Ταξι- δεύω

Μεσημέρι Πέμπτης, στάσεις εργασίας και απεργίες των μέσων νοηματοδοτούν τις καθημερινές αποστάσεις που διανύω και ροκανίζουν τα χαρτονομίσματα που έχουν απομείνει για το μήνα Ιανουάριο. Σχεδόν κάθε φορά που θα πάρω ταξί, νιώθω ότι μετά μπορώ να γράψω ένα αυτοτελές επεισόδιο για σειρά. Ο ταξιτζής νεαρός γύρω στα 30, ευγενικός και ρωτάει ποια διαδρομή θέλω να ακολουθήσω για να φτάσω στον προορισμό μου. Μιλάει με λίγο προφορά και μου ζητάει να κρίνω τα ελληνικά του. Του χαμογελάω, greek hospitality βλέπετε, και του λέω ότι είναι πολύ καλά. Ο άνθρωπος ήταν Ελληνοαυστραλός, και αφού ήρθε στην Ελλάδα για τη θητεία του, έμεινε γιατί εδώ περνάει καλύτερα και βέβαια έχει μια μεγάλη αγάπη που τον κρατάει όμηρο εδώ. Σκέφτηκα άλλη μια ιστορία που η αγάπη νικάει κτλ. Το όνομα αυτής: Κεφαλονιά. Είναι από το Αργοστόλι και το όνειρο του είναι να ζήσει μόνιμα εκεί. Έχει σπουδάσει πολιτικός- μηχανικός (ναι, όπως έλεγε και μία ηθοποιός «και πολιτικός και μηχανικός δύο επαγγέλματα...»), οι ευκαιρίες για εργασία στην Αυστραλία είναι πολλές, τα χρήματα πολύ ικανοποιητικά αλλά του ταιριάζει η ζωή στην Ελλάδα. Για την Κεφαλονιά όμως, μιλούσε όπως πρέπει να μιλάει κάθε άνδρας για την αγαπημένη του. Εντυπωσιάστηκα, και αναρωτιόμουν πως άφησε μια σίγουρη επαγγελματική καριέρα για μια άλλη ποιότητα ζωής σε νησί. Εδώ είναι το ταξίδι...

Μου ήρθε στο μυαλό , η ιστορία με τον μεξικανό ψαρά και τον αμερικανό σύμβουλο επιχειρήσεων. Όπου εκείνος ψάρευε σε ένα μικρό χωριό, τόσο όσο χρειαζόταν για να συντηρεί την οικογένεια του και τον υπόλοιπο χρόνο του τον περνούσε με τα παιδιά του παίζοντας, με τη γυναίκα του, και τα απογεύματα πήγαινε στο χωριό και συναντούσε τους φίλους του, έπινε κρασί και έπαιζε μουσική μαζί τους. (The American consultant and the Mexican fisherman).

Ο Φρόυντ έχει γράψει πως ευτυχία είναι η εκπλήρωση κάποιας παιδικής επιθυμίας. Γι’ αυτό το χρήμα δίνει τόση ελάχιστη ευτυχία, δεν αποτελεί καν επιθυμία της παιδικής μας ηλικίας. Ζούμε πολύ κοντά με το περιττό και μας στοιχίζει να το στερηθούμε, πιο πολύ απ’ ότι να στερηθούμε το απαραίτητο. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι είδα εκτεταμένη την παλέτα των χρωμάτων του μπλε και του πράσινου στη φύση. Ο ήλιος βουτάει στη θάλασσα και χάνουμε κάθε μέρα μία βουτιά. Η αξία του κάδρου ανεκτίμητη.