Πριν χτυπήσει το κουδούνι

Aυτές τις μέρες ξεκινά μία ακόμα δοκιμασία για τους μαθητές του λυκείου. Επαναλήψεις, τελευταία διαγωνίσματα, sos θέματα, χυμοί, βιταμίνες, σοκολάτες για τη μνήμη (υποτίθεται), και οδηγίες προς ναυτιλομένους. Είναι η περίοδος των πανελλαδικών εξετάσεων που ακόμα ένα κομμάτι της με κυνηγάει. Κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο, θα δω στον ύπνο μου έναν εφιάλτη που ποτέ δεν συνήθισα: Να γράφω εξετάσεις λογοτεχνία κατεύθυνσης και να μην ξέρω τι να γράψω. Και έχει περάσει σχεδόν μία δεκαετία. Βιώνω ξανά και ξανά την αγωνία του τότε, το άγχος για το εκτυφλωτικό μέλλον, το οποίο περίμενα αλλά δεν μπορούσα να δω και την ανεξαρτητοποίηση από το υποχρεωτικό διάβασμα – αποστήθιση.

Διαβάζω άρθρα- απόψεις , μεταρρυθμίσεις για το καινούργιο λύκειο, τις αλλαγές (περιτυλίγματος) στα μαθήματα κτλ και ελπίζω κάτι να αλλάξει ουσιαστικά για τους μαθητές, που χρόνια τώρα ταλανίζονται από το βάρος των επαναλαμβανόμενων εξετάσεων, χωρίς να καλλιεργείται η κριτική τους ικανότητα. Συναισθάνομαι το άγχος των μαθητών, την αμηχανία των γονέων καθώς και όλων των μελών της οικογένειας που συμπάσχουν. Κάποιες φορές λειτουργούν επιβαρύνοντας τα παιδιά με τις δικές τους επιθυμίες και δημιουργούν επιπρόσθετο άγχος στην ψυχολογία τους. Το άγχος λειτουργεί σαν το κοντάρι του ισορροπιστή στο τσίρκο: Μπορεί να τον ρίξει κάτω ή να τον κρατήσει στο σχοινί. Χρειάζεται το δημιουργικό άγχος ως κίνητρο. Όμως με το πολύ άγχος «παγώνουμε» και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει οδηγός «πρώτων βοηθειών» για μαθητές και γονείς.

Σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι διαδραματίζεται μια ιστορία με το ίδιο θέμα αλλά ποικιλία σε πρωταγωνιστές. Το θέμα των εξετάσεων είναι οικογενειακό. Σε κάποια σπίτια το κλίμα είναι βαρύ και οι γονείς λειτουργούν σαν μπαμπούλες με τον τρόπο τους και το ύφος τους: «Αν δεν περάσεις, κάηκες, μας έχεις βγάλει την ψυχή, στρώσου, δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου», κι άλλα τέτοια τόσο χαριτωμένα και τόσο παρωχημένα). Σύγχρονη μεσογειακή αντιμετώπιση. Σε κάποιες οικογένειες επικρατεί ατμόσφαιρα αγρυπνίας. Γιαγιάδες, μαμάδες προσεύχονται με πάθος και ένταση, κάνουν τάματα, το καντήλι σιγοκαίει μέρα – νύχτα και επικρατεί απόλυτη ησυχία. Το αόρατο μήνυμα προς τον εξεταζόμενο: «Ας κάνει το θαύμα της η Μεγαλόχαρη να περάσεις!». Η πιο σύγχρονη εκδοχή της ελληνικής οικογένειας είναι πιο υποστηρικτική, («η δυσκολία αυτή είναι στα μέτρα σου, αν δεν περάσεις θα βρεθεί κάποια λύση, θα τα καταφέρεις») και επικρατεί στο σπίτι μια ηρεμία και αναφορές περί ανεργίας, αδικίας, απόψεις περί επαγγελματικής αποκατάστασης και ανακολουθίας σπουδών και τα σχετικά.

Είναι άδικο έξω να έχει λιακάδα, τα λουλούδια ν’ ανθίζουν και εσύ να είσαι σκυμμένος πάνω από ένα βιβλίο. Είναι σπάσιμο. Χρειάζεσαι συγκέντρωση και πίστη στο στόχο σου. Και καλή διάθεση. Είναι δύσκολο, αλλά αξίζει να προσπαθήσεις. Οι κόποι σου θα ανταμειφθούν. Και το να καταφέρεις κάτι μόνος σου είναι μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής σου. (Αυτό ισχύει για όλους τους στόχους που βάζουμε). Καλή τύχη λοιπόν!!! (γιατί όπως έλεγε και μία καθηγήτρια μου, η επιτυχία είναι πάντα καλή).