Διαθέσεις

Οι διαθέσεις του καιρού με τρελαίνουν, μία κρύο, μία ζέστη, σαν κάποιον που δεν μπορώ να καταλάβω αν με συμπαθεί ή όχι. Η διάθεση δημιουργικότητας, επιθυμίας για αλλαγή πλεύσης, για καινούργια σχέδια, οτιδήποτε να ταράξει λίγο τα βαλτωμένα νερά του Μαΐου. Η «απελπιστικά διαθέσιμη» που τραγουδάει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Ο καιρός δεν ξέρει τι θέλει. Όπως και πολλοί άνθρωποι γύρω μας, αλλά δεν είναι ώρα να το αναλύσω. Μέσα σε μία μέρα μπορείς να συναντήσεις όλα τα καιρικά φαινόμενα. Με αυτά τα τσαλίμια του καιρού, ξυπνάς και δεν ξέρεις τι να φορέσεις. Στοιχηματίζεις για την θερμοκρασία όχι της μέρας, της επόμενης ώρας με όχι πολύ επιτυχημένα αποτελέσματα. Είναι κρίμα που έχουν χαθεί οι εποχές. Με πιάνει μια πρωινή μελαγχολία που δεν συναντώ τις μυρωδάτες ανοιξιάτικες μέρες και τα πυριφλεγή βλέμματα του παρελθόντος.
Και εκεί στη διαδρομή για το γραφείο, μπαίνοντας στο συρμό, με μουσικές και τραγούδια να προσπαθούν να ανοίξουν το μάτι και το κοίλο του στόματος σαν τόξο(για ένα χαμόγελο), βλέπω μπροστά μου: «Εμπρός λοιπόν. Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή. Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι» (Οδυσσέας Ελύτης). Δυο λόγια που σου αλλάζουν την διάθεση μόνο στην ανάγνωση τους. Οι συρμοί του μετρό έχουν γεμίσει αποσπάσματα από την ποίηση του Ελύτη, δίνοντας άλλη διάσταση στην αβάσταχτη πολλές φορές επανάληψη της καθημερινότητας και του εαυτού μας. Σε αντίθεση με τις φανταχτερές αλλά καθόλου ευφάνταστες διαφημίσεις με σλόγκαν σκεπτόμενης βλακείας που μονοπωλούν το μετρό, δεσπόζει το καλλιτεχνικό μεγαλείο της ποίησης σε μικρές δόσεις. Ευκαιρία να βγεις από την κουρδισμένη συνήθεια της κάθε μέρας.

Και μετά τους στίχους της ποίησης, που θα μπορούσαν να είναι απάντηση στα συνθήματα που έχουν εμφανιστεί καιρό τώρα στην πόλη όπως "βασανίζομαι", "βοήθα γέρο" (κάτω από το έφιππο άγαλμα του Κολοκοτρώνη), έρχονται στα αυτιά μου οι στίχοι του τραγουδιού "Απελπιστικά διαθέσιμη". Ένας εύθυμος ρυθμός που στο πρώτο άκουσμα δεν σε ξετρελαίνει. Φαινομενικά, αναφέρεται στην ροπή πολλών να αναζητούν το εφήμερο, να είναι διαθέσιμοι και να το δείχνουν διακαώς. Η συγκεκριμένη «απελπιστικά διαθέσιμη», αφοπλίζεται μόνο από την αγάπη, αν τη βρει. Γιατί οι άνθρωποι προσφέρουν αρκετές φορές τον εαυτό τους. Το «βάθος κήπος» των ανθρώπων δεν διατίθεται εύκολα. Δύσκολα θα δεις τα αθέατά τους, τα αληθινά τους. Όπως στην ποίηση που ο στίχος έχει ένα δεύτερο επίπεδο και συνήθως το διαβάζεις μία ακόμα ή και περισσότερες φορές για να το αντιληφθείς καλύτερα, έτσι και το συναίσθημα. Θέλει πολύ διάβασμα, συνέχεια να μαθαίνεις και να προσπαθείς. Να παραμένεις αιώνιος φοιτητής. Θέλει πολύ δουλειά το ν’ αγαπάς. Και ικανότητες.

ΥΓ: Τελευταίο σύνθημα που είδα με πολύχρωμα φωσφορίζοντα χρώματα ΣΚΕΨΟΥ.
Γενικώς...