Στρακαστρούκες το Πάσχα

Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί ευκαιρία περισυλλογής και ενδοσκόπησης. Χανόμαστε στον κυκεώνα της δουλειάς, της παραίτησης, της ενασχόλησης με τους άλλους και δεν κάνουμε βήματα αυτογνωσίας. Να συνειδητοποιήσουμε. Πολλές εικόνες και σκέψεις τράνταξαν τον παλμογράφο της σκέψης μου.
Το νόημα των ημερών επικεντρώνεται στην ψυχική και υπαρξιακή ανάσταση όλων μας και το φως της ελπίδας που πρέπει να διατηρείται ανέσπερο στην καρδιά μας. Όχι όπως το Άγιο Φως , που μετά το πρώτο, άντε το δεύτερο Χριστός Ανέστη, το έχουμε σβήσει για να προλάβουμε να φύγουμε και να πάμε να φάμε. Δηλαδή να κάνουμε ό,τι κάνουμε κάθε μέρα. Πόσο χάνουμε την ουσία, λες κι αν μείνουμε λίγο παραπάνω στην εκκλησία, θα πάθουμε κάτι. Είναι ευκαιρία για να μιλήσουμε, να παρακαλέσουμε, αλλά και να ευχαριστήσουμε.

Mεγάλη Τρίτη και πρόγραμμα για κουλουράκια project: Ξεκινήσαμε στις 10 και τελειώσαμε στις 3 το μεσημέρι. Σαν τηλεμαραθώνιος. Η συνταγή αλάνθαστη, το ζυμάρι ατελείωτο, οι παρατηρήσεις της γιαγιάς αμέτρητες και η επιμονή μου αναλλοίωτη. Το ρολόι μας κυνηγούσε, ο φούρνος σνόμπαρε τα παραδοσιακά μας κουλουράκια και αργούσε να τα ροδίσει και όλοι είχαν άποψη πως θα τα ζυμώσω, πόσο θα χτυπήσω τη μαρέγκα ακόμα και για τα σχήματα που τα έπλαθα. Γενικά όλοι μου πήγαιναν κόντρα. Δεν ήθελα όμως να αφεθώ στην ευκολία του ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς- μεγάλη αλυσίδα σοκολατένιων πειρασμών.

Mας διακατέχει λοιπόν άγχος για τις δουλειές στο σπίτι, τα γλυκά, το πασχαλινό τραπέζι, την επιτυχία και την επιβράβευση της καλής νοικοκυράς. Δεν νοιαζόμαστε να συγυρίσουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας. Είναι δύσκολο project, δεν υπάρχει συνταγή όπως για το τσουρέκι και τα κουλουράκια. Και το ζυμάρι θέλει πλάσιμο, πολύ πλάσιμο. Όλοι έχουμε οικονομικο-ψυχολογικό- συναισθηματικά ζητήματα που μας απασχολούν. Κι όμως δεν έχουμε αίσθηση των ευεργεσιών που απολαμβάνουμε, όπως την υγεία μας και την οικογένεια μας.

Ανήμερα το Πάσχα, υπήρχαν γύρω στα 15 παιδιά που παρέμειναν μέσα στην εκκλησία την ώρα της Ανάστασης. Στην αρχή νόμιζα ότι φοβούνταν να βγούν έξω λόγω των κροτίδων. Όμως μου είπαν, ότι τα παιδιά ήταν από ένα ορφανοτροφείο. Την ώρα του Χριστός Ανέστη, όπου τα βεγγαλικά, τα βαρελότα και τα δυναμιτάκια έσκαγαν λίγα μέτρα μακριά από τον ιερέα και τους ψάλτες, στρακαστρούκες έσκασαν μέσα μου. Ξέρω πως δεν είναι δόκιμος όρος όμως, η στρακαστρούκα προέρχεται από την ηχητική μετάφραση ενός έντονου ηχητικού ακούσματος όταν κάτι σκάει. Και μέσα μου αισθάνθηκα κάτι σαν χαρμολύπη. Από τη μία το φως της ζωής, της νίκης της φθοράς και από την άλλη η εικόνα αυτή των παιδιών να με μουδιάζει όπως η κεφαλή της μέδουσας όταν σε τσιμπάει.
Ένα από τα μικρότερα παιδιά ήθελε αγκαλιά και αναζητούσε το βλέμμα της «μαμάς». Τα παιδιά αυτά έχουν πολλές ανάγκες. Εμείς δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω, ένα βλέμμα και μια αγκαλιά από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Και βεγγαλικά ευτυχίας θα φωτίζουν την ζωή μας. Από αυτό το στιγμιαίο, ας κρατήσουμε αναμμένο το κερί της ψυχής που βάλεται από το καύμα της καθημερινότητας, τη σφοδρότητα του εγωισμού και τη χάρτινη ανάλωση.
Γράφοντας για ανάλωση, περνάω στην υπερκατανάλωση των ημερών και στο φολκλορικό στοιχείο τους που όλοι αγαπάμε. Πασχαλιές, παπαρούνες, φρεσκοασβεστωμένες αυλές, κεράσματα, μελιτίνια, παραδοσιακά νησιώτικα τραγούδια, τσουγκρισμα αυγών: Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη. Η Αγία Παρασκευή μετατρέπεται σε «Κυριακή στο χωριό». Ξεκινά το φεστιβάλ χοληστερίνης και το πανηγύρι θερμίδων από Κυριακή του Πάσχα μέχρι και του Θωμά. Προς υπενθύμιση όλων, τρώμε και τις 365 μέρες του χρόνου. Καλό περπάτημα και καλή χώνεψη. Ξέρετε, μέχρι το ψιλικατζίδικο για σόδες...