι απαντήσεις είναι μονολεκτικές, αρνητικές (πάντα «όχι») ή ανύπαρκτες. Δε λέω, μερικές φορές, γίνονται λίγο εκνευριστικοί κι οι γονείς.

Όμως δε βγαίνει έτσι η ζωή, με «όχι» και ένα βουνό προβλήματα. Είδη υπό εξαφάνιση έχουν μετατραπεί το «ναι», η θετική σκέψη και η προσπάθεια απόκτηση της, δηλαδή η υπομονή. Είναι καλό, στις μέρες που διανύουμε να αποκτήσουμε μία κατάφαση ζωής. Μήπως να γεμίσουμε αυτό το κεσεδάκι της καθημερινότητας με αγάπη ό,τι κάνουμε και υπομονή; Μπορούμε να καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μας και να προσπαθήσουμε. Να μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε μικρούς κηπουρούς.

Το παρακάτω βίντεο μιλάει μόνο του. Βλέποντας το, πάντα συγκινούμαι. Θεωρώ ότι είναι άκρως εποικοδομητικό για όλους. Δημιουργεί σκέψεις για τις σχέσεις.