Το μέτρημα

Kάθε χρόνο, ίδια μέρα:

-Πόσο χρονών γίνεσαι;

-26.

- Όχι, κλείνεις τα 26 και μπαίνεις στα 27.

Ή το αντίστροφο. Η συγκεκριμένη στιχομυθία επαναλαμβάνεται ετησίως με διαφορετικά άτομα και κοινό στόχο να με μεγαλώνουν. Έτσι βγάζουμε κομπιουτεράκια ή μετράμε με τα δάχτυλα όπως τα παιδιά στο νηπιαγωγείο. Στο παρελθόν ήταν αρκετά πιο εύκολο. Κυριολεκτικά, a piece of (birthday) cake. Μετρούσαμε τα κεράκια στην εκάστοτε πρωτότυπη τούρτα που μου έστελνε η νονά μου. Υπάρχουν και τα ντοκουμέντα. Αφού αισθάνομαι ότι με έβγαζαν φωτογραφίες μια φορά το χρόνο: αποκλειστικά στα γενέθλια μου και σε μία επαναλαμβανόμενη λήψη, πάντα πάνω από μία τούρτα. Τουλάχιστον τα πρώτα 15 μου χρόνια.

Κάθε φορά που έσβηνα τα κεράκια, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να πραγματοποιηθεί η ευχή που έκανα, κάθε χρόνο και κάτι άλλο. Μετρούσα τα όνειρα, τις επιθυμίες μου κι όλα αυτά που ήθελα να κάνω. Δεδομένης της μετριότατης απόδοσης μου σε άλγεβρα και γεωμετρία, αποφάσισα τώρα, να αξιοποιήσω αυτές τις απλές πράξεις των μαθηματικών που ήξερα (πρόσθεση, αφαίρεση, διαίρεση, πολλαπλασιασμός), και να τους δώσω άλλη διάσταση.

Κάθε χρονιά θέλω να αφαιρεί κομμάτια σιωπής, λογικής, συμβατικότητας και εγωισμού. Να διαιρεί την άρνηση για αλλαγή και γενικώς την άρνηση. Να διαιρεί το σαρκοφάγο υλικό της επαναληπτικότητας που μονοπωλεί την καθημερινότητα. Και φυσικά να επιδιώκουμε πολλαπλασιασμό των ονείρων, των επιθυμιών, των συναισθημάτων και της ποιότητας τους. Στο πέρασμα του χρόνου, οι ρυτίδες της εμπειρίας να μας κάνουν καλύτερους και πιο συνειδητοποιημένους από τα δύσκολα που περνάμε και από εκείνα που έχουμε και δεν εκτιμάμε ή θεωρούμε δεδομένα. Μαζί με τις μέρες και τους μήνες, να προστίθεται δημιουργικός και εποικοδομητικός χρόνος, ελπίδα και άνθρωποι να μοιραζόμαστε. Βέβαια στην τελευταία πρόσθεση παίζει κυρίαρχο ρόλο η χημεία. Αλλά δεν είναι ώρα να το αναλύσουμε. Η επιλογή των ανθρώπων γύρω μας, μας καθορίζει και μας προσδιορίζει. Κάποιες φορές μας σημαδεύει κιόλας.

"Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη, φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι, κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι, τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι, δικοί μου και ξένοι, γλυκείς και θλιμμένοι, σε σχέσεις σε σπίτια καλά κλειδωμένοι, χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες, μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες, εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι, που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη, αγάπες που έμοιαζαν να έχουν αξία, και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία, φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα, οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα..."

Στίχοι ενός αγαπημένου μου τραγουδιού από τη Νατάσσα Μποφίλιου. Δυναμική ερμηνεύτρια, ατμοσφαιρική φωνή, θεατράλε παρουσία, γοητευτική χροιά που αξίζει να απασχολήσει τα βαλτωμένα μουσικά δρώμενα της ελληνικής μουσικής. Το «Μέτρημα» για τους λογικούς κι όσους ζουν με το αίσθημα. (Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος)